Louis Couperus kan ik toch met recht wel een van mijn literaire helden noemen, een van de eerste zelfs. Niet voor niets kreeg hij een plek in de serie ‘de twaalf boeken die van mij een lezer maakten.’ Ik verdween als zeventienjarige in zijn Boeken der kleine zielen. Waar mijn klasgenoten liever dunne boeken lazen, liefst uitgegeven in de tien jaar voor het eindexamen, verloor ik me in het Den Haag van rond de eeuwwisseling. De vorige eeuwwisseling wel te verstaan… De boeken werden me aangeraden door de bibliothecaresse van onze schoolbieb, van wie ik tot mijn grote verdriet niet eens de naam meer weet. Al zie ik haar nog zo met haar brommertje het schoolplein oprijden, om daarna met gezwinde spoed met haar helm op de arm door de gangen richting de bibliotheekruimte te stiefelen. Goed, De boeken der kleine zielen dus. Intriges in een welgestelde Haagse familie, ik smulde ervan en na de vier delen van de kleine zielen, ging ik direct door met Eline Vere. Nog een Haagse roman. Ik stelde me voor hoe ik daar rond zou lopen. Al was ik destijds denk ik zelfs nog nooit in Den Haag geweest.

Indische letteren

Ook tijdens mijn studie Nederlands speelde Couperus een belangrijke rol. Ik maakte kennis met de Indische letteren en in colleges daarover speelden zijn boeken Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan en vooral De stille kracht prominente rollen. Ik ging zijn oeuvre uitpluizen en verzamelen, niet alleen de fameuze Verzamelde werken in zilvergrijze band, maar ook her en der oudere drukken. En natuurlijk ging ik op zoek naar de editie waarin ik De boeken der kleine zielen ooit las. Zelfs tijdens mijn specialisatie speelde Couperus een rol. Want ook al studeerde ik af ik de Middelnederlandse taal en letterkunde: Couperus was erbij, in de vorm van een collegereeks over Couperus en de Middeleeuwen. Zijn sprookjes Psyche en Fidessa horen nog steeds tot mijn favoriete werken. Zelfs in mijn afstudeerscriptie is iets van mijn favoriete Hagenaar terug te vinden. Veel van zijn werken verschenen oorspronkelijk als feuilleton, eigenlijk als een serie en dan in wekelijkse afleveringen in bijvoorbeeld de Haagsche Post. De Amadisromans, onderwerp van mijn scriptie, verschenen ook in een serie. En hoewel Amadis een ridder is, speelt de liefde een grote rol, net als intriges in en om het hof. Of zoals ik het zelf destijds beschreef ‘soap in de Middeleeuwen.’ De Haagse intriges van Couperus konden er op geïnspireerd zijn.

Bewerkingen

Ook de TV-series De stille kracht en Van oude menschen staat bij ons in de kast en komen daar zo af en toe ook nog uit. We zagen Van oude menschen en Eline Vere ook in het theater. Het lezen van Couperus’ werk verdween de laatste jaren wel naar de achtergrond. Zijn grote werken heb ik allemaal gelezen en toen ik een paar jaar terug probeerde Eline Vere te herlezen, struikelde ik toch wel over het langzame tempo. De hertaling van Van oude mensen door oud-studiegenote Michelle Verheij verslond ik wel. Nog steeds een prachtig verhaal en ik smulde opnieuw van de roddel en achterklap. In de hoge Haagse kringen, dus dan mag het.

2023: Louis Couperusjaar

En dan is het nu 100 jaar na het overlijden van Couperus, 2023 is uitgeroepen tot Louis Couperusjaar. Dit wordt luister bijgezet door allerlei evenementen. Die onder andere laten zien dat Couperus weliswaar al even overleden, maar nog altijd actueel is. Zo opent in het Louis Couperus museum in Den Haag op 27 januari een nieuwe expositie met als titel ‘Louis Couperus – non-binair avant la lettre?’ Michelle Verheij vraagt (uiteraard) aandacht voor het lezen van Couperus; iets dat ze zelf als docente Nederlands stimuleerde, onder andere door de hierboven genoemde hertaling. Maar wat ga ik doen?

Vanaf het moment dat ik hoorde van het Louis Couperusjaar dacht ik ‘hier wil ik ook wat mee doen!’ Een recensie van een van zijn werken leek me het minimale, dus die komt er ongetwijfeld nog. Maar dat leek me een beetje mager voor een schrijver die ik als literaire held zie. Tijdens een wandeling op een zeldzaam droog moment van een verder kletsnatte januari-dag, wist ik het ineens: ik ga een feuilleton schrijven!

Madame Bonheur als feuilleton

Een feuilleton dus – wekelijkse afleveringen van een verhaal. En zoals de titel van deze paragraaf al verklapt: ik begin niet aan iets nieuws, ik ga verder werken aan het verhaal van Madame Bonheur. Dat zich ook deels in Den Haag afspeelt, net als Couperus’ Haagse romans. De laatste weken begon het toch weer te kriebelen. Tegelijkertijd dacht ik ‘het is zo veel werk, herschrijven, bijschrijven, feedback vragen.’ Door het op te knippen in wekelijkse feuilletons kan ik er tijdens de schrijfplek op de maandagavonden aan werken. Natuurlijk zijn er haken en ogen. Zoals dat ik mogelijk een te lang verhaal ga schrijven op deze manier. Of dat er nog foutjes in zitten. Dat het hele manuscript dan op internet staat. Dat negeer ik allemaal. Het belangrijkste voor mij is de link met Couperus en weer creatief bezig zijn. Dus vanaf 27 januari iedere vrijdag een aflevering van Madame Bonheur – een Haagse roman. Leuk als je meeleest!