Lieve lezer,
Ken je dat gevoel van ‘bah, de vakantie is voorbij, het gewone leven begint weer?’ Dan weet je hoe ik me vanochtend voelde. Een gevoel dat versterkt werd doordat het buiten regenachtig en grijs was. Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik dat na een vakantie van een week zou hebben. Zeker niet omdat het een heel andere vakantie was dan we begin 2020 hadden gedacht. Geen spannende nieuwe plekken ontdekken, maar vooral plekken waar we al eens geweest waren. Iets dichterbij huis ook dan gedacht.
Na ons interrailavontuur van vorig jaar, hadden we even moeite met het bedenken van een nieuw vakantieplan. Eigenlijk wilden we naar de VS, kijken hoe de verkiezingsvlag erbij hangt. Of beter gezegd: welke namen er op de borden in de voortuinen staan. Maar we konden geen logische route bedenken tussen de verschillende delen van het land die we nog niet hadden gezien. Daarna hadden we het over Engeland, Spanje en Hongarije. Uiteindelijk planden we opnieuw een treinreis, die ons onder andere naar Polen en Rusland zou brengen. En dan met het vliegtuig naar Turkije, om vanuit daar met de trein naar Nederland terug te reizen.
Gelukkig hadden we half maart nog niet meer dan een planning van de steden gemaakt. Anders zaten we nu in het beste geval met een berg vouchers. En met een visum voor Rusland dat we niet konden gebruiken, maar waar we wel van alles voor geregeld hadden. Toen duidelijk werd dat we wel weer een beetje op pad mochten, gingen we nadenken over een nieuw plannetje. Want behoefte aan vakantie hadden we inmiddels wel. Wassenaar is een prachtige omgeving, dat ontdekten we de laatste maanden nog maar eens. Maar even er op uit, daar hadden we allebei wel oren naar.
We splitsten de vakantie op in meerdere momenten. Allemaal te annuleren en aan te passen, als de maatregelen er om vragen. Afgelopen week deden we het eerste stukje: een rondje Maastricht – Aken – Bonn – Keulen – Wassenaar. Met de trein. Dat vond ik wel spannend, want hoe druk zou het zijn? Niet druk, zo bleek al in de eerste treinrit. Dat bleef ook zo. En dat mondkapje, als je niet naar de trein toe rent dan is dat ook nog prima te doen. Zeker als je moeder een mooie stoffen variant maakt.
En hoewel dat eerste rondje naar meer smaakt, moet er nu eerst gewerkt worden. Drie hele dagen … Dan staat een roadtrip naar Innsbruck op het programma, met Simone. En terwijl ik dit typ, komt de zon al weer tevoorschijn en is werkdag 1 al weer een heel eind op weg. Verdwijnt dat bweh-gevoel toch nog heel snel!
Leuk alternatief. En ja, er is eigenlijk genoeg te treinen in de omgeving. Dat mondkapje went, helaas moet ik het ook bij het werk, en met boven de 30 graden, van vorige week, is dat minder gezellig. Maar ach, ook hier koel en regen.