Ruim 2 jaar geleden begon ik met hardlopen. De eerste keren vond ik het niet makkelijk – en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Maar langzaam maar zeker groeide de lol in het hardlopen en ontstond er toch zoiets als een runnershigh. Ik kocht betere schoenen en vroeg advies bij mijn favoriete hardloopwinkel, ik liep de Frauenlauf waar het allemaal om begonnen was, ik kocht een betere hartslagmeter (opnieuw bij die hardloopwinkel) en ging zelfs trainen voor 10 kilometer, een afstand die ik voor het eerst in Innsbruck in een wedstrijd liep. En toen ging het kriebelen. Toen dacht ik ´ik ga voor die halve marathon.´ Had je me dat in september 2011 gezegd, dan had ik je heel hard uitgelachen. En met mij denk ik iedereen om mij heen – Astrid, ruim 21 kilometer hardlopen? Are you kidding me?

Ik trainde deze zomer door, met een schema van de Runkeeper app en de 15 kilometer training van Renate Wennemars. In september probeerde ik het uit – hoe ver kon ik gaan. Ik liep 18.55 km – van Eindhoven via Son, Gerwen en Nuenen terug naar Eindhoven. En toen besloot ik me in te schrijven – want volgens de eigenaar van die befaamde hardloopwinkel zouden die laatste ruim 3 km ook wel lukken – zeker in de sfeer van de race en de laatste kilometer via het centrum van Eindhoven en de gezelligheid van Stratums Eind. Want ja, ik ging dus lopen in Eindhoven. Waarom daar en niet ergens in Duitsland? Omdat ik vooraf al wel dacht ´als ik dit doe, dan moeten er mensen aan de kant staan die ik ken, die me er doorheen roepen en die me opwachten.´ En ik liep niet eens alleen – mijn zwager Walter besloot ook te lopen. Afgelopen zondag was het zo ver: de marathon van Eindhoven!

De nacht van zaterdag op zondag regende het. En niet zo´n beetje ook. Iedere keer dat ik wakker werd – want van de zenuwen regelmatig gebeurde – leek het nog harder te regenen. En het waaide ook nog – ideaal weer. Zeker voor iemand die niet gaat hardlopen als het ook maar een beetje miezert… Zondagochtend om 10u zat ik voor de TV, kijken hoe de toppers het er vanaf zouden brengen. Dat konden we niet live zien – het vliegtuigje dat de live beelden moest streamen kon vanwege het slechte weer niet opstijgen. Maar op zich vielen de beelden van de toeschouwers me niet tegen – het leek toch ietsje minder hard te regen dan in de nacht.

Om 13.30u zouden wij dan starten – de grote groep halve marathon lopers. Ik werd vergezeld door mijn ouders, zus, adoptiezus, schoonvader, schoonzus en natuurlijk Steven. Net na het starten zag ik niemand – maar wat wil je ook als er ruim 8000 mensen aan de start staan! Na een paar honderd meter spotte ik al de eerste hulptroepen – mijn andere zus en haar vrouw stonden aan te moedigen en foto´s te maken. En het hielp – een dolletje met hen en de regen leek ineens wat minder hard te vallen. Ze bleven me volgen op de fiets, net als mijn schoonfamilie, mijn vader en Steven. En dat was fijn – om de zoveel kilometer stond er wel een bekend gezicht om me aan te moedigen. En dat werd nog aangevuld met een voormalig buurmeisje en een buurvrouw uit de straat van mijn ouders – die kwamen niet voor mij, maar ik herkende ze wel. En dan al die onbekenden die in de regen stonden om mensen aan te moedigen. Leuk hoor, als iedereen ineens je naam lijkt te kennen! Dat doet je dan wel goed en toverde meerdere malen een lach op mijn gezicht – net als de spontane high fives met een aantal toeschouwers.

Zwaar was het wel. Op sommige momenten voelde ik dat mijn kuiten het lastig hadden – vooral als de wind er flink op stond. Rond de 17e kilometer werd het zwaar en had ik echt een inzinking. Vlak voor ik Strijp S opliep dacht ik ´ik red het niet, ik stop hier´, maar daar was mijn vader om me aan te moedigen. Iets verder was er het kantoor van Philips waar ik in een grijs verleden in werkte en dat zorgde weer voor een opleving. Wat wel leuk was, want net weer iets verderop stond de man met de hamer – maar die ging mij niet tegenhouden!

Daarna ging het snel – via het PSV-station richting het echte winkelcentrum en die roemruchte meters op Stratums Eind. Bij de finish op de Vestdijk zag ik eerst mijn moeder, zus Eef en zussie Laura. Ruim 2 1/2 uur hadden die in de kou gestaan – ik weet niet of ik het er voor over had gehad. Ik maakte een zij-stap om een grote neproos aan te pakken van mijn zus – die ook werd gezien door de omroeper die me vervolgens de finish over schreeuwde in een laatste spurtje met de tekst ´Ja Astrid – wat een mooie roos heb jij. Mijn lievelingssoort, want die heeft geen water nodig.´ Bij de finish stond iedereen te wachten – super! De tijd? 2.28 en een beetje – ik was door het dolle want binnen de 2.30 en dat had ik nooit verwacht.

De prangende vraag bij velen was (is?) of ik het nu nog een keer ga doen en het antwoord is ja. Ook 3 dagen later ben ik er van overtuigd dat het niet bij deze ene halve marathon blijft. De spierpijn is me alles meegevallen en ik wil natuurlijk wel een halve lopen zonder dat ik denk ´ik ga het niet halen.´ Of ik ooit de hele ga lopen? Wie weet – maar zeker niet in 2014. En ook zeker niet in New York lieve mensen – veel te massaal. Eindhoven is groot genoeg voor mij – dan blijft het een beetje het gevoel van ´ons kent ons´ en is het bij vlagen net alsof iedereen je kent.

Ik doe het niet zo vaak, mensen bedanken op mijn blog – maar nu is het wel nodig! Alle foto´s zijn van de hand van Steven – waarvoor dank. Maar natuurlijk ook dank dat je mij hebt gesteund in de voorbereiding. Verder veel dank aan iedereen die mij heeft aangemoedigd langs de kant; dat doet echt goed en ik heb er respect voor dat iedereen in de kou en regen is gaan staan! Meer in het bijzonder dank aan alle vrijwilligers, papa, mama, Eef & Lin, Els & Laura, Jan, Saskia, Eline, Trees en niet te vergeten aan Walter – we hebben elkaar tijdens het lopen niet gezien maar het idee dat jij er ook liep was erg fijn! En ook veel dank aan de mensen van Run2Day Eindhoven voor alle geweldige adviezen (en nee ze sponsoren me niet 🙂 ). Tot volgend jaar 🙂