Een van de hoofdpijndossier in mijn leven was wel het halen van mijn rijbewijs. Ik begon traditioneel op mijn 18e met rijlessen – misschien niet precies op mijn 18e verjaardag (al zal het niet veel gescheeld hebben), maar wel keurig op tijd. Na 4 keer zakken was ik er wel even klaar mee (en mijn ouders, die het hele gebeuren financierden, ook). Een paar jaar later, rond mijn 21e, deed ik nog twee keer examen. Bij het BNOR, het examenbureau voor ‘kneusjes’, met examenstress. Ook die twee keer haalde ik het niet. En omdat ik besloot weer te gaan studeren, ging ik op dat moment niet voor het derde BNOR-examen.

Maar ja, Steven en ik wilden wel heel graag naar de VS, rondreizen met een auto. Dan heb je toch een rijbewijs nodig. En toen ik eenmaal Tekstbureau Flytande was begonnen, leek een auto toch wel handig. Dus in het voorjaar van 2006 begon ik toch weer met rijlessen. Het theorie-examen was geen probleem, maar in oktober zakte ik opnieuw voor de praktijk. Mijn instructeur sprak de dag voor mijn achtste examen de wijze woorden ‘Je moet er wel in geloven dat je als je het morgen haalt, je ook zelf met de auto boodschappen kan gaan doen.’  Die achtste keer, begin november 2006, slaagde ik dan eindelijk. Ik denk dat mijn instructeur nog verbaasd zou zijn als hij zou lezen dat ik tegenwoordig alleen de reis van Innsbruck naar Eindhoven maak.

Binnen een paar weken kocht ik ook een auto; dat leek een ieder een goed idee, want als ik niet zou blijven rijden, zou ik het vast snel weer verleren. Via de buurman van mijn ouders kocht ik een Suzuki Alto uit 1992. De eerste rit stond ik de hele weg van Eindhoven naar Leiden doodsangsten uit. Nog voor ik goed en wel de straat uit was bij zus Evelien zag ik namelijk een auto van rechts over het hoofd. Ik kon nog net op tijd remmen… De auto werd omgedoopt tot koekblik en voor zo’n klein ding kon er verbazingwekkend veel in! Er is flink mee verhuisd en ons koekblik overleefde zelfs een gebroken distributieriem. In die tijd ontstond ook mijn innige relatie met Peter, de monteur van Garage De Kooij (de beste garage in Leiden trouwens!). Want met zo’n oud barrel ga je niet naar de dealer; die lacht je nog net niet in je gezicht uit, maar dat scheelt heel weinig!

Toen ik 30 werd en steeds meer heen en weer ging rijden, vonden Steven en ik het toch wel tijd voor een nieuwe auto. We waren inmiddels in de VS geweest en verliefd op de Chevrolet die we daar reden. Gelukkig kwam er net toen een nieuw model uit – weliswaar Made in Korea, maar toch! We zouden alleen even gaan kijken – maar toen bleek dat de auto wel erg fijn was en ze onze kleur uit voorraad konden leveren. Op de dag dat ik 30 werd, stond er dan ook een prachtige, blauwe Chevy voor de deur. Ik zie nog de verbazing op het gezicht van mijn zus toen we aan kwamen in de nieuwe auto 😉 De Alto begon aan een zevende leven bij vriendin Sanne – en zo was iedereen blij.

En toen… verhuisden we naar Oostenrijk. Ik had niet verwacht dat ik vaak heen en weer zou rijden, maar ik rijd nu eenmaal liever dan dat ik vlieg. Met zijn toch wat lichte motor had de Chevy soms wel moeite met optrekken op de Deutsche Autobahn (zeker als je meer dan 130 rijdt ja – en dat is niet echt nodig nee :)). Bovendien vrees ik dat ik toch moet toegeven dat ik, of eigenlijk dat wij, wel veranderd zijn in echte automobilisten, die graag doorrijden en wel houden van een mooie auto. In juli togen we naar de BMW-dealer; u begrijpt alleen om te kijken!

Maar ja, toen vertelde de verkoper dat er in september een nieuw model uitkomt en dat daardoor de auto’s nu voordelig te leasen zijn. En wat doe je dan, na een heerlijke proefrit in de auto die Steven drie jaar geleden al wilde en die ook weer uit voorraad op korte termijn te krijgen is? Juist ja – we rijden nu dus in een prachtige BMW 1 🙂 Het kan verkeren in het leven!