Mijn moederland, het land waar ik opgroeide, dat ik verliet omdat er toch meer moest zijn en waar ik na een kleine vier jaar weer terugkeerde.
Reiki. Op afstand. Ben jij er sceptisch over? Ik ook. Of beter, ik was het. Want ik mocht het ervaren. En dankzij Laura van See-Zen voel ik me vandaag anders. En wie weet kan ze jou ook helpen.
Corona heeft mij in zijn greep. Om er voor mezelf chocola van te maken, schrijf ik er maar wat over op. Omdat schrijven mij helpt de dingen uit mijn hoofd te krijgen. Vandaag een verhaaltje over de buuvjes en over Nel. Drie mensen uit de bus.
Soms kan ik ineens heel erg verlangen naar de bloemetjesbank van mijn opa. Dan zie ik mezelf daar weer zitten, met hem in zijn stoel en de Gilmore Girls op tv. Vandaag zou hij 100 geworden zijn en had ik zo'n moment.
Ik had beloofd je op de hoogte te houden van alle stappen tot aan de publicatiedatum van 8 mei. Vandaag start de volgende fase: de voorverkoop! Tijdens de voorbereiding op deze fase kreeg ik hulp. Meer weten? Lees snel verder!
Een wijncursus, is dat leuk? Wij dachten van wel en schreven ons in voor de cursus SDEN2 bij onze favoriete wijnwinkel, Marius in Wassenaar. En wat denk je? Het is nog leuker dan gedacht!
Een queeste - een zoektocht, die haast onmogelijk te volbrengen lijkt. Hoe ik hierbij kwam? Het had iets te maken met de zon en een fietstocht en een studie Middeleeuwse letterkunde. O en met een manuscript natuurlijk.
Ken je die oude reclame slogan, 'Ik ben niet bang voor de tandarts, want ik heb zo goed gepoetst!' Nou ik ben dus wel bang voor de tandarts. En jij?
Als je uit een stad weggaat, laat je dingen achter je. Vervelende dingen - die misschien de reden waren waarom je wegging - maar ook mooie dingen. En mooie mensen. Een van die mooie mensen is Loes.
Ruim drieeneenhalf jaar hebben we mogen genieten van het uitzicht op de Maas en de Erasmusbrug. De eerste keer dat ik in dit appartement kwam kijken, was dat het eerste dat ik dacht ‘werken met uitzicht op de brug – wauw!’ En ik kan je zeggen: het verveelt nog steeds niet. Op deze laatste nacht in Rotterdam – morgen wordt...
Rotterdam - de stad waar ik altijd wilde wonen en waar ik dan eindelijk ging wonen toen we terugkwamen in Nederland. Maar ook de stad die nu een hotspot is, in allerlei lijstjes staat. Hoe combineert dat met er langer willen settelen?
Een vriendelijk woord doet wonderen. Toch? Ik vind van wel - maar dat is niet iedereen met me eens, denk ik.
Een kerstboom met kluit. In theorie kun je deze in de tuin zetten en volgend jaar weer binnen zetten. Maar wat als je in het centrum van Rotterdam woont, met een balkon en geen tuin?
We schrijven begin jaren 90 en ik was fan – fan van Madonna, fan van Michael Jackson en … fan van Guns ’n Roses. Dat kon toen nog, want ik was een tiener en als tiener kun je echt fan zijn van een muzikant. De combinatie is misschien wat wonderlijk, maar tsja over smaak valt nu eenmaal niet te twisten. Tot op de dag van vandaag...
Sommige mensen weten precies wat ze willen en hoe ze daar gaan komen. Zo ben ik geloof ik nooit geweest; vandaag denk ik dat ik het liefst schrijfster ben, maar morgen wil ik misschien wel kok worden. Maar is dat erg? Nee - denk ik inmiddels. In dit blog lees je hoe ik tot die conclusie kwam.
In februari togen we naar Hamburg in de Witte de Withstraat voor een hamburger op z'n Rotterdams - goed, maar zonder een opgesmukt restaurant er om heen. Aanrader of niet? Lees het in deel 3 van De Hamburgeroorlog.
Voelt zich geen mevrouw, maar meer een meisje. Schrijver, dromend realist, niet lullen maar poetsen, stad of dorp, Nederland of buitenland. Schrijft over van alles en nog wat, tot het boek Verdwaald in Tirol het licht zal zien.