Eerst even over de naam Bonheur

Want waar komt die naam eigenlijk vandaan? De naam Bonheur ontstond eigenlijk per toeval, een naam van een bekende van mij die verkeerd werd uitgesproken door iemand én die een mooie uitleg heeft in het Frans: geluk, of zelfs: het gelukkig zijn. Toen ik dat las, zag ik haar bijna voor me staan: een statige, grijze dame, met een gelukzalige glimlach. Maar is die glimlach oprecht, of gaat er een groot verdriet achter schuil? Op dat moment wist ik dat zelf eigenlijk ook nog niet kan ik je verklappen. Toch bleef de naam hangen en goed voelen en dus doopte ik het boek Madame Bonheur. Misschien blijkt het uiteindelijk een werktitel te zijn, wie zal het zeggen. Al dacht ik dat van Verdwaald in Tirol ook en weet je inmiddels hoe dat afgelopen is.

Een vertelster in het hier en nu

Ik besloot nog een element over te nemen uit het verhaal dat Birgit mij vertelde: de overledene wordt gevonden omdat ze te laat is voor iets. In eerste instantie dacht ik dat ook zij te laat zou zijn voor het uitchecken. Tot ik me realiseerde dat ik alle vrijheid had om alle feiten naast me neer te leggen. Daarmee werd de ontdekster van de overleden Madame Bonheur meteen de tweede hoofdrolspeelster in mijn verhaal. Want: ik had een verteller nodig en dat kon Madame Bonheur niet zijn. Die was immers dood. Op natuurlijke wijze. En daarmee verklap ik niets, want dat lees je al in de eerste pagina’s van het manuscript die ik al een tijd terug deelde. En die inmiddels wel iets aangepast zijn kan ik verklappen.

Associaties bij Frankrijk

In het vorige blog schreef ik het al: de link met Parijs als woonplaats van Madame Bonheur wilde ik overeind houden. Niet alleen omdat ik het een mooie verwijzing vond naar de gebeurtenis die me inspireerde, ook omdat ik zelf een voorliefde voor die stad heb. Dat maakt het schrijven erover een heel stuk makkelijker. Want ja: ik schrijf graag over dingen waar ik een duidelijk beeld bij heb. Al associërend kwam ik ook op de Franse wijnen en daarmee de wijnbouw in Frankrijk. Het is ook geen geheim voor je dat ik graag een glaasje wijn drink toch? De wijncursus van vorig jaar wakkerde dat alleen maar verder aan. Net als het bezoek aan Bordeaux en meer recent aan de Bourgogne. Er ontspint ook een idee over een grote, sterke liefde. Die niet bestand bleek tegen… ja tegen wat? Daar moest ik nog eens goed over nadenken. En daar haperde ik ook even.

De kracht van samen schrijven

En dan… even heel weinig

En dan valt het schrijfproces vrijwel stil. Tijdens NaNoWriMo schrijf ik af en toe iets, maar echt meters maken? Nee. Het is druk op mijn werk en de woorden willen niet komen. Zo af en toe herschrijf ik iets. We gaan inspiratie opdoen in hotel Des Indes; het hotel dat model staat voor het hotel waar Madame Bonheur wordt gevonden. Ik stuur mijn eerste stuk naar twee meelezers en beiden willen doorlezen. Maar: er zijn ook wat kritische noten te kraken. Vooral over de details van mijn blauwdruk. De basis van verhaal rammelt. Hoe nu verder?

Oog in oog met Madame Bonheur

2020 dreigde daarmee in mineur te eindigen; een releasedatum in het voorjaar van 2021 is echt niet meer haalbaar en mijn verhaal mist iets belangrijks. Op de valreep gebeurt er nog wel iets heel bijzonders: met een afscheidscadeau van ‘mijn’ ontwerpster Cora. Ze heeft jaren van alles voor mij ontworpen, maar ze gaat wat anders doen. Of ze nog iets voor mij kon doen, als afronding van alles. Ik vraag haar of ze met de samenvatting erbij een cover kan ontwerpen. Uiteraard kon ze dat. Eindelijk zie ik Madame Bonheur weer voor me. Sterker nog: ze kijkt me aan van achter haar gordijn en lijkt tegen me te zeggen ‘Astrid, schrijf mijn verhaal gewoon op.’