Hoe het allemaal begon
Eind januari 2023 schreef ik:
Denkend aan een manier om een bijdrage te leveren aan het Couperusjaar (2023), anders dan door een of meer van zijn werken te bespreken, schiet me ineens te binnen hoe een aantal van zijn grote werken voor het eerst verschenen. Als feuilleton, in bijvoorbeeld de Haagse courant. Meteen denk ik ook aan Madame Bonheur, dat zich net als de grote Haagse romans van Couperus afspeelt in Den Haag. Een idee is geboren: een wekelijkse aflevering van Madame Bonheur. Daarom vanaf 27 januari iedere week een nieuw hoofdstuk. Meelezen kan natuurlijk via de site.
Naast dat ik dit een mooie manier vond om mijn literaire held Couperus te eren, zag ik het ook als een stok achter de deur voor mezelf. Ik zat al een tijdje vast bij het schrijven. Een van de scènes vond ik lastig en iedere keer als ik aan een ander stuk schreef, popte die scène toch weer omhoog. Ik dacht ‘als ik iedere week een aflevering laat verschijnen, moet ik wel gaan schrijven.’
Hoe het verder ging
Nu had ik al best behoorlijk wat hoofdstukken geschreven – dat werden dus de afleveringen van het feuilleton – maar ik kwam toch op het punt dat ik dacht ‘ik moet nu echt die scène gaan schrijven.’ En nog steeds lukte dat niet. Tijdens de boekpresentatie van schrijfvriendin Jedida – die in een pittig tempo haar tweede (prachtige!) boek Als de sterren fonkelen schreef – sprak ik Aline van Wijnen, van wie dit jaar zelfs twee prachtige boeken verschenen. Ze vroeg me of ik het eigenlijk nog wel leuk vond, het schrijven, of dat het probleem was dat ik er eigenlijk geen zin (meer) in had.
Daar heb ik lang over nagedacht kan ik je zeggen. Ik kwam tot de conclusie dat ik hoe dan ook het verhaal van Madame Bonheur wilde vertellen. Naar mijn idee lag ze nog altijd op de koude badkamer vloer op me te wachten en stond Claire er naast, me verwijtend aankijkend dat het geheim niet werd opgelost. Of ik het schrijven nou zo leuk vond, dat wist ik niet zo zeker. Maar het gevoel van een verhaal dat in mijn hoofd al af was en ‘alleen’ nog even opgeschreven moest worden vond ik in ieder geval echt niet leuk.
Doorschrijven, aflevering voor aflevering
Ik praatte met een vriendin over de ingewikkelde scène en die maakte een opmerking die me verder hielp. Dat veel dingen die geweldig zouden moeten zijn, dat vaak helemaal niet zijn. Al is het maar omdat we ons er zo op verheugen, het zo groot maken in ons hoofd. Moet je het in je boek dan ook zo groot maken, of mag je het kleiner houden? Dat hielp en uiteindelijk schreef ik de aflevering met die scène toen het echt ‘moest’.
Want tegen die tijd moest ik wel echt doorschrijven, had ik geen hoofdstukken meer op voorraad. Tenminste, niet van het verhaal van Madame Bonheur, wel van het verhaal van Claire, dat schreef ik een stuk sneller en makkelijker. Op dat moment voelde het schrijven wel echt als werken kan ik je zeggen en besloot ik ook om toch een zomervakantie in te lassen. Zonder grote cliffhanger daarvoor dan, gewoon hop, bam een vakantie. Die ik zelfs met een week verlengde 🙂 Op dat moment realiseerde ik me dat Couperus ongetwijfeld zorgde voor een afgerond verhaal voor hij een feuilleton beloofde aan zijn uitgever of een krant.
Ineens was het einde daar
Ergens in september realiseerde ik me dat er ook al meerdere complete afleveringen klaarlagen van het verhaal van Madame Bonheur. Dat het echt nog een kwestie was van een aantal sleutelscènes schrijven. Ik gaf mezelf tijd cadeau: rond mijn verjaardag ging ik drie dagen schrijven, aan het Zeeuwse strand. Ik had ze niet nodig, die drie dagen. Eenmaal in het verhaal en in de flow, ging het schrijven als vanzelf. Op dat moment kon ik eindelijk oprecht zeggen dat ik het schrijven leuk vind. Het voelde niet als werken, maar als creëren.
Het voelde ook vreemd om de laatste zin te typen. Als een afscheid van Madame Bonheur, de vrouw met wie ik de afgelopen drie jaar een leven heb gedeeld. Dat klinkt nu wel heel dramatisch als ik het zo schrijf :). Jedida stelde me gerust en zei dat ik heb gezorgd dat haar verhaal gelezen gaat worden, waardoor ze juist voort leeft. Kun je dat eigenlijk zeggen over een personage dat je zelf hebt verzonnen, dat ze voortleeft? Tegelijkertijd was ik ook nog bezig met de afleveringen publiceren, waardoor het verhaal in een heleboel versies door elkaar door mijn hoofd ging. Hierdoor voelde het afscheid nog niet als definitief. De afleveringen haal ik overigens offline – op aflevering 1 na dan.
Herschrijven, schrappen, bijschrijven
Met die eerste versie ben je er overigens nog lang niet. Ik heb iedere aflevering laten corrigeren voor ik deze online zetten – waarvoor dank Angela! – maar als je per aflevering leest, overzie je niet de hele verhaallijn. Tijd voor een inhoudelijke redacteur dus om aan de slag te gaan. Daarna volgt herschrijven, schrappen en bijschrijven, een ronde proeflezers en daarna nog minimaal een redactieronde. Voor je de definitieve versie kunt lezen is het juni 2024. En geloof me: die is heel anders dan de feuilletonversie. Al is het maar vanwege de epiloog… Stiekem klopten in de aflevering ook verschillende zaken niet. Iets dat Angela al met enige regelmaat opmerkte en waarvan ik dan moest denken ‘dat corrigeer ik dan later wel.’ Nog een reden om je boek af te hebben voor je besluit het in afleveringen te publiceren 😉
Wil je op de hoogte blijven over de voortgang? Laat je e-mailadres achter! Dan krijg je bij ieder nieuw blog een mail met de laatste updates. En: ben je als eerste op de hoogte van de definitieve releasedatum van Madame Bonheur – een Haagse liefde. Want ja – de titel is inmiddels ook veranderd.
0 reacties