Een nieuwe ervaring: potentiële huurders ontvangen. We zijn een keer eerder uit een huur- appartement gegaan, maar dat was niet van een particuliere verhuurder. En dat was in Leiden, waar jonge stellen moeilijk aan een appartement kwamen. 1 koppel kwam kijken en die namen ons penthouse meteen. Nu is het anders. Er zijn 3 rondes afspraken geweest, vandaag was de derde, en de makelaar vertelde me voor deze afspraak dat er na vandaag ruim 50 geïnteresseerden zijn geweest. Apart.

De eerste keer was ik al verbaasd over de hoeveelheid mensen die tussen half 12  en half 1 door ‘ons’ appartement liep. Nog verbaasder was ik over de houding van de makelaar – die bleef in de hal staan en wees alleen wat in het rond. Ik denk dat hij dacht ‘appeltje eitje – de nieuwe huurder zit hier wel tussen.’ De tweede keer was hij al wat spraakzamer en vroeg hij mij zelfs af en toe wat. Maar nog altijd geen huurder – dus vandaag was ronde 3.

17 potentiële nieuwe huurders kwamen langs tussen half twaalf en half een. Dit keer vertelde de makelaar zelfs tegen mensen die wat langer bleven en wat meer vragen stelden dat er wel mogelijkheden waren om wensen door te geven aan de eigenaar. Zo zou volgens hem een nieuwe keuken misschien wel mogelijk zijn – als mensen daar zelf om vragen. En gek genoeg lijkt het feit dat hij meer vertelt er ook voor te zorgen dat mensen mij meer gaan vragen. Vandaag vertelde ik dus meerdere keren over de drukte van de straat voor ons huis, hoeveel we betalen aan gas & water, wanneer de bouwwerkzaamheden weer weg zijn, waarom wij na ‘slechts’ twee jaar weggaan, hoe gehorig het huis is en zo nog wat meer. Daarbij verontschuldigde ik me meermaals voor mijn slechte Duits – wat ook nog slechter was dan normaal omdat ik daarvoor Engels gepraat had en echt alles door elkaar gooide. Maar enfin, ze begrepen me en verschillende mensen gaven me zelfs een compliment dat ik zo goed verstaanbaar was. Huichelaars 🙂

Het gekke is natuurlijk dat al die mensen toch een kijkje in ons leven krijgen. Alle foto’s staan en hangen er nog, ons servies staat in de kasten, de posters van muzikale helden hangen aan de muur en in mijn uitleg over waarom wij weggaan vertel ik ook dat we uit Nederland komen en dat mijn man op tijdelijke contracten werkt, waardoor we nu weer gaan verhuizen. Maar waarom deze mensen komen kijken, dat weet ik natuurlijk niet. Soms vang je wat op als ze iets vertellen over hun huidige woning, maar meestal gaat dat in rap gesproken plat Tirools en dan haak ik af. Vandaag waren de laatste kijkers met 3 volwassenen en een jong kindje, jaar of 2 schat ik. Eerst dacht ik dat een van de mannen wat ouder was en dat hij vast alleen kwam (die komen er namelijk veel kijken, mannen alleen). Maar nadat hij vroeg over de drukte en de stookkosten wees hij op het kind – zijn kind dus. Maar de vrouw en de tweede man, die het kind steeds op de arm had, leken me toch echt een stel te zijn – aanrakerig, dichtbij elkaar staan. Ze ging ook met z’n drieën weer weg – na mij de hand te hebben geschud, wel heel aardig! Ik neigde er bijna naar om ze koffie aan te bieden – in de hoop dat ik er achter zou komen of ze nou ook echt met zijn drietjes hier zouden gaan wonen en hoe het nou zat met dat kind. Homo’s met hun draagmoeder? Slippertje op een dronken avond? Gewoon een vrouw met twee mannen? Mijn nieuwsgierige brein had zo een paar opties bedacht – iemand anders nog een leuke theorie?