Lieve lezer,

Je hebt het misschien al gelezen, half augustus was ik even terug in Innsbruck. Met een frisse blik en bijna acht jaar nadat we er vertrokken, viel me op dat mijn geheugen niet altijd even betrouwbaar blijkt te zijn. Ik schreef al over het pension ‘van Agnes’ – tussen aanhalingstekens, want het was niet haar pension. Maar ineens vielen met ook de groene bordjes op. Met de route naar … das Goldenes Dachl.

Zo ging het: afspraak bij het Gouden Dakje

De eerste week in Innsbruck kregen we al bezoek. Van vrienden die in de omgeving op huwelijksreis waren. Ik schreef er op mijn blog toen dit over:

Terwijl ik naar onze ontmoetingsplaats, het befaamde Goldenes Dachel (met excuses voor eventuele fouten in mijn Duits, ik doe het uit mijn hoofd en ga niet alles lopen opzoeken ;)), loop, voel ik de tranen opkomen. Een eerste confrontatie met ‘thuis’ laat wel merken dat ik nog even moet wennen aan ons nieuwe leventje hier in de Alpen.

Helemaal eerlijk was dit verhaal niet – ik verdwaalde compleet op weg naar dat Goldenes Dachl. Mijn tranen kwamen voor een groot deel voort uit de frustratie dat ik in die kleine stad niet eens het belangrijkste herkenningspunt kon vinden. Het was toch mijn woonplaats?

Dit schreef ik in Verdwaald in Tirol

In de eerste versie van het boek gebeurde Steffi hetzelfde, ook binnen een paar dagen na aankomst en op weg naar een ontmoeting met de vriendinnen uit Nederland, Tessa en Marieke. Ze ging op zoek, verdwaalde en jammerde: ‘Ik ken niet eens de weg in mijn eigen woonplaats.’ De reactie van mijn eerst redacteur was ‘Nee, gek hè, je bent er net gearriveerd. Natuurlijk verdwaal je dan, zonder enige voorbereiding.’ Goed punt, denkt schrijfster Astrid, bezig met haar roman. En toch … Die eerste week in Innsbruck begon bij mij al het idee te komen ‘misschien had ik me toch beter moeten voorbereiden op het leven als expat. Is het niet helemaal wat ik er me van had voorgesteld.’ De scene paste ik trouwens wel aan, het werd een ontmoeting met een expat en die vond wat later in de tijd plaats.

Dit zag ik acht jaar later in Innsbruck

Terug naar 2020. Ik liep een rondje door de stad, liet alle highlights zien via Instagram. En ineens zag ik ze dus hangen. De groene bordjes. Met aanwijzingen hoe je naar de belangrijkste trekpleisters moet lopen. En ja natuurlijk staat ook het Goldenes Dachl gewoon op die bordjes. Of ze er in 2010 niet hingen? Ik kan het je eerlijk waar niet zeggen. Ik vermoed van wel. Waarschijnlijk was ik te veel bezig met ‘bewijzen’ dat ik de weg wel kende, op basis van een beschrijving op Google Maps. Je ergens op blind staren noemen ze dat ook wel geloof ik …