Sneeuwengel

Zoals ik al schreef waren we een paar dagen in Frankrijk in februari. Het was het weekend waarin Nederland in afwachting was van de Siberische kou en de vrienden die we gingen bezoeken waarschuwden ons dat we in Frankrijk diezelfde kou konden verwachten. ‘Neem je winterkleding uit Oostenrijk mee!’ was het advies. Ai. Die hadden we dus niet. Nooit echt gehad ook. Laagjes dan maar en ik bedacht me dat mijn hardloopkleding ook goed beschermt tegen de kou. Want we zouden wel de sneeuw opzoeken op minimaal een van de dagen, een heuse winterwandeling.

Ik kreeg direct visioenen van barre tochten. Meer specifiek van een wandeling die we jaren geleden met mijn ouders maakten. Het jaar weet ik niet precies – doet er ook niet toe. Het is minstens 10 jaar geleden en we waren op wintervakantie in Tsjechië. Op een van de dagen begonnen we gezamenlijk aan een wandeling, maar haakten mijn ouders af. En net daarna zagen mijn eega en ik een prachtige glooiende sneeuwvlakte, met reeën. Een leuke wandeling, waar we blijkbaar enthousiast over vertelden. Want de volgende dag, toen we dus weer gingen wandelen in de sneeuw, dacht mijn moeder op een punt waar ze mogelijk normaal was omgedraaid ‘ik loop door, voor je het weet mis ik weer reeën.’ En ik, die op dat moment dacht ‘ik heb wel genoeg gewandeld in deze koude’ dacht ‘ik ga niet alleen omdraaien.’ En dus liepen we door – u raadt het al: dit was niet de juiste keuze.

Of althans, de tocht die volgde was een pittige. De paden lagen verstopt onder een flinke laag sneeuw, maar onder die sneeuw lag ijs en soms gleden we dus uit. De eerste keer vond ik dat nog best grappig getuige de foto die er van is, maar op een gegeven moment was het minder grappig. Bedenk dat dit ook voor het Google Maps tijdperk was en dat de routes met kleurtjes werden aangegeven – wat soms echt wel verwarrend werkt – en dat de lengte niet altijd vooraf helder is. O en, dat een wandeling die in de zomer via houten trapjes met een touw ernaast leuk is om te doen, in de winter kan zorgen voor gevaarlijke situaties. Zeker als je ook niet allemaal een wandelstok hebt of niet zo veel ervaring hebt in het wandelen in de sneeuw. En had ik al geschreven dat we geen eten of drinken bij ons hadden? Op een gegeven moment liep het tegen schemering aan en hadden we  geen idee wanneer we in de bewoonde wereld zouden komen. Mijn eega draaide zich naar mij om en zei ‘Astrid, dit is echt onverantwoord.’ Van schrik viel ik bijna van het trappad af – o nee, dat is mijn dramatische invulling. Maar ik schrok wel en werd nog wat voorzichter en dus langzamer, wat mijn vader de legendarische woorden ontlokte ‘Astrid, je bent de zwakste schakel hier.’ Oeps.

Enfin, omkeren was geen optie en dus gingen we glibberend en glijdend – soms letterlijk, een van de heuvels gingen we maar glijdend op ons derriere af – verder en uiteindelijk vonden we de weg. In het hotel was inmiddels de eigenaar wel ongerust – het was geen tocht die ze zouden aanraden in deze omstandigheden. Want had ik al geschreven dat er heel veel sneeuw lag? Enfin – om een lang verhaal af te ronden, het was een memorabele tocht. Het feit dat we er nu nog met enige regelmaat op terugkomen onderstreept dat wel. Maar het heeft me ook wat huiverig gemaakt voor wandelen in de sneeuw in onbekend gebied – want tsja ik ben liever niet de zwakste schakel….

En dus ging ik wel met wat twijfel op pad, afgelopen februari. Want we gingen met enorm veel proviand, veel laagjes kleding en zelfs sneeuwschoenen op weg. ‘Vind ik dit wel leuk’ vroeg ik me af na de eerste meters. Zeker de sneeuwschoenen lieten mij twijfelen, want jemig wat liep dat gek. Al snel bleek waarom: er ontbrak een pin in mijn sneeuwschoen. Zonder al te veel twijfel nam ik de beslissing om zonder sneeuwschoenen, maar met mijn wandelschoenen en stokken (jaja, die had ik nu wel!) de tocht te maken, want ik zag meer mensen zonder die schoenen. In het ergste geval kon ik omdraaien – want vriendin M. kende het pad en wist dat dit kon. Begin- en eindpunt waren ook hetzelfde, ik was voorzien van voldoende hulpmiddelen (inclusief telefoon met Google Maps), dus wat kon mij gebeuren? Wat volgde was een prachtige tocht in een sneeuwrijke omgeving. Waar de zon heerlijk scheen, waardoor ik al snel een van mijn lagen (mijn winterjas) in mijn rugzak propte. Ook hier ging ik een heuveltje glijdend op mijn bips af – met het verschil dat ik er nu zelf voor koos en het niet moest. Het voelde heerlijk – wat de foto’s ook laten zien. En daarna maakte ik nog een sneeuwengel.

Wat denkt u: zou ik over 10 jaar deze wandeling ook nog zo helder voor ogen hebben als die wandeling in Tsjechië? De tijd zal het leren…

0 reacties

Geef een reactie