We zijn inmiddels een jaar terug in Nederland, mijn ega en ik. Soms is het alsof we nooit zijn weggeweest uit ons koude kikkerlandje – alles lijkt weer zoals ‘ervoor.’ Natuurlijk, we wonen in een ander huis – maar dat is niet zo uniek voor ons. We wonen ook in een andere stad, maar voor mezelf sprekend kan ik zeggen dat ik mijn weg in die stad wel redelijk gevonden heb. Ik voel me nu ongeveer net zo thuis in Rotterdam als destijds in Leiden – nu alleen nog wat beter de weg leren kennen 😉
Soms is het zelfs enorm fijn om weer terug te zijn. Als je een huisarts moet zoeken bijvoorbeeld en je gewoon alles in het Nederlands kan vragen en uitleggen. Of als je gedoe hebt met je internetverbinding en je gewoon de monteur kan begrijpen, omdat hij niet allerhande ingewikkelde termen in het Duits roept. Of als je gewoon lekker ergens gaat zitten werken en de gesprekken om je heen een beetje kan volgen als je even voor je uit zit te staren. Of dat je dan met de serveerster even kan praten over wat je doet, zonder dat je na hoeft te denken over hoe je dat in het Duits uitlegt. Het leven is kortom in sommige opzichten veel makkelijker nu we terug zijn.
En toch… toch is er een knagend gevoel als ik een foto zie uit Innsbruck van een vriendin die daar op vakantie is. Of een update op Facebook van een vriendin uit Erlangen of een mail van een vriendin uit Bremen. Voor we terug gingen las ik eens dat je nooit een grotere cultuurschok mee zult maken dan wanneer je terug gaat naar je eigen land. Reverse Culture Shock noemen ze dat ook wel. Het is een beetje het gevoel dat je overal weer wat van moet vinden, terwijl we in Oostenrijk en Duitsland de onwetende buitenlanders konden zijn. En het gevoel dat dit het dan is – huis, boompje zeg maar. Volwassen – later is nu geworden. Zo lang we bleven verhuizen was er een richting, een volgend plan en een gevoel van vrijheid. Nu is er soms het gevoel van beknelling, van dingen moeten die ik eigenlijk helemaal niet wil. Dat gevoel was er vast ook gekomen als we 10 jaar in Duitsland hadden gewoond – maar ja, dat was dan pas over 8 jaar geweest 😉
Worstelen – dat is het soms. Maar ach om er maar een dooddoener tegenaan te gooien: what doesn’t kill you, makes you stronger. Clichés bevatten vast een kern van waarheid – anders zou niet iedereen ze steeds aanhalen toch! Dus over nog een jaar, voelt het allemaal vast meer in balans. Wie weet schrijf ik hier dan een stukje met daarin mijn mening over het asielbeleid, de stijgende AOW-leeftijd, de niet meer te beheersen kosten in de gezondheidszorg of een ander willekeurig onderwerp dat groter is dan mijn eigen kleine gedachtes. Of misschien denk ik dan wel helemaal niet meer ‘het is nu twee jaar geleden dat’- dan ben ik denk ik pas echt weer in balans.
Lieve Astrid ,
Het blijft worstelen 😉 , ons plan om ooit naar ” een ander land ” te verhuizen wordt elk jaar groter .