Aan het eind van vorige week kwamen de muren op me af. En dat verbaasde me toch wel. Inmiddels ben ik bezig aan mijn dertiende jaar (zou dat dan toch een ongeluksgetal zijn?) als zzp’er. Thuis werken kan ik als de beste. Omdenken en creatief denken heb ik in die jaren ook wel geleerd. Net als omgaan met tegenslag. Maar dit voelt anders. Groter. Oncontroleerbaar. Onvoorspelbaar.

Malen, malen, malen

Ik kan prima omgaan met veranderende omstandigheden. Als ik maar weet waarom ze veranderen. En voor hoe lang. En dat lieve mensen, dat is wat we nu totaal niet weten. Je kunt weinig meer doen dan afstand houden, binnen blijven. Ook als je je prima voelt. Terwijl ik in deze tijden niets liever wil dan dicht bij de mensen zijn waar ik van houd. Maar die wonen niet allemaal in mijn huis. Die wonen in Brabant, episch centrum van de Nederlandse epidemie. Of in Leiden, Veenendaal, Dordrecht, Voorschoten, Utrecht, Haarlem, Amsterdam, Nieuwerkerk, Amersfoort of zelfs helemaal in Frankrijk, Engeland en Duitsland. Bijkomend voordeel is wel dat ik ze normaal ook niet zo maar even had kunnen aanraken. Maar dat is een schrale troost nu.

Weekend

Het weekend bracht niet de gebruikelijke actieve rust. Ja we gingen hardlopen, maar ik voelde me een beetje een boefje. Het mocht, want ik ging heel vroeg op zondag en dus was ik vrijwel de hele tijd alleen. De enkele hardloper die ik tegenkwam ging net als ik nog wat verder naar de rand toe lopen, zodat we echt wel aan die anderhalve meter kwamen. Ruim zelfs. Maar verder? Niet even de stad in. Niet naar het strand. Niet samen fietsen of wandelen. Ik ging de tuin in, mijn eega ging behangen. O ja en we maakten het huis schoon – je kunt na drie weken quarantaine toch moeilijk zeggen dat je daar geen tijd voor had… Ik appte veel, las blogs, schreef blogs en deed wat aan de promotie van mijn boek.

Laura

En toen las ik een blog van schrijfmeisje Elly. Die na een mooie cruise er achter kwam dat er zieke patiënten aan boord waren geweest. En die alleen woont in Frankrijk en allerlei symptomen vertoonde. Ja er kwam een verpleegster, maar toch. Schrijfmeisje Laura bood aan om reiki te doen, op afstand. En zoals Elly schreef na de sessie ‘Ik kan het niet verklaren, kan me ook geen jota schelen, het werkt en dat is het belangrijkste.’ Ook schrijfmeisje Marja is positief over haar sessie, een dag later.

Reiki. Op afstand.

Ik dacht aan de bijzondere massage-sessie die ik van Laura kreeg, vorig jaar in Frankrijk. Die ik heel spannend vond, want zou ik echt meer voelen dan bij een reguliere massage? Ja dus. Het gaf me een enorme opluchting. En na een onrustige maandag, besloot ik dinsdagochtend Laura te vragen of ze mij ook wilde behandelen. Reiki, op afstand, voor mij – veel gekker moet het niet worden zei ik tegen mijn eega. Die zijn schouders ophaalde en zei ‘dat zijn jouw woorden.’

Warm gevoel

Een kwartier voor de sessie krijg ik de uitleg; Laura combineert reiki met haar eigen inzichten. See-Zen noemt ze dat. Ik ga liggen in het bed op zolder en volg Laura’s adviezen. Ik krijg het gevoel dat ik iemands hand moet pakken. En dat er iemand heel dichtbij is. Het geeft me een warm gevoel, iets van geborgenheid. Na de 20 minuten ben ik moe. En voelt mijn hoofd voor het eerst leeg. Laura vertelt wat zij heeft gevoeld en waarschuwt me dat ik de komende dagen nog veel zal voelen. Ik plof in bed en slaap.

De day after

Vandaag voel ik me rustiger. Ik kijk nog wel naar het nieuws, maar ik kan het beter verwerken. Word niet meer zo onrustig. Tijdens het werk betrap ik mezelf erop dat ik meezing met een liedje. Is het Laura’s behandeling? Of wen ik langzaam aan deze tijdelijke werkelijkheid? Ik weet het niet – ik verkies te geloven dat het de reiki is. Dat de huidige werkelijkheid me er toe dwingt om nieuwe manieren van ontspanning te zoeken. Te accepteren dat dingen soms niet te verklaren zijn en dat dit soms ook niet hoeft.

Als je het ook wil proberen – lees Laura’s blog over de mogelijkheden.