Het is al weer even geleden dat ik iets schreef over de marathon, dus het ‘mag’ wel weer vind ik. Na de halve van Eindhoven in een PR volgde de prachtige ’t is voor niks loop in Geldrop (echt op een paar seconde na net geen PR – maar gezien het onverharde terrein was ik toch dik tevreden) en de Bruggenloop in Rotterdam, met een heel fijn PR. En toen zakte ik even in – 9 april leek nog ver weg, het was druk met het afronden van allerlei werkzaamheden voor kerst en de volgende wedstrijd, de Midwinter Marathon in Apeldoorn op 5 februari, leek nog ver weg. Maar tegelijkertijd wist ik ook dat op zondag 8 januari de eerste duurloop bij C.A.V. Energie op de planning stond – 23 km, met een tempo van 6.48 per km. Dat kan ik aan – getuige mijn PR op de halve – maar dan moest ik wel in vorm blijven.

Bijna over de finish in Eindhoven – kijk even naar  die verbeten kop!

En tsja – dat vond ik dus de laatste weken van december en de eerste van januari wel een uitdaging. Ik liep wel wat, deed ook netjes mijn uur krachttraining per week, maar even was er geen motivatie. Ik had behoefte aan vakantie, aan even niets moeten. Ik las mee in de Rotterdam Marathon Groep op Facebook, stuurde veel berichten aan loopvriend S. en kreeg natuurlijk advies van eega S. Maar toch dacht ik ‘Astrid, nu moet je echt door zetten – anders kom je er niet.’

En toen was het 8 januari, de eerste duurloop. De dag daarvoor was het echt winterweer in Nederland – stiekem hoopte ik nog even dat het niet door zou gaan. Maar nee, het was prachtig weer op 8 januari: koud, maar de zon deed z’n best. In Rotterdam was het dan ook helemaal niet glad – in Barendrecht wel iets meer. Even slikken voor mij – ik ben geen held als het gaat om gladde wegen, bang als ik ben om op mijn snufferd te gaan. Ik weet het, dat hebben meer mensen. En als jij het ook hebt, dan zul je weten dat bang zijn resulteert in voorzichtig lopen en dat dit dan weer vaak resulteert in vallen. Maar goed – 9 april staat en de datum van de duurloop ook. Dus startte ik om 10u samen met een flinke groep bij C.A.V. Energie.  Onderweg was het op veel plekken glad – dus oppassen geblazen. Het tempo werd goed aangegeven door de twee pacers – alleen hielden zij het tempo wat hoger, zodat het met wandelen bij de drinkposten toch nog op die 6.48 zou komen. Ai. Dat was even doorbijten voor mij. Tel daarbij op het regelmatig voorzichtiger lopen en dan kom je op een gegeven moment toch op een afstand van de groep. Gelukkig bleef er een fietser bij me en werden we op een gegeven moment ingehaald door een van de snellere groepen – waardoor ik even mee op sleeptouw kon en weer aansluiting vond bij de groep. Ik bleef rennen – ging niet wandelen (ja – wel bij de drankposten). Ik sneed het laatste stukje niet af. Het was pittig – maar ik haalde de 23km en was niet eens de laatste van onze groep.

Handig: verzorging onderweg! Foto met dank aan C.A.V. Energie

De week daarna moest ik gewoon door met lopen – dus niet stoppen, even rust nemen zoals ik normaal doe na een halve marathon. Maar dat ging eigenlijk prima – de zondag daarna liep ik alleen netjes volgens schema mijn 17.5 km en eigenlijk op een veel fijnere manier dan met de groep – omdat ik niet dacht ‘ik houd ze op’ of ‘ik ben te langzaam.’ En toen begon de grote strijd in mijn hoofd: ga ik de 25km op 22 januari met C.A.V. doen of ga ik toch gewoon alleen? Ik kan je vertellen: pas vrijdagochtend, na allerlei scenario’s te hebben bedacht, besloot ik om toch gewoon zelf te gaan. En zo stond ik vanochtend om 8u naast mijn bed en om 9.15 buiten. Om 12.30 was ik weer thuis – 25.45 km verder. I did it! En pas na het douchen stortte ik in 🙂 Dus nu heb ik een tijd om me 5 februari in Apeldoorn op te richten.

25.45 km – I did it!

Tsja – ruim 600 woorden al. En ik heb nog zo veel te schrijven. Ik bewaar het wel voor na 9 april, als ik echt die marathon heb gelopen. Maar voor de mensen die dit lezen en die ook bezig zijn met het voorbereiden voor hun eerste marathon, nog iets dat ik de afgelopen weken geleerd heb. Blijf bij je eigen gevoel. Ik zie mensen die veel meer lopen of juist veel minder lopen en vooral mensen die heel veel sneller lopen dan ik. Ik kan er behoorlijk van gaan twijfelen. Maar ja: zij zijn mij (of jou) niet. Ik weet dat ik geen enorm snelle loper ben, dan ik wat kilootjes meer meesleep dan de gemiddelde (marathon)loper, maar ik weet ook dat ik mentaal veel aankan. Uiteindelijk moet ik op 9 april zelf het vertrouwen hebben dat ik het kan en dat zal vanaf 30 / 35 km vooral aankomen op mijn mentale toestand. Daar kan niemand me bij helpen – dat moet / mag ik helemaal  zelf doen. Een loopje als vandaag geeft me het vertrouwen dat ik dat kan – het is niet snel, maar ik heb gedaan. Helemaal zelf. Woehoe!