De laatste werkweek van het jaar. Een berg deadlines, een boel werk wat nog af moet, een badkamer die ineens toch droog is na zes weken wachten tot het laatste stucwerk toch echt droog is. En dan natuurlijk nog kerstborrels, inkopen doen voor kersterpakjesavond en o ja, offertes en afspraken plannen voor 2020. Soms vliegt het me even aan. Maar meestal concentreer ik me tussen de bedrijven door op iets heel gaafs, dat ik in januari 2020 met jullie ga delen. Of het met Verdwaald in Tirol – het boek te maken heeft. Natuurlijk! Maar het is groter dan dat. En in alle drukte heb ik al heel veel gave stappen gezet, stappen waar ik veel energie van krijg.
Nog iets meer dan een maandje wachten, dan deel ik het met je. En tot die tijd – nou alvast een kleinigheidje. Het is tenslotte bijna kerstmis. Dus hierbij: mijn synopsis voor Verdwaald in Tirol. Ongeveer zoals ik die naar de twee uitgevers stuurde. En: laat die synopsis zich nu precies rond deze tijd van het jaar afspelen. Alle reden om dit nu met je te delen dus!
Synopsis Verdwaald in Tirol
Als ik op het vliegveld aankom, hoor ik direct de blikken stem van de omroepster die aankondigt dat alle binnenkomende vluchten een nog onbekende vertraging hebben. Uiteraard. Ik denk aan alle keren dat vluchten naar Innsbruck te laat zijn vanwege dichte mist of hevige sneeuwval in de bergen. Het hoort bij het leven hier. Ik besluit aan te sluiten in de rij bij de bakker om koffie te halen. Als ik toch moet wachten, dan maar zo aangenaam mogelijk.
De grote hoeveelheid sneeuw die de afgelopen dagen gevallen is, zorgt samen met de kerstverlichting die overal hangt voor een sprookjesachtige sfeer. Ik bedenk dat de stad er nu uitziet zoals op de foto’s in de reisgidsen. Vanaf het panoramadek maak ik een foto en stuur die via WhatsApp door naar Tessa.
‘Hier wordt het een witte kerst. Kan niet wachten jullie te zien derde kerstdag!’
Binnen een paar seconden volgt de reactie van mijn vriendin.
‘Geweldig! Bijna jammer dat je niet daar bent deze kerst. Is Lex al terug?’.
‘Sta nu op het vliegveld om hem op te halen. Maar het vliegtuig laat op zich wachten. Tot snel! X’
Ik vind nog een vrij plekje op een van de banken in de wachtruimte. Ik denk aan de kerstvakantie die voor de deur staat. Eerst de kerstdagen in Nederland en dan samen door naar New York, het nieuwe jaar inluiden. Niet lang na de jaarwisseling zal Lex moeten laten weten of hij ingaat op het aanbod voor een nieuwe baan. Ja zeggen betekent in Innsbruck blijven. Een paar maanden geleden had ik hier zonder twijfelen nee tegen gezegd. Maar de laatste maanden hebben me laten zien dat er ook hier kansen voor mij zijn. En belangrijker nog, dat ik hier inmiddels ook vriendinnen heb. Er staan genoeg ideeën in de steigers, maar zijn het meer dan bevliegingen? Als ik aan het enthousiasme denkt waarmee alle expat-dames meewerken en aan het grote netwerk dat ze samen hebben, weet ik zeker dat er mogelijkheden zijn.
Ik denk aan het alternatief, nee zeggen en terug gaan naar Nederland. Ook geen gebaand pad, zonder baan voor Lex en zonder mijn eigen bedrijf. En iedereen is een eigen pad op gegaan, niets is meer zoals het twee jaar geleden was. Zelfs mijn moeder is een nieuwe richting ingeslagen na haar pensioen. Wie zit er eigenlijk te wachten op mijn terugkomst? Voor Lex betekent het nee zeggen tegen een prachtige carrièrekans. Kan ik dat van hem vragen? Aan de andere kant, kan hij van mij vragen dat ik hier blijf, in deze stad die soms van de wereld afgesloten lijkt te zijn en alleen met kerst sprookjesachtig is?
De omroepinstallatie die aankondigt dat Lex’ vlucht onverwacht snel toch geland is, haalt me abrupt terug naar de realiteit. Zenuwachtig sta ik op en loop richting de aankomsthal. Zou hij blij zijn om me hier te zien? Nog een paar minuten, dan zal ik het weten.
Nu ben ik nog nieuwsgieriger, leest lekker in ieder geval👍
Het leest goed en maakt héél nieuwsgierig naar meer.