We schrijven begin jaren 90 en ik was fan – fan van Madonna, fan van Michael Jackson en … fan van Guns ’n Roses. Dat kon toen nog, want ik was een tiener en als tiener kun je echt  fan zijn van een muzikant. De combinatie is misschien wat wonderlijk, maar tsja over smaak valt nu eenmaal niet te twisten. Tot op de dag van vandaag houd ik van veel verschillende soorten muziek. Misschien niet meer op de manier zoals toen, maar ook nu nog kan ik eerst luisteren naar een nummer van Goethes Erben, om daarna een smartlap van Hazes aan te zetten en weer verder te gaan met Scooter. Enfin, ik dwaal weer eens af.

Het was dus begin jaren 90 en de legendarische platen Use Your Illusion I en II van Guns ’n Roses kwamen uit, net als het eveneens legendarische album Dangerous van Michael Jackson. Ik weet niet waar ik in die tijd meer van onder de indruk was – het feit dat ik destijds de CD van Michael als cadeau niet raadde na een gedicht tijdens de jaarlijkse surprise waarin het woord ‘gevaarlijk’ een keer of 20 voorkwam, doet misschien vermoeden dat ik de CD niet zo vond. Maar toen ik met de buurvrouw en het buurmeisje naar het concert van Michael in De Kuip (ja – daar werden toen nog concerten gegeven) mocht nadat mijn ouders en de buren kaartjes hadden gevonden in het lokale snuffelkrantje (hoezo ticketswap? Dit was het pre-internet tijdperk lieve lezers!) was ik wild enthousiast. We zaten hoog bovenin – Michael was niet meer dan een poppetje dat je vooral goed kon volgen via de schermen – maar het was een specktakel. Bekijk de DVD maar – die is er een van het concert in Budapest. Wat er daarna ook allemaal is gebeurd – de beschuldigingen, de standbeelden, de toestanden rondom zijn kinderen – een geweldig performer was hij wel en veel van zijn nummers zijn nog altijd briljant. Vind ik dan.

Guns ’n Roses imiteerde ik met een aantal andere kinderen uit de straat tijdens het eerste jaarlijkse pleinfeest. Maar tot een concertbezoek kwam het nooit – misschien wel omdat de buurvrouw wel mee wilde naar Michael, maar niet naar Guns ’n Roses? Wat ik nu ook wel begrijp overigens. Toen ik eenmaal zelf naar concerten kon en mocht, toen vond ik ze niet meer zo geweldig. Ongetwijfeld vond ik ze toen ook wat te weinig ‘metal’, te Amerikaans en te veel rock ’n roll. Slash was vast al vertrokken na een ruzie met Axl en vermoedelijk kwamen ze ook zelden in Europa.  Maar je hebt zo van die bands waarvan je denkt ‘was ik er maar heen geweest.’ En nu, nu krijg ik misschien die kans nog.

Niet met Michael natuurlijk – dat hoeft ook niet, want ik zag hem dus al eens live. En laten we eerlijk zijn: als je This is it heb gezien dan zie je eigenlijk dat de show die in de O2 arena zou zijn opgevoerd voor 90% overeen kwam met die van de Dangerous-tour. Maar dan wel met een Michael die vast niet meer de pasjes uit het eind van de 20e eeuw had kunnen uitvoeren. Maar die andere helden – Slash, Axl en Duff – hen hoop ik wel nog live te zien. Sinds afgelopen oktober werden de geruchten over een reünie steeds sterker. Het GnR-virus kreeg me weer te pakken – want ook die CDs ben ik blijven luisteren. Ik ging op YouTube kijken naar recente live-optredens. En ja – Axl is ook ouder geworden, maar gek genoeg vind ik dat hij het wel kan hebben. Misschien ook wel omdat hij tijdens concerten in hun glorietijd al niet zo strak klonk als op de plaat. Of misschien omdat ik zelf ook wat ouder ben en echte Amerikaanse hardrock meer ben gaan waarderen? Of komt het door Slash – zijn gitaarspel klinkt nog steeds geweldig.

Inmiddels is bekend dat ze inderdaad weer gaan optreden. Beperkt nog – een concert of vijf zijn nu gepland en allemaal in de VS en Mexico. Dat is wel heel ver vliegen voor een concert. Maar ik hoop het van harte dat ze ook naar Europa komen. Tot die tijd kijk ik gewoon nog even op YouTube naar een filmpje. Van vroeger – gewoon omdat het kan 🙂