Setting: een willekeurige boekenavond, corona-style*
‘En wat ga je doen, die vakantieweken?’
‘Een van mijn boekideeën uitwerken is het plan.’
‘Is een van die ideeën het vervolg op Verdwaald in Tirol?’
[korte stilte]
‘Ja.’
‘Hoe ver ben je al met het idee?’
‘Best wel ver eigenlijk.’
‘En dat houdt in dat …’
Een vervolg, of …
Ik aarzel. Over Verdwaald in Tirol deelde ik al vrij vroeg mijn oorspronkelijke idee. Dat veranderde ik nog tig keer, maar dat hoorde voor mij bij het proces. Ik schreef immers aan mijn debuut en dat dit niet via een rechte lijn van A naar Z voerde, dat vond ik prima. Maar nu … nu weet ik hoe het moet. Althans, nu vind ik eigenlijk dat ik dat moet weten. Wat nou als ik nu iets deel en over een week beslis ik was anders.
Wat staat er dan in dat vervolg?
[ik vervolg]
‘Nou ja, ik denk dus dat Lex toch een aanbod krijgt om in Amerika te gaan werken. En dat Stéphanie dat niet meer zo ziet zitten. Ze heeft haar kookboekenproject succesvol uitgevoerd en is bezig om een bedrijf te starten. Ik denk samen met Zhijao, want die komt er achter dat je met alleen Duits spreken je niet meteen door kunt gaan voor een Oostenrijkse.’
[lachje van mijn leesclubgenootje, ik vervolg mijn verhaal]
‘En dan is natuurlijk de vraag: wat gebeurt er? Gaat Stéphanie overstag en toch meer naar Amerika? Zegt ze ‘jammer dan Lex, jij hebt je tijd gehad, nu is het mijn beurt.’ Of gaan ze misschien toch wel uit elkaar?’
‘En Werner?’
‘Ja nou ja, ik denk dat het verder gaat waar ik in deel 1 ben gestopt. Dat hij eigenlijk helemaal niet zo vervelend blijkt te zijn.’
‘Oh … dus Stéphanie eindigt met Werner?’
Werner als nieuwe partner?
Nu lach ik. In een eerdere versie van Verdwaald in Tirol heb ik wel zoiets geschreven. Maar mijn schrijfmaatje Jet vond dat niet realistisch. Dat was het ook niet, want het kwam nogal uit de lucht vallen. Maar ik speelde al met het idee en nu, voor het vervolg, speel ik er nog meer mee. En het is de meest gestelde vraag ‘Bestond er echt een Werner?’ Het antwoord is nee. Er was geen collega die vier dagen in de week bij ons aan tafel zat. Er waren wel collega’s waar we af en toe samen mee gingen eten of die bij ons kwamen eten en zelfs een keer kwamen koken. Maar Werner is verder door mij bedacht. En weet je: dat is echt heerlijk. Soms heb ik ook echt moeten lachen om wat ik hem liet doen, of hoe ik Stef op hem liet reageren.
Ja, maar …
[ik zucht]
‘Ik voel een maar …’
‘Ja, klopt. Want ik heb nog twee andere ideeën. Voor twee helemaal nieuwe verhalen. En weet je?’
‘Laat me raden. Je hebt bewust gekozen voor dat open einde?’
[ik knik]
‘Voor mij gaat het niet om de relatie tussen Stef en Lex. Het gaat om het gevoel van Stef ‘ik heb iets gedaan wat tegenviel. Noem het een fout, een vergissing, wat je wil. Daar heb ik me door lam laten slaan, misschien te lang naar de mening van sommigen, maar daarna ben ik doorgegaan, heb ik een nieuw pad gevonden. Ik heb iets geleerd en ik ga vol goede moed verder, ook al is dat op een ander pad dan ooit gedacht.’ En waar dat pad dan heen gaat …’
‘Dat doet er voor jou niet toe?’
‘Precies. Want eigenlijk zou iedereen op dat pad kunnen lopen.’
‘Dan is dit niet het moment om een vervolg te schrijven. Dus vertel eens, wat zijn je andere ideeën?’
Zeg nooit nooit!
Ja lieve mensen en dat is het gevoel dat ik nu heb. Dus dat deel 2 … ik zeg nooit nooit, maar voor nu zeg ik wel nee, nu even niet. Ik wil een nieuw personage creëren, een dat niets met mij te maken heeft. Voor nu is het boek Innsbruck gesloten, tijd voor iets nieuws. Ik ga lekker bezig met die twee andere ideeën, misschien zijn het er stiekem zelfs al drie. Ik moet er een kiezen, want aan meerdere boeken werken, daar heb ik de tijd niet voor. Ondanks dit ‘nee, voorlopig niet’ hoop ik dat ik je ook enthousiast ga krijgen over mijn nieuwe idee!
* Corona-style betekent dat we elkaar videobellen en helaas niet gezellig in een restaurantje zitten, aan een goede maaltijd en met een glas lekkere wijn.
Leuk dat je zo actief blijft schrijven. En dat je ook aan boeken blijft denken, en niet korte verhalen of zo. Succes.
Dank je! Ik ben zelf geen liefhebber van korte verhalen, dus dat zou ook niet zo snel in mij opkomen, om die te gaan schrijven. Ik denk zelfs dat het boek dat ik nu in mijn hoofd heb, wel eens dubbel zo dik kan worden als Verdwaald in Tirol. Denk ik … kan dus nog veranderen 🙂