Dag 5 begint op locatie en gaat over locatie. Een boek speelt zich altijd af op een bepaalde plek en die plek brengt van alles met zich mee. Bijvoorbeeld geuren, maar ook gevoelens. Als ik bijvoorbeeld aan Innsbruck denk, dan denk ik vooral aan de lucht van de eerste sneeuw en het gevoel van opgesloten zijn. Maar iedereen kan dit anders ervaren. Ik schrijf bewust niet zal – want misschien zijn er ook wel mensen die dit herkennen. Of een deel hiervan in ieder geval.
De locatie waar wij vandaag heen gaan, ligt niet zo heel ver van het huis van Marelle. Onderweg zie ik al een paar ruïnes en dat maakt me nieuwsgierig. Hoe werkt dat hier in Portugal, zijn dit oude ruïnes, of zijn het huizen die om wat voor reden dan ook leeg zijn te komen te staan en die snel vervallen. Op de plek waar we uitstappen staan twee huizen, of panden moet ik het noemen want ze zijn verlaten en in een zekere staat van verval. Bij mij is er meteen de associatie met de ghost towns die mijn eega en ik tijdens onze laatste reis in Amerika bezochten. En dat brengt eigenlijk voor het eerst deze week ook het echte vakantiegevoel bij mij naar boven en het gevoel ‘hier zouden we samen heerlijk kunnen wandelen.’
In deze omgeving staan de nodige verlaten huizen
Eerst krijgen we zo’n 20 minuten om rond te kijken. Waar iedereen naar achter loopt, ga ik eerst naar voor – niet om per se tegendraads te doen (al dacht ik wel heel even ‘draai je gewoon om Van Esdonk!’) maar omdat ik nieuwsgieriger was naar wat er aan de andere kant was. Een vervallen huis, met een hoop lege wijnflessen, een wijnvat dat uit elkaar aan het vallen is en een verlaten bank. Ik denk dat hier regelmatig een groep jongeren kwam chillen, nadat het huis leeg is gekomen. Vraag me niet waarom, dat denk ik. Een stuk verderop zie ik wat echt een oude ruïne lijkt, maar tegelijkertijd komen er ook hondengeluiden vandaan. Zouden er toch mensen wonen? Maar Marelle vertelt me iets later dat hier een roedel zwerfhonden rondloopt. Na het rondkijken en de schrijftraining, gaan we ervaren. Eerst zitten en luisteren, voelen en ruiken. En dan maar schrijven – wat doet het met je.
Wie zou hier als laatste gewoond hebben?
De eerste vier dames hebben een unheimisch gevoel bij deze plek. Ik voel nog steeds nieuwsgierigheid. Wat is er te zien op de heuvels, bij de ruïnes? Hoe is het zo gekomen, is dit een arme streek waar de mensen wegtrekken? Het gevoel van opstaan en beginnen met wandelen is heel groot. Deze week heb ik een heleboel geleerd en ik heb ook het gevoel dat ik iets heb teruggevonden – namelijk mijn nieuwsgierigheid naar nieuwe, andere dingen. Misschien zie ik dit daarom overal terugkomen?
Ik claim de eerste minuten van het spreekuur van Marelle. Om te vragen hoe veel ik aan de fantasie van de lezer kan overlaten (mijn interpretatie van het antwoord: best veel) en om een stukje dat ik herschreven heb voor te lezen. Het is nog niet helemaal zoals het moet zijn. Haar tip? Geef het personage eigenschappen die niet bij jezelf passen. In andere woorden: maak er nog meer een echt personage van en niet een kloon van jezelf. Hm. Goed punt. De rest van de middag broed ik daarop – eerst met hulp van buitenaf en daarna zelf. En ik denk dat ik er ben. Ik denk echt dat alle losse flodders nu aan elkaar zijn gesmeed. Nu is het een kwestie van schrijven, schrijven, schrijven. En hoe daar tijd voor te maken? Dat gaan we horen op dag 6.
Deze laatste avond in de bed & breakfast eindigt trouwens met heerlijke muziek; onze gastheer speelt gitaar en is wel te porren om even wat te spelen. Een van mijn mede-schrijfgenoten zingt en ik geniet. Van het gezelschap, van de schrijfbubbel waar ik deze week in heb gezeten en ok, ook van de port. Het sterkere, lokale drankje laat ik wel aan me voorbij gaan.
Eerder in de week: portje in het zwembad. Ook daar was deze week tijd voor.
Leuk om te lezen hoe je deze schrijfvakantie ervaart. Best een unieke belevenis volgens mij.