Voor mij voelt het bijna net zo natuurlijk als ademen, schrijven. Tot het moment dat er een gevoel van moeten bij komt kijken, dan voelt het meer als werken. Al ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik mijn werk erg leuk vind. Meestal tenminste. In deze categorie lees je over mijn eerste roman, Verdwaald in Tirol, en over het schrijfproces.
Selfpublishing - dat is toch voor auteurs wiens boek niet goed genoeg is? Of toch niet - is het mogelijk ook een bewuste keuze van auteurs. Bijvoorbeeld omdat ze meer invloed willen? En wat heeft dit eigenlijk met Verdwaald in Tirol te maken?
Aan het einde van mijn week in Vlissingen was het boek nog net niet af. Maar vlak daarna, op een gewone dinsdagavond, was het dan zo ver.
Er zijn weinig dingen waarvan ik kan zeggen dat ik als kind al zeker wist dat ik het graag zou willen doen. Je raadt het al - een boek schrijven is een van die weinige dingen.
Inmiddels ben ik al drie weken terug van mijn week in Zeeland, waar ik heerlijk ongestoord aan mijn manuscript kon werken. Maar zou ik het je aanraden, zo'n week alleen, alleen jij en je boek in wording? En waarom wel of niet? Het uitgebreide antwoord lees je in dit bericht.
Dag 7 - de laatste dag al weer van mijn week ongestoord schrijven. Vooraf had ik natuurlijk een doel en dat doel, dat was ambitieus. Een eerste, grove versie. Wat denk je, heb ik dat gehaald?
Twee dagen had ik nodig voor deel vier. Hoe dat schrijven ging? Dat lees je nu op het blog.
Dag vier - het begint een beetje eenzaam te worden in Vlissingen. Gelukkig komt er bezoek. Maar is dat handig?
Dag 3, zondag. En dus ook rustdag? Ik dacht het niet, ik ben hier tenslotte om meters te maken. Schrijfmeters, maar vooruit, vandaag ook wat hardloopmeters.
Dag twee begint op tijd, om 8u. Voor ik begon aan deze schrijfretraite, las ik me namelijk in en noteerde belangrijke tips. En wees maar niet bang: aan het einde van deze week krijg je natuurlijk ook mijn tips te lezen, hoef jij niet op zoek naar die verschillende blogs als je daar geen zin in hebt. Maar goed, een van van die tips: zorg dat je in...
Ik besloot om een week weg te gaan, om meters te maken. Tussen alle bedrijven door lukt herschrijven me nog wel, maar echt nieuwe stukken schrijven, dat blijkt een stuk lastiger. Een schrijfretraite - door mijzelf georganiseerd. Een verslag van de eerste dag.
Daar ga ik weer: een fragment uit het boek. Het voorstelbericht van Steffi, dat ze stuurt naar de expatgroep in Innsbruck. En nou ja, via dit blog ook aan jou. Zodat je haar vast wat beter leert kennen. En je een beetje een beeld krijgt hoe ik feiten door elkaar hussel tot een nieuw verhaal.
Een project zonder deadline - kan dat eigenlijk wel? Of moet je echt ergens heen werken? En als dat zo is, naar welke datum werk ik dan toe met mijn boek? Het antwoord lees je nu op het blog.
Wanneer is het moment aangebroken om iets van de inhoud van je boek te delen? Als je op 80% bent? Als je eerste hoofdstuk af is? Ik zit ergens tussenin - met het idee 'deel 1 is af.' Ik denk vier delen te schrijven, maar of ik nu op 25% ben of misschien pas op 10%, ik weet het niet. Hoe dan ook: tijd om de hoofdpersonen te leren kennen.
De verslagen van de vijf dagen van de schrijfvakantie heb je al kunnen lezen; maar wat is nu de conclusie: raad ik het aan of niet, een schrijfvakantie? Het uitgebreide antwoord lees je nu op het blog.
Voelt zich geen mevrouw, maar meer een meisje. Schrijver, dromend realist, niet lullen maar poetsen, stad of dorp, Nederland of buitenland. Schrijft over van alles en nog wat, tot het boek Verdwaald in Tirol het licht zal zien.