Vol spanning heb ik gewacht op de eerste reviews en reacties op Verdwaald in Tirol. Wat zouden de lezers er van vinden? Wat halen ze uit het boek en wat niet? Komt over wat ik heb willen vertellen? Ik slaakte een zucht van opluchting bij de eerste review van Ogma en van de enthousiaste reacties van lezers die het boek in een ruk uitlazen.

3 tot 5 sterren review

Langzaam maar zeker groeide het vertrouwen. Op Hebban, Bol en Goodreads wisselt het aantal sterren van 3 tot 5. Fraaie score dacht ik zo, niets om je voor te schamen. De meeste boekenblogs geven geen sterren, maar schrijven eigenlijk allemaal dat het smaakt naar meer. En dus was ik vooral blij en maar een beetje gespannen toen het Eindhovens Dagblad na het ontvangen van een persbericht vroeg om een recensie-exemplaar. En ja hoor – na het ontvangen daarvan laten ze weten dat er een review komt.

Vol verwachting klopt mijn hart

Wanneer de review precies verschijnt weet de heer Schoonen niet. Maar je begrijpt: ik google iedere dag op Verdwaald in Tirol, Astrid Habraken en combinaties daarvan. En dus klopt op 28 mei mijn hart iets sneller als ik zie dat de review online is. Snel klik ik door, premium artikel, maar die had ik nog niet gebruikt en dus kan ik doorlezen. En na drie minuten te denken ‘kak.’

Vlees noch vis

Waarom? Kraakt Schoonen het helemaal af, is het een slecht boek dat niemand moet lezen? Nee dat niet. Ik citeer ‘Habraken (42) kan schrijven, zoveel staat vast. Maar zij doet dat op een manier waarop je een dagboek of een blog maakt. […] Het blijft altijd afstandelijk, zoals een accountant een reisverslag zou kunnen maken.’
Tja. Niet slecht, maar ook niet goed. Vlees noch vis dus. Mijn kak-gevoel hield de hele dag aan kan ik je zeggen. Sterker nog: het werd nog groter toen ik zag dat de review niet alleen in het ED stond, maar bij een groot aantal regionale kranten was overgenomen. Driewerf kak.

Ieder zijn eigen smaak

Dat niet iedereen dezelfde boeken leest of goed vindt, dat weet iedereen. Als je een boek schrijft en uitgeeft, dan weet je dat je verschillende meningen gaat krijgen. En dat je daar mee om moet gaan. Iedereen heeft nu eenmaal en eigen smaak en dat is maar goed ook. Maar: precies bij het punt dat Schoonen noemt zit mijn grootste twijfel over mijn eigen schrijven: is het invoelbaar? Is het een roman of een verslag? Hij is niet de eerste die het noemt. Ik haal mijn ervaring in Portugal bij Marelle nog even aan:

Maar vandaag ging het na de ochtendsessie over personages verder met mijn een op een sessie met Marelle in de middag. En lieve lezers, ik was dus gewoon echt gruwelijk zenuwachtig. En eigenlijk gebeurde dat waar ik bang voor was. Of eigenlijk, gebeurde niet helemaal dat wat ik wilde dat zou gebeuren. Want wat ik natuurlijk wilde was dat Marelle zou zeggen ‘briljant! Schrijf door, stuur het op naar een uitgever, nee sterker nog ik regel die uitgever voor je.’ Maar wat ze zei was ‘ik voel het niet helemaal’ en wat ik daarvan maakte was ‘begin maar opnieuw.’

Het is maar een mening

Ik appte wat mensen en sprak met mijn eega – toch fijn dat hij nu thuis werkt! – en kreeg van iedereen terug ‘het is maar een mening, van een persoon. Niet eens je doelgroep. Trek het je niet aan.’ En ook ‘hij zegt wel dat je kan schrijven, dat is toch positief.’ Ja. Dat is ook zo. En toch. Toch bleef het knagen.

Dit smaakt naar meer

Dit blog heeft als titel gemengde reviews en daarmee komen we bij vrijdagochtend. De review van Moon voor Must Reads or Not kwam online. Met als titel ‘Dit smaakt naar meer.’ Ik kon dus met een gerust hart doorklikken. Ik citeer weer:

Habraken bezit over een hele fijne toegankelijke schrijfstijl, er worden geen emoties geschuwd, je proeft ze tussen de regels door, je kunt je als lezer vereenzelvigen met Stef, zij is open en herkenbaar. […] Aan alles merk je als lezer de worsteling, de eenzaamheid, de liefde, het verlangen, iets waar iedereen weleens mee te maken krijgt in zijn of haar leven.

Herkenbaarheid

En dat laatste, daar ben ik vooral heel blij mee. Verdwaald in Tirol is het verhaal van Stéphanie, van haar worstelingen en het zoeken naar haar plaats in een nieuwe omgeving. Heel veel details heb ik weggelaten – om zo het verhaal voor zo veel mogelijk mensen herkenbaar te maken. Dat is wat Moon opmerkt en waar ik van meer lezers complimenten over heb gekregen. Ze herkennen een eigen worsteling in het boek – ook zonder dat ze zelf expat zijn of zijn geweest. Om Saskia te citeren:

Vond het een prachtig verhaal met een universeel thema over jezelf zoeken, alleen zijn en een doel vinden in je leven. En voor zo’n zoektocht hoef je echt niet helemaal naar Oostenrijk!

Conclusie

Reviews zijn voor een auteur heel erg belangrijk. En het blijft spannend om ze te krijgen. Maar uiteindelijk is er maar een manier om te weten wat jij van een boek vindt: lees het lekker zelf! En heb jij Verdwaald in Tirol gelezen, dan blijf ik het leuk vinden om te horen wat jij er goed aan vond en wat niet.