Versie 1 – juni 2018

Dit is de oorsponkelijke versie, die ik voor de schrijfvakantie opstuurde naar Marelle.

Een kwartier later, na nog wat omrijden en gevloek bij straten die we echt niet in mogen, staan we dan toch voor de deur van ons nieuwe huis. Het gebouw oogt grauw, maar de gang doet me Frans aan en ziet er helemaal niet verkeerd uit. Een mooie brede trap brengt ons op de eerste etage, waar Nout me voor het eerst welkom heet in ons nieuwe huis. Drie grote kamers met hoge plafonds en een oude houten vloer. Daarnaast nog een keuken en badkamer – het kon slechter! De meubels lijken door de verhuizers op willekeurige plekken neergezet, maar daar ga ik de komende dagen wel naar kijken.

Versie 2 – september 2018

Tijdens de schrijfvakantie kreeg ik feedback op het door mij vooraf ingestuurde werk. Een van de opmerkingen was dat ik te veel beschreef: het las meer als een verslag dan als een roman. Ik liet te weinig gevoel zien. Tijdens die week paste ik de alinea als volgt aan.

Een kwartier later, na nog wat omrijden en gevloek bij straten die we echt niet in mogen, staan we dan toch voor de deur van ons nieuwe huis. Het gebouw, een oud herenhuis ergens uit de achttiende eeuw, oogt grauw in dit licht. In de gang hangt een lucht die ik niet echt thuis kan brengen. Een beetje muf, alsof je in rondloopt in de catacomben van een oude kerk. Het licht in de gang springt al uit, maar de brede trap naar de eerste etage van het oude huis is nog te zien. Bovenaan de trap, op de eerste verdieping, maakt Lex de deur direct links van de trap open en heet me welkom in ons nieuwe huis. Het ziet er allemaal ruim uit, ook door de hoge plafonds. De houten vloer kraakt onder mijn voeten als ik richting badkamer loop. Echt inspecteren lukt nu niet, aangezien er alleen in de badkamer licht is. Die rotfiles, wie had nou verwacht dat we er zo lang over zouden doen? Ik wil zo langzamerhand wel weten hoe mijn nieuwe huis er uitziet. Maar zonder licht krijg ik nog geen goede indruk. De meubels lijken door de verhuizers op willekeurige plekken neergesmeten te zijn. Ik frons en vraag me af of mijn dozen met boeken zonder schade zijn overgekomen.

Versie 3 – september 2019

En toen kwam het moment waarop ik besloot om zelf het boek uit te gaan geven en dus ook op zoek te gaan naar een redacteur. Over zijn reactie en tips heb ik al geschreven. Het kostte me even om mijn koers te bepalen, maar uiteindelijk besloot ik inderdaad om af te stappen van de ik-persoon en alles in de derde persoon te schrijven. Dat leverde de volgende versie op – naar verwachting zal dat ook de definitieve versie zijn. Misschien met nog wat kleine aanpassingen.

‘Ja hier, nu naar links, dit is in ieder geval de goede wijk.’

Lex’ uitroep haalt haar uit haar gepeins. Net op tijd weet ze af te slaan. Na nog een kwartiertje zoeken in de buurt parkeren ze de auto direct voor hun nieuwe woning. Het pand, een oud herenhuis uit de achttiende eeuw, oogt wat grauw in het licht van de lantarens. In de gang hangt een lucht die ze niet echt thuis kan brengen. Een beetje muf, alsof je in rondloopt in de catacomben van een oude kerk. Het licht in de gang springt snel uit, maar de brede trap naar de eerste etage van het oude huis is nog te zien en oogt uitnodigend. Bovenaan de trap, op de eerste verdieping, maakt Lex de linker deur open. Met een glimlach houdt hij hem voor haar open. ‘Welkom in ons nieuwe huis lief.’

Het appartement is ruim en heeft prachtige hoge plafonds. De houten vloer kraakt onder haar voeten als ze naar  de badkamer loopt. Via wat de eetkamer moet worden gaat  ze naar  de woonkamer, die ze dankzij het licht van de straatlantarens beter kan bekijken. De meubels lijken door de verhuizers op willekeurige plekken neergezet te zijn. Als ze terugloopt richting hal, ziet ze overal stapels dozen staan. Ze lacht voor zich uit – haar leven in dozen, hoe vaak is dat al gebeurd?