Als ik vanuit Innsbruck naar Nederland kwam, en geloof me: dat gebeurde vrij regelmatig, dan mocht ik bij verschillende mensen logeren. In de eerste plaatst waren mijn ouders regelmatig mijn uitvalsbasis. Hoewel ze nog altijd wonen in het huis waarin ik ben opgegroeid, was ik daar tegelijkertijd ook al jaren weg en dus geen onderdeel meer van de routine. Waar het een paar jaar daar voor nog heel ongemakkelijk voelde toen ik een aantal weken een soort van weer thuis woonde, gaf het me in de buitenlandperiode juist een gevoel van huiselijkheid, van ergens horen. En omdat ik ook al een paar jaar het huis uit was, gaf het me ook een inkijkje in hoe het leven van mijn ouders er inmiddels uitzag.

Ik sliep ook regelmatig bij vriendinnen en ook bij hen kreeg ik een onverwacht kijkje in hun leven. Want waar ik toch een beetje een vakantiegevoel had tijdens die dagen in Nederland, moesten zij gewoon werken. We spraken dus af na werktijd, gingen ergens wat eten en dan ging ik met hen mee naar huis. Ik leerde hun avondgewoontes een beetje kennen, net als hun ochtendrituelen. Ik sliep op luchtbedden, uitklapbanken en soms complete logeerbedden. En ik wist hoe vroeg (of in sommige gevallen: hoe laat) ze ’s ochtends aan het werk moesten. We hadden de tijd om lang te kletsen, maar ook om gewoon bij elkaar te zijn.

Na verloop van tijd koos ik er overigens ook wel voor om een paar dagen in een vaste B&B te slapen – want al dat heen en weer slepen van je spullen, daar word je ook wel moe van. Met de eigenaresse bouwde ik ook een band op. Het was bijna alsof ik bij een nieuwe vriendin ging logeren. Bijna…

Omgekeerd gebeurde het natuurlijk ook – sommige vriendinnen kwamen een paar dagen naar Innsbruck of naar Erlangen en sliepen dan meestal bij ons. Aangezien we geen logeerkamer hadden, in geen van beide huizen, waren we dan onze woonkamer kwijt in Innsbruck, of in Erlangen mijn werkkamer. Ook dan sta je op met mensen, breng je de dagen met ze door en ga je slapen terwijl zij nog in de badkamer staan. Je leert hoe lang ze douchen, hoe ze hun koffie drinken en of het ochtend- of juist avondmensen zijn. Dingen die ik nooit van ze had geweten als we niet een paar dagen samen waren geweest; iets dat niet snel gebeurt als je beide in Nederland woont. Althans, niet in mijn vriendenkring.

Waarom ik hier nu aan denk? Omdat ik op reünie was – een reünie van de Portugese schrijfweek. Een van de dames woont in Frankrijk en nodigde ons uit om bij haar thuis te komen. We kregen een kijkje in haar leven en ik merkte weer hoe bijzonder het is om de plekken te zien waar je in iemands verhalen al uitgebreid over gehoord hebt. En dat dit dan ook nog op een prachtige plek in een ander land is, ja dat is best wel mooi meegenomen. Dat de dame in kwestie ook nog super gastvrij was, bleek de kers op de taart.