Sehnsucht

Dit bericht verscheen eerder op vrouwvaneenwetenschapper en wel in februari 2014

Sehnsucht volgens Wikipedia

Sehnsucht is een onvertaalbaarDuits woord, volgens de Duden de “ziekte van het lijdzaambegeren” („Krankheit des schmerzlichen Verlangens“), is een immense hunkering naar een persoon of zaak waar men van houdt of begeert, en is verbonden met een intens gevoel van pijn door de onbereikbaarheid van het object van begeerte. Sehnsucht kan bij hen die eraan lijden ziekelijke vormen aannemen, tot en met de doodswens tot gevolg.

Ik vind het een prachtig woord, sehnsucht. Het is niet een gevoel dat je iemand toewenst of dat je zelf graag hebt (althans, niet voor een langere tijd), maar het is een voorbeeld van een Duits woord dat iets beschrijft dat je in een andere taal niet kunt beschrijven. En ja er zijn meer van dat soort prachtige Duitse woorden – maar dat is een onderwerp voor een andere keer…

Toen ik iets jonger was dan ik nu ben, was ik een soort van goth. Niet helemaal een echte, want eigenlijk was ik te vrolijk om een echte goth te zijn. Ik leed niet genoeg aan dat gevoel van sehnsucht denk ik. Enfin, ik was groot fan van Goethes Erben in die tijd – een band die eigenlijk meer theater maakte dan muziek in hun begintijd, wat later wel iets anders werd denk ik. In 1998 zag ik Oswald Henk en consorten voor het eerst in Gent, in de Backstage, als deel van de Leben in Niemandsland II tournee.  Ik was enorm onder de indruk van het geheel, van het bijna manische optreden van Oswald en de sfeer van concentratie van de band en het publiek. Kaarsen verlichten het podium en het was magisch; het was een trip in Niemandsland, een land vol duistere magie, maar ook vol bijzondere liefde, pijn en verlangen. Als toeschouwer het ik het idee er deel van te zijn, van dat wat er op het podium gebeurde.

In 1999 zag ik ze nogmaals, tijdens het Wave Gotik Treffen in Leipzig – maar dat haalde het qua sfeer niet bij dat intieme concert in Gent. In 2002 maakte ik de fout om in Rotterdam nog eens te gaan – helaas was het Nederlandse gothic publiek helemaal niet onder de indruk van het theater dat ze voor zich zagen en bleef er een gevoel over van, daar is het weer, sehnsucht: een verlangen naar een optreden zoals ik dat eerder zag, een verlangen naar Niemandsland, van ondergedompeld worden in een beleving.

En toen woonden we in Duitsland en kwam er, geheel onverwacht, een jubileumconcert – nog een keer de mogelijkheid om naar Niemandsland te gaan. Ik twijfelde, ik zal het maar eerlijk bekennen. Ik luister naar Maarten van Roozendaal en ga naar Scooter – dan kwalificeer je echt niet meer als goth, ook niet meer als halve. Zou ik nog wel kunnen genieten van zo´n concert, was het niet beter om de herinnering aan Gent levend te houden? En zou Oswald nog wel zo manisch en indrukwekkend zijn? Hij zou niet de eerste zijn die te lang doorgaat met zingen… Maar uiteindelijk overtuigde het feit dat we op deze manier dan toch ook een tripje naar Leipzig konden maken me om naar het concert te gaan.

Gisteren was het dan zo ver. Zenuwachtig liep ik naast Steven richting het Volkspalast. De omgeving deed me het ergste vermoeden – op een industrieterrein verwacht je niet echt een mooie locatie voor een concertzaal. Maar ineens stonden we dan toch voor een waar Volkspalast. Waar inderdaad een publiek van in het zwart gehulde dames en heren voor en in stond. De kaarsen branden nog niet toen we binnen kwamen, maar wat een prachtige zaal. Geinspireerd op het Pantheon in Rome naar wij dachten. En dan gaan de kaarsen aan en verschijnt niet veel later Oswald op het podium.  In dezelfde outfit als in 1998 – ja wel wat ouder natuurlijk, maar als hij eenmaal gaat zingen blijkt dat zijn stem nog niets heeft ingeboet. In het eerste deel gaat het om de liefde, in het tweede deel om de sehnsucht. Hoewel de akoestiek niet geweldig was, is de hele ervaring net zo indrukwekkend als 16 jaar geleden – misschien nog wel indrukwekkender, omdat ik nu de teksten beter begrijp – zowel omdat mijn Duits beter is geworden, maar ook omdat de teksten door meer levenservaring meer tot de verbeelding spreken.

Geen spijt dus – misschien hooguit van het feit dat we maar kaarten voor 1 concert hadden en niet voor 2. Maar zoals Oswald altijd eindigt ´Bis irgendwo, irgendwann…´ – dus wie weet komt er nog eens een vervolg. En zo niet, dan heb ik deze herinnering.

0 reacties

Trackbacks/Pingbacks

  1. Nick Cave in het World Forum | Verdwaald in Tirol - […] ben altijd een beetje huiverig als een held van vroeger weer gaat optreden – kopen we wel of geen…
  2. Die deutsche Sprache | Verdwaald in Tirol - […] het Duits (en voor Duitsland) begon ook ineens verder op te bloeien – want wat heeft die taal prachtige…

Geef een reactie