Als je de vakantie door mag brengen in Astrids (& Stevens) appartement in het centrum van Innsbruck dan is dat natuurlijk heel apart. Je gaat een tijdje het leven van je dochter leven. Ze gaan zelf even lekker op vakantie naar Italië en dan ben je ineens met zijn tweetjes alleen in dit appartement. Wat opvalt, is dat het huis geen deurbel lijkt te hebben. Ik heb de bel niet eenmaal gehoord! En dat is raar! Thuis gaat er geen dag voorbij of er wordt wel enkele malen gebeld en meestal niet eens voor vervelende zaken. Hier is er niemand die weet dat je hier woont en een keer aan wil bellen, voor een kopje koffie met gratis gezellige babbel! Je hebt verder ook geen contact met buren. Een keer hebben we de bovenburen gezien, een vriendelijk Grüss Gott of iets dat klinkt als Grüsski. De buurvrouw, niet gezien, alleen haar in de hal drogende paraplu, dus ze bestaat!

Elke woensdag maakt Astrid vanuit haar balkon trouw twee foto’s van “mijn” bergen, de noordkant van Innsbruck, waarna ik een mail(tje) terugstuur met onze Eindhovense capriolen. De boodschappen, veelal bij de Spar, waar je keuze genoeg hebt, maar af en toe de Nederlandse dingen mist en die toch wel wilt hebben! Heel simpele bruine bonen is dat hetzelfde als Rote Indianer Bohnen? Je kijkt voortaan in de andere winkels, maar nergens bruine bonen of kapucijners en je hebt de saus van de chili al!

Het uitzicht is fantastisch hier. De wandeling over slechts een heel klein deel van “mijn” berg was letterlijk en figuurlijk adembenemend! Vanuit de Inn ongeveer 500 meter te voet in hoogte geklommen, naar de Arzleralm via de Hungerburg, een prachtig modern gestileerd eindstation van de shuttlebaan. Uitzicht over Innsbruck en de andere bergen van hieruit is ook weer, inderdaad, heel mooi.

We hebben veel gelopen, elke dag vol verbazing gestaan van berglandschappen, met Milkakoeien met bellen (ja, ze bestaan echt) die zomaar over straat lopen en je proberen te onthaasten als ze naar de overkant van de weg slenteren waar het gras groener lijkt. De watervallen, uitzichten, achter de berg weer een berg, de sneeuw, de mooie bergdorpjes, de ranke kerktorens en de rust die het landschap hier uitademt.

De Tirolers dan, ze zijn behulpzaam en gesloten, contact zoeken of een grap maken, verspilde moeite, nee dat lijkt niet bij de eerste levensbehoefte te zitten. We hebben in al die tijd dat we hier zaten geen gesprek gevoerd met andere mensen en dat is voor ons heel apart. Normaal staan we op de camping!

Aansluiting op het Tv-net is hier niet en we hebben de 20-delige krimi The killing bekeken in negen dagen.

En toen sms-te Astrid dat ze ’s avonds al thuis zouden komen, twee dagen eerder dan verwacht. Nou dan gaan we maar snel even inkopen doen. Onderweg zei Anneke al dat het (23 juni) wel een Feiertag leek en dat was dus ook. Een beetje geïsoleerd, dit leventje, gelukkig wist niemand, buiten wijzelf dat we naar de Lidl onderweg waren, waar we gewoon met een vette glimlach weer omdraaiden. In het gratis krantje stond dat het vandaag Landlibelltag is!! Nou dan vanavond maar uit eten! We hebben nog één heel biertje staan, gelukkig zijn het hier halve liters!

Grüsski Deddijo
Op het balkon mijn vakantiedagboek schrijven, de berg inspireert, gisteren inclusief fröbelwerk 6 A4-tjes!