Het is dus een zwoele zomeravond en de setting is het Amsterdamse bos. Daar wordt in de zomer Het Bostheater opgebouwd, waar je de hele zomer lang kunt genieten van toneel en van concerten. De hele dag houd ik de lucht al angstvallig in de gaten, want het concert van vanavond vindt dus plaats in de buitenlucht. Na weken vol zon en hitte, is het al een paar dagen wat minder weer en de avond zou dus letterlijk in het water kunnen vallen. En dat willen we niet – want vanavond willen we kletsen, maar vooral ook genieten van, meezingen en meedansen met de band en vooral niet hoeven schuilen voor een onweersbui.

We gaan op tijd, zodat we zeker een mooie plek hebben in het kleine amfitheater dat verscholen ligt in het Amsterdamse bos. Al zou het eigenlijk het Amstelveense bos moeten heten, maar ach. De sfeer zit er meteen in als we samen met twee andere dames en een heer de weg zoeken van de parkeerplaats naar het theater. We gaan in de rij voor een hamburger en een vegaburger, nadat we eerst muntjes hebben gekocht. Misschien ligt het aan mij, maar als je muntjes moet kopen krijg ik vrijwel direct een festivalgevoel en dat maakt me net een beetje extra blij.

We hebben inderdaad nog ruim de keuze voor een zitplek en we nestelen ons aan de rechterkant van het podium, behoorlijk vooraan maar wel zo ver dat we onze helden goed kunnen zien. We eten, kletsen bij en klappen beleefd maar niet enorm enthousiast voor de twee support acts. Best leuk hoor, maar we komen voor iemand anders. In mijn buik voel ik de spanning opkomen – zou het nog net zo leuk zijn als de vorige keer in Utrecht? Of was dat ook het gevoel van jeugdsentiment, van ‘we hebben ze zo lang niet gezien’ dat zorgde voor een geweldige avond? Is Koen nog net zo knap en energiek? We houden het in ieder geval droog en vlak voor ze opkomen trekken de wolken zelfs weg. Zo is een concert in de openlucht extra leuk.

En dan komen ze op. Kris en Koen Wauters, vergezeld van een hele troep muzikanten: Clouseau dus. Vanaf de eerste klanken is het raak. En dat vind ik niet alleen, getuige het geklap en gejoel van de 1400 andere toeschouwers. Het is alsof de tijd stil heeft gestaan – Koen lijkt nauwelijks ouder, we kunnen alles woord voor woord meezingen en weten precies waar de gekkigheidjes in de liedjes zitten. Het is even terug naar de tijd dat het voorkomen van het woord verdomme in een liedje reden is het niet te mogen zingen op TV. Terug naar de tijd dat ik met mijn opa gesprekken voerde over de volgens hem vreemde teksten van dit Belgische gezelschap. Herinneringen aan een tijd dat het normaal was dat artiesten gewoon het publiek in liepen zonder beveiliging en je – in theorie, want je deed het (meestal) niet – zo het podium op kon lopen. Herinneringen aan de keer dat ik met mijn tante in het Frits Philips naar een concert van Clouseau ging – mijn eerste theaterconcert denk ik, waarbij we gelukkig al niet bleven zitten maar gewoon lekker gingen staan en konden dansen in de zaal. En ook de keer dat ik met mijn zusje in Antwerpen genoot van de show van deze heren in het Sportpaleis; het moment waarop ik me realiseerde hoe groot deze band in eigen land eigenlijk is.

Koen & Kris

Ik voel mijn stem schor worden van het meezingen, maar dat maakt niet uit. Voor mij is dit een concert zoals het hoort: ongecompliceerd, meebleren tot je schor bent, genieten, dansen, meeklappen, een gevoel van verliefd zijn op de zanger en op het leven, van samen zijn met een heleboel mensen die je niet kent, een artiest die contact maakt en vol energie, passie en overtuiging de liedjes zingt die we zo graag willen horen. Ook al zingt hij sommige daarvan al 30 (!) jaar.

In de auto terug halen we herinneringen op aan cassettebandjes, CD’s van 50 gulden en de oude bandleden. En vandaag, vandaag staat Clouseau op repeat via Spotify en zing ik, heel zachtjes, lekker mee en geniet ik nog even na van een mooie, muzikale avond.