Ergens in november kwam mijn eega thuis na een borrel met een uitnodiging om oudjaar in Wenen te vieren, bij een ex-collega. Het was laat in de avond, ik sliep al half, maar ik dacht meteen ‘leuk!’ En zo geschiedde – even leek het er op dat onze Nederlandse vrienden uit Frankrijk ook zouden komen, maar uiteindelijk gingen we toch samen. We kochten weer een interrailpas en op 29 december stapten we om 6.48u in de trein.

12 uur in de trein

Ja dat lees je goed. 6.48u. De treinreis zou zo’n 12 uur duren en bracht ons via Voorschoten naar Amsterdam en vervolgens naar Keulen. Daar zou de trein naar Wenen dan vertrekken. Dat deed hij ook – alleen ergens voorbij Wiesthal ging het mis. Iets met het slot. Na drie kwartier wachten werden we terug gereden naar Wiesthal, waar we in een ICE stapten naar Würzburg. Mijn eega zocht en vond een trein, die zo’n twee uur later zou vertrekken naar Wenen. Dat gaf ons mooi de tijd om een hapje te eten in deze gezellige Duitse stad. Uiteindelijk stonden we om half 12, na een kort metroritje, dan toch in ons hotel, vlakbij Westbahnhof.

Wenen herontdekken

Nadat we uitgeslapen hadden, was het tijd om de stad te gaan ontdekken. In de tussentijd hoorde mijn eega van zijn ex-collega over de Silvesterlauf. Dus voor we verder gingen met ontdekken, besloten we ons daar ook voor in te schrijven. Op de allerlaatste dag van dit decennium toch nog een loopje. Samen ook nog – dat was voor het eerst. De inschrijfbalie zoeken kostte wat moeite, maar leverde wel een mooie tas met hardloopgoodies op. Die dag liepen we verder door Wenen, waar we ons verbaasden over lange rijden voor Cafe Central en Cafe Sacher en waar we de prachtige kerstversiering bewonderden. We aten geen Wienerschnitzel en wel heerlijk Frans zeefruit. En we wandelden. Veel.

Silvesterlauf

Silvester – ofwel oudjaar. Het is een heel ding in Wenen, met onder andere het Silvesterpfad door de straten van de stad en dus in de ochtend een hardloopwedstrijd van 5 kilometer. Ik hoorde iets over 5000 lopers, wij waren er twee van. En zenuwachtig dat ik was! In 2019 liep ik nog geen enkele wedstrijd en steeds als ik dacht ‘ik ben klaar om meer te lopen’ ging het weer mis. Dus zou dit wel lukken? Ja! En ik zweer het net voor de finish had ik hetzelfde snikje als ik tijdens een halve marathon ook heb. Wat kan 5 kilometer lopen fijn zijn! Zeker als je dat mag doen in de zon, over brede straten, met een heleboel andere mensen waarvan een deel ook nog gezellig verkleed was. Heerlijk!

Oudjaarsavond

Na het lopen gingen we douchen en omkleden. Daarna liepen we opnieuw de stad in, waar we een late Italiaanse lunch aten. Daarna liepen we een deel van het Silvesterpfad, waar het al gezellig druk werd. We dronken nog wat met de ex-collega en haar vriend. Later stonden we buiten bij een restaurant, waar je ook heerlijke wijntjes kon bestellen en Weense belegde broodjes. Het was super gezellig op straat. We besloten niet naar de grote balzaal te gaan en wel naar het vuurwerk – wat later niet de beste keuze bleek want zo’n 15 seconde voor het spectacel zou beginnen… werd bekend gemaakt dat het niet doorging vanwege de wind. Helaas….

Nieuwjaarsconcert

Zit jij ook altijd klaar voor het nieuwjaarsconcert? Ik meestal overigens niet, maar toen we besloten naar Wenen te gaan, keek ik wel snel of we kaartjes konden kopen. Niet dus… daar moet je voor loten en dat moet je nu al doen voor volgend jaar. Maar, je kunt wel bij de Oper kijken naar de livestream. En dat was met het zonnetje erbij zeker geen straf. Na een klein uur besloten we dat het mooi was, gingen we lunchen en nog even naar de keizerin. Nou vooruit, naar haar paleis. Waar we niet in gingen, want met een mogelijke vertraging van 240 minuten besloten we de tuinen te verkennen en nog een Glühweintje te nemen. De avond sloten we af met een Wienerschnitzel en een Tafeltopf – het moest er van komen 🙂

Strasbourg

We mochten drie dagen interrailen. En dus besloten we om niet direct vanuit Wenen naar huis te gaan, maar een detour te maken via Strasbourg. Een stad waar we al een paar keer dichtbij waren, maar die we steeds oversloegen. Onterecht zo bleek – want de paar uurtjes die we er waren smaken naar meer. Wie weet ergens in 2020….