Klinkt lang hè, 252 dagen? Maar geloof me: die vliegen voorbij. Daarom ga ik nu beginnen. Dit keer ga ik het echt doen. Al zeker twee jaar praat ik er over. Maar het lukt nooit. Ik vind het toch belangrijker om net even langer te slapen. Om toch een derde (en vierde) glaasje wijn te drinken. Om weekendjes weg te gaan. Meer te werken en minder te sporten. Om toch net te laat te beginnen met kilometers maken. Voelt u al aan waar dit naartoe gaat? Misschien wel niet – want het komt uit de mond (nou ja – het toetsenbord 😉 ) van iemand die tijdens haar middelbare schoolcarrière de grootste hekel had aan de 12 minuten loop, of zelfs aan het inlooprondje rondom het grasveld. Die maand na maand de sportschool sponsorde door wel abonnementsgeld te betalen en niet te sporten.  Maar ook die inmiddels vijf keer de halve afstand op haar naam heeft staan. Nu weet u het hè? Ja ik heb het echt over die magische hele marathon. En dan ook nog die van Rotterdam. Want tsja –  je bent gek op je stad en je wilt wat.

Stiekem praatte ik er al wel met mensen over. Maar ik hield een slag om de arm – wat als ik blessures zou krijgen als ik de trainingsintensiteit opvoerde? Of wat als ik het toch niet leuk zou vinden, die lange duurlopen van meer dan een halve marathon? Of wat als ik gewoon geen zin zou hebben… Maar ja – met halve voornemens kom ik er niet. En ik weet wel zeker dat ik het wil. Hoe ik dat zo zeker weet? Door vriend S. – let wel, niet eega S., want die is niet zo van het hardlopen.

De avond vooraf denk ik steevast ‘Waarom doe ik dit?’

Vorig jaar stuurden we elkaar berichtjes, S. en ik. Hij wilde een hele lopen, maar vond het moeilijk om zichzelf steeds te motiveren. Ik had precies hetzelfde. En zo gingen we elkaar op afstand volgen en aanmoedigen – hij woont namelijk in Eindhoven, dus samen trainen als stok achter de deur, dat gaat niet. Al zou dat ook al niet gaan omdat hij veel harder loopt dan ik 😉  Enfin, soms had ik een dip, dan hij weer. Maar er was wel een stok. Tot ik na de halve van Eindhoven in 2015  bedacht dat het toch te vroeg zou zijn, Rotterdam 2016. Mijn halve marathons gingen nooit echt goed – altijd was er wel iets. Ik besloot de halve van Berlijn te lopen en hij? Hij ging toch echt voor die hele. Er kwam een plan van te lopen wedstrijden en trainingslopen, van een aantal keer lopen per week en er kwamen statusupdates.

Tot 9 april, de dag voor de marathon, zagen we elkaar nergens. We liepen altijd andere wedstrijden namelijk.  Ik had op dat moment al kriebels – ik ging wel 10km lopen (of een kwart marathon, zoals ze dat dan noemen), maar na de halve van Berlijn een week eerder voelde dat als een toetje. ‘Mijn’ stad heeft alleen geen halve marathon – dus het is dan die kwart of de hele. Op dat moment besloot ik nu toch echt voor die hele te gaan. Misschien wel in Eindhoven, in oktober 2016. Hij haalde zijn shirt en startnummer op, we keken naar onze namen op muur met deelnemers. We spraken af op welke punten ik hem eten & drinken zou geven en zou aanmoedigen. En ik bleef maar denken ‘ik had hier ook willen lopen.’

Ja hoor, ook als 10km loper staat je naam op de muur!

Tot het 36 km punt. Daar overhandigde ik S. voor de tweede keer wat te eten en zag ik hoe zwaar het was. Niet alleen voor hem, voor heel veel mensen. Kan ik dat wel? Of beter gezegd: wil ik dat wel? Maar niet lang na de finish hoor ik S. al zeggen dat hij misschien toch nog wel een keer wilde – want tsja die tijd, die kan beter. Ik dacht op dat moment toch weer aan Eindhoven. En aan de volle agenda tot die tijd – vakanties, weekenden weg – en ik bedenk dat het echt niet kan, oktober 2016. Langzaam kwam ook het besef dat als ik dit echt wil, ik keuzes zal moeten maken. En als ik dat niet kan, wil ik het dan wel echt? Ja lieve lezer, hardlopen is niet alleen fysiek – het is voor een heel groot deel ook mentaal. En dat mentale deel, dat begint al veel eerder dan op de dag zelf. Voor mij tenminste wel.

Waarom ik dit nu al deel, terwijl ik nog steeds niet weet of ik het fysiek wel aankan? Wordt dit niet net zo’n project als dat boek dat er nog steeds niet is? Nee, dat denk ik niet. En voor mij is dit een extra stok. Ja, vriend S. gaat ook weer (woehoe!). Maar dat alleen was dit jaar niet genoeg. Ik wil er over praten en er over schrijven. Ik wil mezelf iets geven om terug te lezen op het moment dat ik denk ‘ik wil nu in bed blijven, want het regent buiten en 25 km is echt heel ver en ik kan toch best volgende week die afstand inhalen?’ Of het moment dat de keuze is om een weekend weg te gaan, maar dan ook een duurloop over te slaan en dan te denken ‘ach, 100 dagen is nog heel ver.’ Want ja – 9 april 2017 klinkt als heel ver weg. Maar echt, voor je het weet is het 9 april. En dan wil ik over de finish komen op de Coolsingel. Als is het als allerlaatste, kruipend of huilend, vloekend en tierend en zwerend dat ik het nooit, ooit nog eens zal doen; als het maar na 42.2km is. *

* Tenzij het echt niet gaat – als ik blessures krijg, zal ik echt stoppen. Maar voorlopig is er geen reden om aan te nemen dat ik die krijg.