Vorige week was de laatste avond van de achtweekse mindfulness training. De vraag was om een symbool mee te nemen dat laat zien wat de training wat de training voor jou heeft betekent. Ik nam het beeldje mee dat je op de foto ziet. Ik kreeg het ooit van Simone, omdat het haar zo aan mij deed denken. Maar die versie van mij, die lekker onderuitgezakt in een stoel zich verliest in een boek en even helemaal weg is van deze wereld, die versie was ik al even kwijt. Natuurlijk las ik nog wel, maar meer tussen alle bedrijven door. Een paar minuten voor ik ging slapen, tijdens treinreizen of als ‘werk’ voor Boekrecensies. Tijdens de mindfulness training leerde ik weer om ook tijd voor mezelf te plannen, even niet aan te staan, te denken aan wat andere mensen willen. Dit beeldje symboliseert dat voor mij – ik, in mijn eigen wereld, zonder externe prikkels. Nou vooruit, de externe prikkels uit het boek dat ik aan het lezen ben mogen wel binnen komen.

Een tweede ‘symbool’

Ik nam nog iets mee: een exemplaar van Verdwaald in Tirol. We mochten namelijk ook nog iets vertellen aan de trainster en de andere deelnemers. Tijdens week vijf deden we een bergmeditatie. Ik kreeg helemaal niets mee van die meditatie en dat terwijl we zaten. Ineens was ik er weer, toen de trainster het eindgeluid liet klinken. Had ik geslapen? Ik weet het nog steeds niet. Verbaasd hoorde ik de verhalen aan van de andere deelnemers. Een berg? Hoe lang hadden we ons dat dan voorgesteld? Had ik geslapen? Maar zo voelde het niet.

Tijdens de oefenmiddag deden we weer die bergmeditatie. Je stelt je voor dat je een berg bent. Je staat stevig – wat er ook gebeurt. Regen, sneeuw, wind hebben geen vat op je. Het maakt je niet uit of er wandelaars of fietsers op je paden zijn – de berg is gewoon. Jij bent gewoon. Het raakte me – ik was even terug in Innsbruck, zag de bergen waar ik iedere woensdag een foto van maakte. Vloekte weer op de mist die er soms hing, het gevoel van opgesloten zijn. Tot ik bedacht ‘allemaal externe oorzaken, waar ik geen invloed op had.’ Had ik dat toen maar bedacht.

Die laatste avond bracht ik dus mijn boek mee en vertelde ik over de tijd in Innsbruck en over het boek dat eruit voort kwam. Toen kwam er nog een aapje uit de mouw van onze trainster. Ze vertelde dat het wegvallen tijdens een meditatie, of het in slaap vallen bij een bodyscan, een teken kan zijn van vermoeidheid. Maar het kan ook een teken zijn van vermijding, van iets niet willen horen. Het woord berg dat bij mij nog altijd associaties oproept die ik liever niet laat binnenkomen. Maar het goede nieuws is: tijdens de training leerde ik dat je die automatische reacties kunt omvormen. Wat ik deed tijdens de tweede bergmeditatie – toen was ik er juist erg bij en bleek dat beeld van die standvastige berg heel rustgevend.

Mindfulness: een aanrader?

Alles bij elkaar ben ik ontzettend blij met de inzichten van de training – vooraf had ik verwacht dat er weken zouden zijn dat ik mezelf naar de training toe zou moeten slepen. Ik had zelfs mijn eega ingeschakeld om me dan te herinneren aan het feit dat ik dit echt zelf wilde. Maar het tegendeel was waar – er was geen week waar ik met tegenzin naar Voorschoten ging. Mocht je hier in de buurt wonen en een mindfulnestraining overwegen: Meesterlijk Mindful in Voorschoten is echt een aanrader.