Al bijna net zo lang als ik praat over een boek schrijven, denk ik na over het uitgeven ervan. Via selfpublishing wel te verstaan. Want ik wilde overal over beslissen. Over het papier, het formaat, paperback of toch ingebonden, over welke redacteur ik zou vragen, waar ik het zou laten drukken. En natuurlijk: hoe ik het zou promoten.

Een scrapbook, of toch niet?

Ik praatte er met verschillende mensen over. Het meest concreet met Marta – die ook dacht over een boek en net als ik onderneemster is. We hadden het over de drukkerij van Flow – die altijd zo’n prachtige tijdschriften en papierboeken maken, met onderdelen die je er uit kunt halen en waarvan je denkt ‘ik weet niet wat ik er mee kan, maar ik wil het hebben en aanraken en nooit uit elkaar halen.’

Ik droomde lang over een scrapbook – blogs, foto’s, recepten, e-mails – en een bijpassende vormgeving. En natuurlijk op mooi papier. Toen ik eenmaal echt ging schrijven en het een roman werd, stapte ik wat meer af van dat idee, al dacht ik nog wel aan vormgeefelementen. Bijvoorbeeld om te laten zien hoeveel tijd er verstreken is tussen twee tekstfragmenten.

Selfpublishing! Of … toch een uitgever zoeken?

En toen was het boek ineens af. Vanaf het moment dat ik echt ging schrijven, juni 2018, tot het moment dat ik dacht ‘verdorie, nu is het gewoon af’ verstreken zo’n 8 maanden. En toen kwam de twijfel. Is het wel goed genoeg? Ook al zijn de reacties steeds enthousiast, wat zou een uitgever er eigenlijk van vinden? Ik liet het heel even liggen, alles moest bezinken. Het vage idee van ‘ik wil een boek schrijven, ooit’ was ineens verworden tot een compleet manuscript. En wat nu?

Uiteindelijk besloot ik toch om het manuscript naar twee uitgevers te sturen, zoals ik eerder al schreef. Want als een uitgever het wil uitgeven, dan moet het wel goed zijn. Ik ging voorbij aan mijn gevoel dat ik het zelf wilde bepalen, zelf de mensen wilde kiezen die mijn boek zouden redigeren, zelf wilde bepalen hoe het wordt vormgegeven, of er al dan niet meteen een e-book komt, hoe het eindigt en waar het gedrukt wordt. Ik wilde een kwaliteitsstempel. De 3 tot 4 maanden wachten nam ik voor lief, net als het gevoel dat het toch een beetje een loterij is. Want je moet het maar net treffen dat een uitgever nog plek heeft voor een roman. En het moet ook maar net de smaak van de redacteur zijn. Maar toch, dat stempel van die uitgever …

Het eerste selfpublishing event

Gisteren ging ik wel met drie dames van de schrijfvakantie naar het Selfpublishing Event van Boekengilde. Want je weet maar nooit en bovendien is het ook gewoon gezellig en inspirerend om mede-schrijvers te ontmoeten. Na de pauze kwam Frank Krake aan het woord. Misschien ken je die naam wel – hij wist zich als zevende genomineerde te plaatsen voor de NS Publieksprijs. En je raadt het al: hij gaf zijn boek zelf uit. Hij wist me direct te raken. Maar hij raakte me pas echt bij een slide waarop het volgende stond:

Bam. Dat was het. Ik dacht meteen ‘ja, natuurlijk wil ik dit ik allemaal doen voor mijn boek, mijn kindje.’ Waarom deed ik het dan niet? En toen kwam het verhaal terug dat Sanne Visch (van Boekengilde) voor de pauze deed, waarin ze sprak over vertrouwen, of eigenlijk: het gebrek daaraan. Dat dat voor veel mensen een reden is om het manuscript niet als compleet te zien, het niet op te sturen. Ik had al zo veel stapjes gezet – twee meelezers gevonden, voorgelezen, het aan een redacteur laten zien – en toch geloofde ik nog niet dat het goed genoeg was. En op dat moment dacht ik ‘krijg het heen en weer*, ik ga het gewoon zelf doen.’

Aan de slag!

En dat lieve lezer is waar ik vanaf nu hard mee aan de slag ga. Ik ga nu dus echt een redacteur zoeken, herschrijven, campagne voeren, een PR-bureau zoeken, het boek van Nanda Roep lezen (ook gisteren aanwezig en zeer inspirerend!), nog veel meer bloggen en voor de kerstperiode aanbreekt kun je mijn boek lezen. Beloofd. Want het is een heerlijk boek voor een koude winteravond. Kopje thee, glaasje wijn – lekker binnen lezen.

Nu is het is ook een heerlijk boek voor op het strand overigens. Alleen: ik ga voor kwaliteit en dat betekent dat er toch echt nog wat redactieslagen zullen volgen. En dat kost nu eenmaal tijd. Maar echt, najaar 2019**: Verdwaald in Tirol – het boek. Voorinschrijving volgt als ik de planning rond heb. Dus houd deze site in de gaten! Dan kan trouwens heel makkelijk door je te abonneren 😉

* Ok, ik dacht iets heel anders – maar ik moet toch een beetje netjes blijven …

** Het werd natuurlijk iets later – voorjaar 2020. Mooi op tijd voor het strandseizoen!