Ik schreef het al eens, vroeger gingen wij regelmatig op vakantie in het voormalig Oostblok. Sommige dingen waren daar want anders dan we van ‘thuis’ gewend waren. Zo lagen er andere dingen in de supermarkt en was het niet altijd vooraf te voorspellen of dat wat je wilde hebben wel te koop was. De ene dag wel, maar de andere dag misschien wel niet. In mijn herinnering is het zo dat als mijn ouders bedachten dat we wel eens bij de tent / vouwwagen / caravan konden eten, het een soort van dagtaak was om dan ook alle ingrediënten te kopen die nodig waren. Misschien overdrijf ik het nu – maar dat gebeurt soms met herinneringen.
Nog iets anders: bewegwijzering. En dan bedoel ik met name de bewegwijzering van wandelpaden. Die was er namelijk niet echt. Geen ANWB-paddenstoeltjes met daarop een pijl en de afstond tot plaats X. Soms waren er wel routes aangegeven en met enig geluk waren die dan ook compleet aangegeven. Maar vaker was het gewoon luisteren naar iemand anders die een bepaalde route al gelopen had. En dan luisterde natuurlijk mijn vader – hoofdloper van de familie. Wij, mijn moeder en mijn zussen, liepen op de dag van zo’n wandeling vrolijk achter mijn vader aan. Mijn zussen en ik werden ook wel Kwik, Kwek en Kwak genoemd. Op een gegeven moment voelden we dan wel nattigheid – bijvoorbeeld omdat het allemaal toch wel wat langer duurde dan gedacht. Of omdat op de plek waar je eigenlijk een brug zou verwachten er toch geen lag. Of omdat het toch ging regenen en wij, optimistisch als we zijn, geen regenjas bij ons hadden.
Als we het nu over die vakanties hebben, komt vooral de wandeling door het Slowaaks Paradijs – bij ons bekend als de Slowaakse Hel – nog regelmatig ter sprake. In het begin hadden we nog wel lol in het klauteren over riviertjes via houten bruggetjes, maar het beklimmen van een berg via een wankele trap vond ik al wat minder. Toen we vervolgens een groot deel van de wandeling ook nog in de regen liepen, zonder regenjas ja, verloren we toch wel de lol in deze wandeling. En teruggaan was eigenlijk geen optie – want tsja die houten trappetjes waren nu vast glad. Mijn vader zei na zo’n wandeling dan regelmatig ‘dat hebben we toch maar weer mooi gedaan’ – of iets van die strekking. Maar ik heb het vermoeden dat mijn zussen hierdoor beiden een hekel hebben gekregen aan wandelen – althans zeker aan wandelen in onbekende oorden.
Waarom ik dit allemaal vertel? Je raadt het nooit… op vakantie in Portugal deden we iets vergelijkbaars. Fietsend dit keer, dat dan weer wel. En iets minder naïef, dat ook. Hoewel er best wat routes aangegeven staan, stond de precieze route die wij ging fietsen natuurlijk niet aangegeven. We gingen naar de zandpannen, gelegen ergens in de nabijheid van het stadje Altura waar we een weekje op vakantie waren. Mijn vader had van een andere Nederlander precies gehoord hoe we moesten fietsen. En zo sprongen mijn ega en ikzelf moedig op de fiets en gingen we achter mijn vader aan. Mijn moeder bleef wijselijk in het appartement… De wind woei stevig, maar ach het was droog en warm dus wat zou het?
Onderweg: flamingo’s spotten!
Na enige tijd stonden we voor het zandpad dat we in moesten en daar leek het er zo waar op dat de wind ging liggen. Maar na zo’n 500 meter stonden we voor een poort, waar weliswaar het hek van open stond maar waar ook een bord hing ‘Verboden in te rijden.’ Tsja – wat nu? Mijn vader was overtuigd van de route – we hadden precies dat gedaan wat we moesten doen. Hij stond al met zijn fiets achter het hek, het pad op richting de zoutpannen.Tegen beter weten in besloten mijn ega en ik hem toch te volgen – want een andere weg zagen we eigenlijk ook niet. En ach, als het echt niet de goede weg was, zouden we toch snel genoeg tegen een hek aanrijden dachten we. We reden over een prachtig weggetje; we zagen ezels, paarden, flamingo’s en nog tal van andere vogels. We reden tussen de zoutpannen door, kronkelden van links weer naar rechts en hadden de wind meestal in de rug. Tot we na een goed half uur toch echt bij het einde van de weg kwamen, maar helaas werd dit einde gemarkeerd door een rivier. Een zonder brug…. uiteraard. Een dik half uur later stonden we weer voor het bord en bleek er toch wel een weggetje de andere kant op te gaan, maar dat lag een beetje achter het hek. Of we dat nog ingeslagen zijn? Wat denk je zelf?
Het stond er echt niet duidelijk…
Welke vraag past het best bij bovenstaand blog:
1 waar blijft het bedankje voor de voorzet voor deze mooie stukjes?
2 op welke leeftijd kun je zelf het WEL aanwezige juiste pad vinden?
3 wat zou dit blog zijn zonder mijn vaders eigen wijsheid cq eigenwijsheid?
Deddijo