Vandaag zou hij 100 zijn geworden, mijn opa. Hij is al even dood en meestal denk ik vooral aan hem bij bijzondere gelegenheden. Bijvoorbeeld toen we trouwden. Maar ook nu, op zijn verjaardag. Ik probeer me voor te stellen wat hij zou vinden van de situatie waarin Nederland zich nu bevindt. Correctie, waarin de wereld zich nu bevindt. Met zijn 100 jaar zou hij tot de risicogroep behoren. En toch denk ik dat hij zich niet echt zorgen zou maken. Althans, niet over zichzelf.

Onrustig

Zelf merk ik dat ik onrustig ben. Met familie ‘ver’ weg in Brabant, mijn neefjes die ik voorlopig niet kan zien, ouders in Spanje en een man die in de zorg werkt. 8 mei lijkt nog ver weg, maar ook daar denk ik al over na – want niemand weet hoe lang dit nog gaat duren, wanneer alles weer ‘normaal’ wordt. Hoewel ik al lang veel thuis werk, voelde het vandaag anders en kon ik me niet goed concentreren. Kortom – corona heeft mij in zijn ban.

Even bellen met opa

Opa’s gezicht en zijn stem kwamen regelmatig in me op. Toen ik eenmaal in Leiden woonde, zag ik hem een stuk minder vaak dan toen ik nog bij mijn ouders woonde. We woonden op zo’n tien minuten fietsen van hem vandaan. En heel lang zat ik vrijwel iedere doordeweekse avond met mijn neef bij opa. We keken Get the picture en The Gilmore Girls. Toen ik eenmaal in Leiden woonde, belden we wel regelmatig. Door de telefoon had hij het vaak over die ijzeren dame – waarmee hij Emily Gilmore bedoelde. Ik zie ook nog voor me hoe onze kamer er uit zag toen ik het telefoontje van mijn vader kreeg dat opa na een kort ziekbed was overleden.

Maak je niet druk meske

Ik denk dat hij dat nu zou zeggen.* Dat hij de ideeën uit mijn hoofd zou praten die er rond waren door al die dystopische boeken die ik verslonden heb. En dat als hij ziek zou worden, hij zou zeggen ‘blijf maar weg.’ Wat hij ook al zei toen hij nog leefde trouwens. En ook omgekeerd: als we hoesten, bleef hij liever uit de buurt. Vandaag wilde ik vooral bij hem op de bank zitten. Thee drinken, een negerzoen eten (ja dat heette toen gewoon nog zo) en hem horen praten over die arme Lorelai en die strenge moeder. Gewoon – om alles buiten even te vergeten.

* Noot van mijn moeder – zijn dochter: mijn opa zou zeggen Weet ik meidje. Mijn oma zou meske hebben gezegd. Daarom schrijf ik ook fictie 😉