Lieve lezer,
Je moet me al wel een tijd volgen als je weet dat ik aan Postcrossing doe. Ik schreef al eens een blog over mijn ontmoeting met de oprichters ervan, Paulo en Anna. Helden voor mij, nog altijd. Of beter gezegd: juist nu, want het virus treft ook hen heel hard. Je inschrijven voor Postcrossing is namelijk gratis, al mag je wel een bijdrage doen. Ze draaien hun postproject dus voor het allergrootste deel op de inkomsten van advertenties. En die blijven nu achter. Maar opgeven? Dat doen ze niet. Ze riepen zelfs een internationale postkaartdag in het leven. Op 1 oktober. Wie gaat er die dag ook kaartjes schrijven? Ook leuk voor docenten: ze werken aan een programma voor op school.
Postcrossing: kaartjes sturen naar een onbekende postliefhebber
De laatste jaren ben ik zelf niet meer heel fanatiek bezig met Postcrossing. Ik heb mijn vaste postvriendinnen en dat is voor mij eigenlijk wel genoeg. Maar zo af en toe vind ik het toch leuk om weer eens een kaartje te sturen. Vorige week bijvoorbeeld, omdat we een paar zeer ouderwetse kaarten van Wassenaar vonden bij de plaatselijke schrijfwinkel. Maar ook omdat ik eindelijk weer eens een Postcrosser ging ontmoeten en dan ontvlamt de liefde voor kaartjes toch weer.
Ontmoeting op Station Bad Bentheim
Mevrouw Bachmann* ken ik al een hele tijd. In hetzelfde weekend van de meeting met Paulo en Anna, ontmoette ik haar ook voor het eerst. We schreven al een tijd en toen ze hoorde dat ik naar Berlijn ging, schreef ze meteen dat ze me dan op het station van Bad Bentheim kwam ontmoeten. Misschien denk je nu ‘wat vreemd! Wie doet dat nou, iemand ontmoeten die alleen maar door een stad rijdt.’ Maar de trein van Amsterdam naar Berlijn stopt al jaren zo’n tien minuten in Bad Bentheim, om van locomotief te wisselen. ‘Dan stap jij uit en kunnen we elkaar eindelijk eens in het echt zien!’
Vrijgevige mensen
Zo gezegd, zo gedaan. Groot was mijn verbazing toen ze me niet alleen een hele stapel postkaarten gaf, maar ook een doos zelfgebakken koekjes. In de jaren daarna viel me op dat Postcrossers eigenlijk allemaal heel vrijgevige mensen zijn. Ze sturen met hun kaarten bijvoorbeeld vaak ook thee mee, of muntjes of oude bankbiljetten. Maar dat wist ik toen nog niet en ik voelde me wat bezwaard dat ik alleen haar bestelling van Cardcetera** bij me had met wat extra kaartjes. Zeker omdat ze toch speciaal voor mij naar het station was gekomen. ‘Macht nichts’ zei ze.
Koriandersaus en kunst
In de jaren daarna ontmoetten we elkaar met enige regelmaat. Ze liet me kennismaken met de koriandersaus van Maoz – u weet wel, die van lekkerste falafel van Nederland. Maar ook met de Rotterdamse kunstenares Lotte Teussink. We schreven vaker kaartje dan dat we elkaar zagen, want haar bezoeken aan Nederland vielen vaak samen met vakanties van ons. Maar nu was het dan zo ver; we gingen elkaar weer zien. In Leiden dit keer, waar zowel Maoz als Francobolli – het kaartencafé – niet meer zitten, dus we moesten op zoek naar een nieuwe plek.
De Stal
‘Ik ben daarvoor in Naturalis’ stuurde ze. En ja gewoon in het Nederlands, want mevrouw Bachmann mag dan uit Duitsland komen, ze spreekt vloeiend Nederlands. Ik besloot dan toch eindelijk eens te reserveren bij De Stal (aanrader!), waar ik al tig keer voorbij fietste maar nog nooit heen ging. We hadden het twee uur lang over kaartjes, Postcrossing, werken in de cultuursector ten tijden van corona, boeken schrijven en … over de onbekende dode in haar hotel in Amsterdam. Een begin van een nieuw verhaal? Wie zal het zeggen!
De burcht van Bad Bentheim
Zoals altijd vloog de tijd voorbij. We schreven nog snel een kaartje voor iemand anders die we kennen via Postcrossing. Bij het afscheid zeggen we niet meer tot snel. Omdat snel best een tijd kan duren. Maar dat er een volgende keer komt, dat staat vast. Al was het maar omdat ik nog altijd met haar naar de burcht van Bad Bentheim wil.
* Dit is uiteraard een pseudoniem. Haar echte naam is mij bekend 🙂
** Cardcetera was mijn webwinkel, gespecialiseerd in ansichtkaarten, opgericht dankzij Postcrossing.
Wat leuk! Zelf heb ik ook al een paar jaar niets meer aan Postcrossing gedaan. Ik ben wel vaker een kaartje naar mijn wat oudere familieleden gaan sturen. Toch maar weer eens oppakken.