Dag twee staat in het teken van personages. Tijdens dag 1 ben ik er al achter gekomen dat mijn personages nog wat scherper kunnen. Op zijn zachtst gezegd. Een tipje van de sluier is hier wel nodig – al zien mijn trouwe lezers dit misschien wel aankomen… mijn boek gaat (in zijn huidige vorm) over een vrouw die naar Oostenrijk gaat met haar man. Waar het uiteindelijk om gaat is de ontwikkeling die de vrouw daar doormaakt; haar perspectief dus, haar blik op wat er is gebeurd. Maar wat ik niet weet is hoe het moest eindigen. En daar hadden we in dag 1 een heel duidelijk gesprek over – want je moet weten wat er aan het einde van de regenboog ligt. Want weet je dat niet, dan weet je ook niet of het wel de moeite is om door te zoeken naar dat einde. Of in de kader van het boek: of het wel de moeite is om door te lezen. Want is mijn vrouw – naam nog onbekend – aan het einde geen steek veranderd, waarom heb jij – als lezer – je dan door al die pagina’s heen geworsteld? Kortom wat is haar drijfveer, waarom blijft ze maar op weg, hoeveel hindernissen er ook zijn en hoe ver dat einde van die regenboog maar weg blijft.
Ik wist het dus nog niet zo goed, wat zou er dan staan? Een pot vol goud? Een berg kansen? Of misschien wel een modderpoel, of een ravijn? Ik moest het wel weten of achterhalen, dat was de boodschap van dag 1. En om dat te weten, is het nodig om je hoofdpersoon te leren kennen. Aha, dacht ik, makkie – want dat ben ik. Rood licht – nee dus. Want ik ben (ruim) acht jaar na dato een ander mens dan de Astrid die ik was toen ik naar Innsbruck vertrok. Daarnaast schrijf ik niet over Astrid, maar over een andere mevrouw – want ik schrijf immers een roman, geen autobiografie. Plus, ik stop er allemaal dingen in die ik veel later heb bedacht en heb ervaren. Ik moet mezelf gaan zien als personage, zonder voorkennis. En dat is lastig. Nee, dat is gewoon gruwelijk ingewikkeld.
Daar zou ik nu kunnen stoppen – want heel even dacht ik ‘kan ik dat eigenlijk wel, van mezelf als persoon afstappen, met alle emoties en de feitelijke gebeurtenissen? Afstand nemen, analyseren, een personage samenstellen en dan in de huid kruipen van dat personage?’ Maar vandaag ging het na de ochtendsessie over personages verder met mijn een op een sessie met Marelle in de middag. En lieve lezers, ik was dus gewoon echt gruwelijk zenuwachtig. En eigenlijk gebeurde dat waar ik bang voor was. Of eigenlijk, gebeurde niet helemaal dat wat ik wilde dat zou gebeuren. Want wat ik natuurlijk wilde was dat Marelle zou zeggen ‘briljant! Schrijf door, stuur het op naar een uitgever, nee sterker nog ik regel die uitgever voor je.’ Maar wat ze zei was ‘ik voel het niet helemaal’ en wat ik daarvan maakte was ‘begin maar opnieuw.’ En ja daar zit een hele wereld tussen – dus ik leg het uit.
Voor de schrijfvakantie stuurde ik een stukje van mijn verhaal op. Het was geen stukje waarvan ik dacht ‘het is af’, maar het was wel een stukje waarvan ik dacht ‘dit is mijn stijl, zo loopt het verhaal.’ Het verhaal baseerde ik voor een groot deel op de blogs die ik schreef op Vrouw van een wetenschapper – met een lichte aanpassing. Maar: die blogs, die waren natuurlijk gecensureerd. Want ik vertelde daarin echt niet over de keren dat ik dacht ‘wat hebben we vredesnaam gedaan – hoe zijn we hier beland? Wil ik vandaag wel opstaan?’ Soms wel een beetje – maar altijd met de mantel der liefde bedekt. En je begrijpt misschien wel: met nog een aantal jaar mijmeren over en reflecteren op, is er ook nog een laagje ‘het viel toch allemaal best wel mee?’ overheen gedwarreld en heb ik de stukjes die eigenlijk totaal niet in elkaar pasten wel in elkaar gevoegd. Soms door ze compleet te verzagen…
Lang verhaal kort: op dag 2 schreef ik niet zo veel. Eigenlijk raakte ik totaal van het pad op deze dag. Maar ik zag ook een licht. Namelijk dat als ik echt van mijzelf en de feitelijke gebeurtenissen durf af te stappen, er ook een heleboel kansen zijn. Zeker als ik ook probeer om terug te halen hoe ik me toen voelde. Maar dan zal ik a) een duidelijke drijfveer moeten bedenken en b) een dikke vette streep moeten zetten door alles wat ik dacht af te hebben. De werkzaamheden voor dag 3 zijn dus al duidelijk… Gelukkig is dat een vrije schrijfdag – kan ik toch die meters gaan maken….
Oei dat klinkt allemaal maar ingewikkeld, Voor mij geen boek(en) schrijven, maar lekker lezen. Ik wacht wel op die, vast en zeker, boeiende roman van jou🤗
Dus, telefoon aan de kant en schrijven maar, heel veel succes op dag 3😘