Daar zit ik dan – ruim een week nadat ik wereldkundig heb gemaakt te gaan stoppen met Cardcetera. Voor ik het deelde met ‘de wereld’, had ik al wat stapjes gezet. Dames die van klanten naar (post)vriendinnen zijn gegaan kregen een persoonlijk mailtje, vaste klanten kort daarna ook. Ik deelde het op de dag dat mijn moeder in Wassenaar op bezoek was in de Cardcetera postgroep – ja die bestaat! – en kreeg toen al een heleboel lieve, hartverwarmende reacties. Bij mij overheerste vooral de opluchting. Niet omdat ik Cardcetera helemaal niet meer leuk vind om te doen – maar wel omdat het enorm veel tijd kost. Tijd die ik ook zou kunnen steken in andere hobby’s – zoals lezen, koken, hardlopen en ehm iets met schrijven.

Niet alleen het inpakken van de orders en het online zetten van de kaarten kost tijd, maar ook het bijhouden van bijvoorbeeld de privacy wetgeving. Daarnaast is er enorm veel concurrentie – soms van bedrijven die net als ik aan alle wetgeving voldoen, maar soms ook van wat minder gezagsgetrouwe lieden. Een winkel die ooit startte uit een hobby werd een middelgrote webwinkel. Met daarbij een heleboel plezier en de kans voor mij om allerlei vaardigheden te ontwikkelen – van het creatief inpakken van pakketjes tot het opzetten van een eigen kaartenlijn -, maar dus ook een aantal lastige kanten. En die lastige kanten, die gingen meer en meer overheersen. Ik wilde voorkomen dat ik te veel ging denken ‘getsie, weer een order!’ en ‘ah nee, weer een vraag over een pakketje dat nog niet is aangekomen.’ Tegelijkertijd wilde ik niet minder persoonlijke aandacht besteden aan iedere bestelling en wilde ik ook niet dat iemand anders met Cardcetera door ging. En dus kon ik maar 1 ding doen: stoppen. En als je dat dan beslist, dan wil je ook dat het meteen bekend is.

In de sneeuw

Ik stuurde de nieuwsbrief bewust op een dag dat we niet thuis waren, dat we zelf aan het genieten waren van een weekendje weg in Frankrijk. Bij vrienden in Frankrijk, waarvan de vriendin zelf ook een webwinkel heeft en dus mijn gevoel wel zou begrijpen. Dat was een goede keuze – want anders was ik direct in de stress geschoten van de enorme hoeveelheid orders die ik kreeg. Die ik toch nooit in een weekend zou kunnen verwerken! Dus nu liep ik lekker in de sneeuw in de zon terwijl de lieve woorden en de orders binnen kwamen.

De hele week werkte ik vervolgens orders weg – het was maar goed dat ik ook had uitgerust daar in Frankrijk. En ook daarbij kwamen weer wat van die lastige dingen voorbij, want soms klopt de voorraad niet. Ook al loopt alles automatisch, toch gaat dat soms mis. Vooral als er veel besteld wordt en juist dat gebeurde nu. Gelukkig heb ik de meest begripvolle klanten ooit – eigenlijk niemand maakte hier een probleem van. Zelfs toen ik de adresstickers van twee orders verwisselde, reageerden beiden klanten vol begrip en stuurden zonder morren de kaarten aan elkaar door. Top toch?

Tsja en met al die lieve, begripvolle reacties en woorden als ‘Cardcetera is een begrip in de postwereld, wat gaan we je missen’ ga je toch denken ‘was dit dan de juiste stap, had ik niet toch nog ….’ En dan krijg je dus de postcard blues. Maar weet je, die lieve mensen zijn er altijd geweest. Alleen hoop ik daar ook nog contact mee te houden na Cardcetera – door ze weer leuke post te gaan sturen. Iets waar ik nu ook niet aan toe kom. Als je ergens mee stopt omdat je zelf voelt dat het beter is en niet omdat anderen of de omstandigheden je daartoe dwingen, komt er denk ik altijd een moment waarop je denkt ‘is dit wel de juiste stap?’ Maar eigenlijk voel ik aan alles dat het antwoord op die vraag ja is. Ik voel ook aan alles dat dit niet het einde is van mijn online winkelierschap – de Cardcetera Quotes serie is me te dierbaar en niet alleen mij, ook de klanten vragen hoe het daarmee verder gaat. Het antwoord op die vraag is me nog niet duidelijk – maar dat komt vanzelf.

Dan ga ik nu nog wat orders inpakken – nu het nog kan ? En dan vertel ik snel nog wat meer over dat bezoekje aan Frankrijk. Omdat ik tijd ga krijgen voor meer blogs.