Ken je dat? Dat je als kind ergens geweest bent, je in je hoofd een heel beeld hebt van hoe dat was en dat als je er dan terug komt, het heel anders was dan je dacht? Mij gebeurt dat met enige regelmaat. Vroeger gingen wij als gezin de meeste zomers 3 tot 4 weken op vakantie in het (voormalig) Oostblok. We bezochten Kroatië (dat toen nog een provincie was van Joegoslavië), Hongarije, Tsjecho-Slowakije (en later Tsjechië en Slowakije) en een keer maakte ik met mijn moeder en een vriend van mijn ouders een dagtocht naar Polen, om Auschwitz te zien. Met Steven bezocht ik in de eerste jaren van onze relatie Tsjechië en Hongarije opnieuw. In Hongarije merkte ik voor het eerst dat de voorstellingen in je hoofd soms weinig te maken hebben met de realiteit. Tijdens een van de vakantie ‘beklommen’ we namelijk de heuvel in de stad, de Citadel, waar bovenop een beeld staat en je een prachtig uitzicht over de stad hebt. Als het over Boedapest gaat, is het eerste dat mijn moeder zegt ‘O die tocht naar de Citadel, vreselijk.’ Ik waarschuwde Steven dus dat het een barre tocht zou worden, dat we genoeg water mee moesten nemen en dat we er ruim de tijd voor moesten uittrekken. Ik weet niet meer hoe lang we er over deden om boven te komen, maar erg lang kan het niet geweest zijn… Wat niet veranderd was, was dat bovenop de Citadel drankjes drie keer zo duur waren als in het centrum – gelukkig had ik dus wel iets goed onthouden. Mijn moeder vertelde later dat haar ervaring ook niet zo zeer te maken had met de wandeling op zich, maar met de temperatuur, haar schoeisel (plastic slippers) en drie jengelende kinderen (waarvan ik er een was J).

Een lange aanloop om te komen bij mijn bezoek aan Schönbrunn afgelopen vrijdag. Ook hier gingen we in mijn jeugd heen. Tijdens ons vorige bezoek aan Wenen merkte ik al dat mijn indruk van Wenen van een sombere, ouderwetse stad niet geheel terecht was. En na dit bezoek is die indruk zelfs helemaal van tafel: wat een mooie stad! Van Schönbrunn zelf kon ik me niet zo veel meer herinneren, alleen dat het in mijn hoofd ver uit de stad lag en gigantisch groot was, met een grote tuin er omheen. In mijn herinnering duurde de rondleiding uren. Tijd om deze herinnering onder de loep te nemen 🙂

Vrijdag nam ik een prachtige, ouderwetse tram en vanaf Westbahnhof was het maar 10 minuutjes; waarmee mijn indruk dat het ver buiten de stad lag al niet helemaal juist bleek te zijn. Misschien een stukje vanaf het oude centrum, maar zeker goed bereisbaar.

Het slot zelf is inderdaad erg groot, maar de lange rondleiding (met audioguide) duurt maar 50 minuten. Ik doe er vrijwillig iets langer over, want sommige stukjes moet ik twee keer luisteren om alle details ook goed te kunnen bekijken. Over Sisi wordt niet zo veel gezegd – daar is inmiddels een speciaal Sisi-museum voor ingericht in/bij de Hofburg van Wenen (wil ik graag nog naar toe – een volgende keer :)) – maar over de Habsburgse tradities des te meer. Prachtig.

Jammer dat de grote galerie voor ¾ in de steigers staat, net als de ‘miljoenen kamer.’ Dan sta je in wat eigenlijk de mooiste, kostbaarste kamer moet zijn, maar als er dan een bouwlamp hangt en alle schilderijen zijn uit de panelen gehaald dan is dat toch een kleine teleurstelling. Het park er om heen is inderdaad gigantisch – helaas had ik niet meer zo veel tijd en begon het te regenen, dus heel veel heb ik er niet van gezien. Extra jammer omdat ik graag even naar de dierentuin had gewild – ook maar voor een volgende keer bewaren. Want de grote galerie wil ik ook graag zonder stijgers zien J

O en binnen mag je helaas ook hier geen foto’s maken – dus maar wat foto’s van buiten toegevoegd. En als iemand een tip heeft voor een mooie historische roman over de Habsburgers (hoeft niet per se Sisi te zijn – daar heb ik inmiddels al tips over binnen), dan houd ik me aanbevolen! NB: geen geschiedenisboeken dus – die ga ik toch niet lezen…