Aan het begin van deze eeuw ging ik een aantal keer naar De nacht van de poëzie in Vredenburg, Utrecht. Ik was geen echte liefhebber van gedichten, maar De Nacht was een mooie mix van muziek en dichters. En zo bleek bij de eerste editie waar ik heen ging; als dichters zelf hun gedichten voordragen, komen ze bij mij wel binnen. Ik hoorde Hugo Claus voordragen, net als Jean-Pierre Rawie en Koen Stassijns. Prachtig.

Een bekend gezicht …

Er waren ook mindere goden, zo vond ik. Ik zal bijvoorbeeld nooit de opening van een voordracht van Ilja Leonard Pfeijffer vergeten: Lila lente in de lila lusthof. Ik realiseerde me ineens dat ik Ilja meerdere malen voorbij had zien paraderen in Leiden, waar hij vaak bij het toenmalige LAK-theater voorbij kwam. Hij viel op door zijn lengte – zowel die van zijn lichaam als die van zijn haar. En door het paraderen dus – hij leek zichzelf wel te mogen.

La Superba: geen leeskriebel

Jaren later verscheen de eerste roman [edit: ik dacht dat het zijn eerste roman was! Later kwam ik er achter dat dit niet zo was!] van Ilja, La Superba. De flaptekst sprak me totaal niet aan, net zo min als de cover. En ik dacht meteen weer aan die lila lusthof en die man die in Leiden rond paradeerde. Te veel negatieve associaties dus om het te lezen, ook het krijgen van de Libris prijs veranderde daar niets aan. Pas verscheen Grand Hotel Europa; nieuwsgierig door de positieve reacties vroeg ik toch een leesfragment op. Maar na drie pagina’s dacht ik ‘Laat maar, veel te hoogdravend.’ Ik begreep dus ook niet helemaal dat ook dit boek weer werd genomineerd voor die grote prijs.

Hoe je van mening kunt veranderen

En toen gingen we in de afgelopen vakantie naar de Italiaanse havenstad Genua, Genova in het Italiaans. Onder de Genuanen beter bekend als La Superba – De Hoogmoedige. Ik legde niet direct de link met Ilja. Pas toen mijn eega vertelde dat hij inmiddels in deze stad woont dacht ik aan het boek. 

Genua intrigeerde mij. De stad is prachtig, maar tegelijkertijd vreselijk smerig. Het stinkt er in menig straat naar uitwerpselen en eerlijk is eerlijk: soms is het er zelfs een beetje eng. Voor je het weet loop je via de smalle straatjes ergens waar het daglicht nauwelijks te zien is. Waar het stinkt naar een smerige trein WC en waar de hoertjes op klaarlichte dag op de hoeken staan om klanten te zoeken. Nog geen vijf minuten later zie je een prachtige kerk of een mooi plein. Het is trouwens ook de stad waar de pesto vandaan komt. En waar de stand wordt afgewisselend met straten waar het ruikt naar pas gebakken focaccia.

Ilja op de e-reader

Ik wilde meer weten over deze stad en dacht aan het boek van Ilja. Dit was het moment om het nog eens te proberen. Lang leve de e-reader! Want hoewel het boek in het Italiaans vertaald is en dus mogelijk bij de boekhandel zou staan: ik lees geen Italiaans. Dat zou me dus echt niet helpen. Gelukkig kon ik het met even inloggen die avond via het wifi gewoon in het Nederlands aanschaffen. Vijf minuten later lag ik te lezen.

Even wennen

Het boek is eigenlijk zoals Genova zelf: je moet er even aan wennen. In de eerste hoofdstukken dacht ik regelmatig ‘wat staat hier nu eigenlijk?’ En ook ‘wat een arrogante man, die Ilja.’ Maar gestimuleerd door de omgeving en mijn nieuwsgierigheid las ik verder en kwam de boodschap van het verhaal steeds meer binnen. Zo zeer dat ik inmiddels snap waarom het bekroond is met een grote prijs. En dat ik er dagen later nog over liep te praten – wat ik niet heel vaak doe. Zeker niet tegen iemand die het boek niet heeft gelezen. En dat ik toch ook Grand Hotel Europa alsnog ga lezen [edit: dat heb ik inmiddels gedaan en mijn review lees je op Boekrecensies]. Nu ik de beschrijving opnieuw las dacht ik ‘ik ben dol op in verval geraakte panden en de geschiedenis daarvan.’ Bovendien speelt het (deels) in Venetië – waar we ook kort waren tijdens ons interrailavontuur.

Na iedere bocht even kijken

Kortom – chapeau Ilja. Jammer dat ik je niet in La Superba zag rondlopen. Bij iedere hoek dacht ik ‘wie weet verschijnt hij hier ineens, als ik de hoek omga. Net als vroeger in Leiden.’ Het mocht niet zo zijn.

Meer weten over de inhoud? Lees mijn review over La Superba op Ogma.