Het boek – de stukjes vallen op hun plek

Het is een raar proces, dat schrijfproces. Het ene moment wil ik boek X schrijven, het volgende moment boek Y. De ene keer moet het zo veel mogelijk lijken op hoe het allemaal echt is gegaan, de andere keer denk ik ‘nee laat ik het maar dramatiseren en er echt een roman van maken.’ Ik houd er van als de dingen in een lekker tempo doorlopen, maar dat schrijven – nee dat laat zich niet echt sturen. Tot de laatste weken, want ineens leken alle stukjes een beetje op hun plek te vallen.

Bergen – ze moeten wel een rol krijgen in mijn boek 🙂

Het begon met een verwijzing naar een schrijfvakantie. De data kwamen me niet goed uit, maar het wakkerde wel weer een lang levend idee bij mij aan van een week schrijven zonder onderbrekingen en dagelijkse beslommeringen. Ik dacht lang dat ik dat ook prima zou kunnen in een afgelegen huisje, bij voorkeur ergens aan zee. Maar eerlijk is eerlijk: ik denk dat ik nogal snel afgeleid zou raken en uiteindelijk niet de vooruitgang zou boeken die ik voor ogen had. Een week onder leiding van een ervaren auteur schrijven, in een inspirerende omgeving – dat leek me een beter idee. En dus ging ik verder rondkijken en vond ik uiteindelijk een schrijfvakantie in de Algarve, in september. Want tsja – als ik dan iets in mijn hoofd heb, wil ik het niet uitstellen tot 2019…

Daarna volgde een boek dat ik las tijdens ons verblijf in Saint Pierre D’Allevard. De vrienden waar we waren, vertelden beiden enthousiast over het boek De acht bergen. Een dun boek en dus las ik het boek in de drie dagen dat we daar waren. Ik realiseerde me dat een boek helemaal geen 1.000 pagina’s hoeft te omvatten, noch dat het een enorm groot thema hoeft te hebben of een complete familiegeschiedenis hoeft te beschrijven. Als je niet begrijpt waarom niet, of wat ik hiermee bedoel: lezen dat boek! Het is prachtig. En het speelt in de bergen – ironisch genoeg…

De dag nadat ik dat boek las, liepen we een rondje om het meer. Mijn eega is dus veel sneller dan ik en dus liep ik het grootste gedeelte van de tijd alleen. Ineens was het er – het echte idee. Het gevoel van ‘ja dit zijn de ingrediënten voor een goed verhaal, gebaseerd op je eigen ervaringen, maar zonder dat je alle details nog hoeft te weten en zonder dat je jezelf meteen helemaal bloot geeft.’ Tijdens dat half uurtje hardlopen kwam ik tot meer elementen en verbindingen dan in de maanden – nee jaren – daarvoor. En tijdens de dagen die volgenden in Frankrijk, thuis en daarna op het Engelse platteland begonnen de personages zich aan mij voor te stellen. Ik maakte aantekeningen in mijn kleine boekje, streepte, vulde aan, bedacht andere motieven – kortom: ik realiseerde me ineens dat het niet meteen perfect hoeft te zijn. Dat je mag, nee waarschijnlijk zelfs moet, herschrijven en aanpassen.

Rondje om het meer – speciale aandacht graag voor het hekje

Eenmaal thuis na de vakantie vroeg mijn eega wat me eigenlijk nog tegenhield om me in te schrijven voor die schrijfreis. Eigenlijk nog de overtuiging dat ik ook echt een goed verhaal had. Toevallig was ik ook toen net bezig aan een online cursus van DrsPee – Hoe breng je structuur aan in je verhaal. Et voilà – met haar oefeningen kregen mijn personages nog meer smoel en merkte ik dat haar opdrachten me echt hielpen om de punten waar ik tegenaan liep op te pakken en uit te werken. Weer een stukje dat op zijn plek viel: als ik er echt voor ga zitten, komen de ideeën dus. Misschien niet in het tempo dat ik wil, misschien niet in de volgorde of op het moment dat ik wil, misschien met wat hulp. Maar met een beetje geduld en wat structuur komt het er echt uit. En dus schreef ik me in – voor deze reis. Een verslag volgt ongetwijfeld op een later moment.

En tenslotte las ik in een prachtig boek, een van die boeken waardoor ik weet ‘lezen is het meest geweldige dat je kunt doen in je vrije tijd’ deze quote: Als u schrijver wilt worden, schrijft u dan. Als u een verhaal te vertellen hebt, vertelt u het dan. Of probeert u het tenminste. En nu is er een eerste pagina, een begin. Dat is natuurlijk nog geen compleet boek, een pagina. En toch, toch voelt het anders dit keer. Ja er zijn obstakels, maar er zijn ook mensen om mee aan op te trekken en me te motiveren. Dus als u me de komende tijd kwijt bent, dan heb ik me even terug getrokken in die andere wereld – de schrijfwereld. Met boek X – of wordt het toch boek Y? Ach – wat doet het er toe, als ik maar schrijf.

1 Reactie

  1. Els

    Astrid, ik lees je blog niet meer zo trouw als vroeger maar deze kwam ik toevallig tegen. Wat goed en wat gaaf!!! Ik ben zo benieuwd hoe het proces verder gaat! Heel veel succes en schrijfinspiratie!

    Antwoord

Geef een reactie