Zo ergens in september begon het serieus te kriebelen. Na een vervelende blessure na de marathon van Rotterdam – waar ik een tikje te lang mee doorliep vermoedelijk – liet ik de halve marathon van Eindhoven schieten. De hele had ik al een tijdje uit mijn hoofd gezet – ergens leek het me namelijk wel leuk, twee marthons in een jaar. Maar verstandig – nee. Maar Rotterdam 2018 – dat zou moeten kunnen. Nog een keer finishen op de ‘oude’ Coolsingel – deze avenue wordt namelijk opnieuw ingericht -, de grens van de 5u doorbreken, waarmaken wat ik zei net voor de finisch (‘ik ga nog een keer!’) en nog een keer langs de Hoge Heren lopen terwijl we er woonden.
Dat laatste bleek al snel anders te gaan lopen dan gedacht – want sneller dan ik op dat kriebelmoment kon vermoeden kochten we een huis en niet eens in Rotterdam. ‘Ach’, dacht ik, ‘dan maken we er gewoon een weekendje Rotterdam van!’ In oktober wist ik het zeker – ik liep illegaal met loopvriend S. de laatste kilometers van de marathon in Eindhoven mee en ik voelde aan alles dat mijn marathoncarrière nog niet klaar was, dat ik echt nog een keer die 42.2 kilometer wilde lopen en dat ik dat in Rotterdam wilde toen. Ik overlegde met mijn eega – vond hij het wel goed als ik nog een keer die tijd ging stoppen in trainen. Hij vond het – mits ik het weer serieus zou aanpakken – prima. En dus schreef ik me in, wetende dat ik dan wel volle bak moest gaan trainen. Want in 2016 liep ik een PR op de halve in Eindhoven en vlak daarna nog bijna een PR tijdens de halve trailrun ’t is voor niks. Nu was ik sinds de marathon nog niet vaak verder gekomen dan 20 kilometer en zelfs dat niet in een geweldig tempo.
Ik maakte een schema en een plan. Ik schreef me in, maar hing het niet aan de hoogste boom. Want inmiddels wist ik ook dat we in november en december druk zouden zijn met een verhuizing. Ik liep, maar ik maakte niet de kilometers die ik wilde maken. Ik vroeg Saskia om een schema te maken – dat deed ze maar ze schreef met Rotterdamse nuchterheid ‘je moet wel aan de bak om die 5u te halen.’ Slik. Maar ik ben niet bang voor een uitdaging en na een rondje met haar waarbij ze me liet zien hoe ik moest intervallen én dat ik daar echt niet dood aan ging, besloot ik er voor te gaan. En toen werd ik snotverkouden, was het kerst, Oud & Nieuw en hakten de verhuisweken erin. Toch stond ik 1 januari buiten voor een klein rondje. En liep ik in de tweede week zonder echte problemen 22 km. Ik besloot mijn startbewijs voor de Asselronde niet om te zetten naar de 10 EM, maar gewoon te gaan voor de 25km. Want dat is maar 3 km meer dan de 22 die ik er net op had zitten.
Op het strand van Scheveningen
Vandaag is de Asselronde en zit ik thuis – wel na 8 km te hebben gelopen. Ik werd namelijk weer snotverkouden, werd tante (hoera!), moest naar een crematie van iemand die veel te vroeg overleed en dat alles bij elkaar zorgde voor een vol hoofd. En dit keer werd ik niet blij van het idee van lopen. Want het moest – er zat te veel druk op. Met pijn in mijn hart – want o wat vind ik Apeldoorn een mooie omgeving! – besloot ik niet naar Apeldoorn te gaan. Mijn eega zei dat ik misschien toch ook moest overwegen Rotterdam op te geven (ok – hij zei het iets minder voorzichtig dan dat 😉 ), dat het misschien tijd werd om even pas op de plaats te maken en weer voor mijn lol te gaan lopen.
Vandaag liep ik richting het strand. Ik zag alle blije lopers en toen kwam ergens op de terugweg bij mij toch ook weer de blijdschap. Het gevoel van ‘wat ben ik eigenlijk een gelukspoeperd dat ik een gezond lijf heb, dat ik kan en mag lopen. En dat ik dit mag doen in een duingebied.’ En toen dacht ik ‘ik kan het allemaal gaan lopen forceren, met het risico dat ik weer een blessure krijg of erger nog, met het risico dat ik lopen niet meer leuk vind. Maar laat ik nu eens verstandig zijn – laat ik de Coolsingel maar laten voor wat het is.’ En dus geen Marathon Rotterdam 2018 voor mij. Misschien haal ik het nog net – maar mijn hele reden om het nog een keer te willen was om fit en overtuigd van mezelf aan de start te staan. Dat gaat niet meer lukken – dus stel ik die tweede gewoon uit. Tot wanneer? De tijd zal het leren. Ik zou Astrid niet zijn als ik niet al een idee heb – maar dat houd ik nog even voor mezelf 😉
Hoi Astrid, als je toch nog wil rennen is 25 maart in Zandvoort ook een mooie ‘race’.
Ik ga daar de 1/2 lopen. Misschien is dat nog iets voor je. Ik ben daar zaterdag al voor de wandeltocht. Ben benieuwd.
Groetjes Joram