Lieve lezer,

Tot mijn grote schrik deelde ik nog niets op mijn blog over Madame Bonheur, nog niet echt tenminste. Terwijl ik al sinds de zomer van 2020 werk aan haar verhaal. Ik ben je dus nog wat updates verschuldigd. Te beginnen met ‘Er was eens…’, over het ontstaan van dit verhaal.

Zomer 2020, een terras in Leiden

Ik schreef al eens over dit heerlijke terras van De Stal in Leiden en de ontmoeting daar met Birgit, ook bekend als Frau Bachmann. Ik citeer uit dat blog van augustus 2020: ‘We hadden het twee uur lang over kaartjes, Postcrossing, werken in de cultuursector ten tijden van corona, boeken schrijven en … over de onbekende dode in haar hotel in Amsterdam. Een begin van een nieuw verhaal? Wie zal het zeggen!’

Daar staat het dus al in een notendop, het ontstaan van Madame Bonheur: een onbekende, dode man in een hotel in Amsterdam. Want ik kan je zeggen: mijn fantasie begon direct te werken.

Iedere zes weken een verblijf

Helemaal toen Birgit verder vertelde. Want deze man, afkomstig uit Frankrijk, meer precies uit Parijs, was niet echt onbekend. Hij kwam zo’n beetje iedere zes weken in het hotel. Boekte meerdere periodes vooruit, vooral ook omdat hij altijd dezelfde kamer wilde. Hij bemoeide zich met alles en iedereen, kende alle personeelsleden en zij hem. Al wist niemand wat hij nu precies kwam doen in Amsterdam. ‘Hij betaalde altijd cash’, voegde Birgit er nog aan toe. Zij had hem ook al meerdere malen ontmoet. Het verhaal werd nog vreemder: het adres van de man in Parijs klopte niet. Zijn naam ook niet. Er waren geen nabestaanden te vinden, waardoor hij uiteindelijk op kosten van de gemeente begraven werd in Amsterdam. Met wat mensen van het hotel als enige aanwezigen op zijn begrafenis.

Speculeren

Natuurlijk speculeerden we. Want hoe kan het dat iemand zich in deze tijd inschrijft onder een valse naam? Is dat niet super makkelijk te controleren, of is er dan ook sprake van een vals paspoort? Waarom altijd cash betalen? Zou er sprake zijn van een drugskoerier, of iemand die graag de Wallen bezocht, of de nachtclubs van Amsterdam? Het leek allemaal niet heel waarschijnlijk. Al ga je ook nadenken waarom iemand iedere zes weken meerdere nachten in hetzelfde hotel incheckt. Al jarenlang. Half grappend en half serieus maakte ik de opmerking dat er een verhaal inzat. Toen Birgit weg ging, bleef ik nog even zitten op dat zonovergoten terras. Mijmeren over wat er gebeurd kon zijn.

Een telefoongesprek

De weken daarna liet het verhaal me niet los. Via Birgit kreeg ik contact met de vrouw van het hotel in Amsterdam die de dode man vond. Hij was altijd stipt op tijd voor het ontbijt, omdat hij ook in de ontbijtkamer zijn vaste plek had. Dat hij er nu niet was weet ze eerder aan het corona-ontbijt, dat gasten meenamen en tijdelijk niet in de vaste ruimte konden opeten. Ze vond hem toen ze ging vragen waarom hij nog niet uitgechecked was.

Natuurlijke dood

Natuurlijk kwam de politie erbij, net als de lijkschouwer. Die constateerde een natuurlijke dood. Vermoedelijk een hartaanval. Ze vertelde dat de politie de kamer vrijwel direct vrijgaf. Dat ze na twee weken hoorden dat de man niet was wie hij altijd had gezegd te zijn. Op het adres in Parijs wist niemand wie hij was en de zoons waar hij over gepraat had, konden ze ook niet vinden. Natuurlijk ging ze naar zijn begrafenis, want het voelde toch alsof ze hem kende. Een tijd later kreeg ze toch contact met een van de zoons. Die bleek in Japan te wonen, de andere in Amerika. Waarom de politie hen niet had kunnen vinden, bleef een raadsel.

Van een hersenspinsel naar het ontstaan van een verhaal

Ik probeerde wat dingen uit. Ik stelde me voor dat er bij deze onbekende man sprake was van drugs of andere criminaliteit en daar weet ik niet zo veel van. Al snel werd daarom de man een vrouw  en wel een wat oudere, Franse dame, die een bijzondere geschiedenis moest hebben. Hoe die er uit moest zien? Dat wist ik nog niet. Iets met een geheim en een grote liefde, ooit ontmoet in een chique hotel. En omdat ik nu eenmaal liever schrijf over plekken die ik zelf goed ken, stond het hotel niet meer in Amsterdam, maar in Den Haag. En zag het er in mijn hoofd direct zo uit als hotel Des Indes, een plek die al heel lang tot mijn verbeeld sprak.

Uiteindelijk bleven er twee elementen uit Birgits verhaal fier overeind: een vaste gast van een hotel met een valse naam en een link met Parijs. Hoe ik na het ontstaan van deze elementen verder ging bouwen aan het verhaal? Dat vertel ik de volgende keer.