Toen ik mensen vertelde dat we Rotterdam gingen verlaten, kreeg ik van veel kanten de vraag ‘ga je dan je vrienden niet missen?’ Ik hoefde nooit lang na te denken over het antwoord op die vraag. Als je zo regelmatig verhuisd bent als wij in de afgelopen 7 jaar, wonen je vrienden namelijk vanzelf verspreid. En blijkbaar trekken wij verhuislustige types aan, want van de vrienden uit Innsbruck en Erlangen zijn er inmiddels ook de nodige verhuisd, om over het Leidse clubje nog maar te zwijgen. Vrienden hoeven niet in dezelfde stad te wonen, je hoeft ze niet wekelijks te zien. Althans – dat denk ik.
Een van de mensen waarvan ik wel direct dacht ‘die ga ik missen’, was Loes. Loes leerde ik kennen dankzij Cardcetera – ze was de eigenaresse van Moonen & Van Pelt, kantoorboekhandel en postagentschap. Op een steenworp afstand van ons appartement – dus ik kwam er vaak, in drukke tijden dagelijks. Soms was het mijn enige stukje buiten op een dag en ging ik er bewust even heen om mijn enveloppen van een postzegel te laten voorzien. Want Loes, en haar medewerkster Diana, had altijd wel even tijd voor een praatje. Dankzij haar leerde ik wat meer over de buurt. Over de bedrijven die er hadden gezeten, de bewoners die er waren geweest, de restaurants die kwamen en gingen. Soms vertelde ze me wat over de bijzondere bewoners van de Hoge Heren en moesten we samen hard lachen. We deelden een leverancier en wisselden oorlogsverhalen uit over onze klanten en de tariefsverhogingen van post.nl.
Maar de winkel liep niet zo goed. Vanaf het moment dat ik er kwam kon ik dat al wel zien. Het was er niet zo vaak druk – wat ook verklaart dat er altijd wel tijd was voor een praatje. Er kwam een actie van de ondernemers uit de buurt – koop je kantoorartikelen bij Loes en help een mede-ondernemer! – maar dat zorgde maar voor een tijdelijke opleving. Ik kocht er – ironisch genoeg – met regelmaat wenskaarten, af en toe een flesje water als ik op weg naar een vergadering binnenliep en zo veel Dymo-rollen als ik maar enigszins nodig had. Maar ja – op die paar tientjes kan een winkel niet draaien. De duizenden euro’s aan porto die ik er afrekende, daar zag Loes maar een heel klein deeltje van en dat was wel waar de meeste mensen voor binnen liepen. Het personeel moest ze met pijn in haar hart dan ook laten gaan. Voortaan stond ze alleen in de winkel en dat was zwaar. Een plan om het pand te gaan delen met een stomerij sneuvelde. Ongeveer op het moment dat ik dacht ‘we gaan Rotterdam verlaten’ vertelde ze mij dat ze nu toch echt ging stoppen. De koek was op, net als de energie. Uiterlijk 1 januari werd begin december en ik zag naast het verdriet ook de opluchting.
En weet je? Ik snapte het volledig. En stiekem was ik blij dat wij ook gingen – dat ik niet te lang langs die lege winkel zou hoeven lopen. Ik bracht de laatste weken mijn pakketjes naar een ander postagentschap – geen tijd voor een praatje, gezucht en gesteun bij een pakketje naar Canada (waar je extra formulieren voor moet invullen), o wat miste ik Loes toen al! Op de laatste dag in haar pand ging ik nog even langs, de zakdoek kon net in mijn tas blijven. Toen ik een paar uur daarna in de lange rij van mensen stond die afscheid kwam nemen tijdens de receptie dacht ik ‘ja, ik was toch wel een vriendin gaan missen bij ons vertrek uit Rotterdam.’
Gistermiddag liep ik met mijn pakketjes naar de Bruna en moest ik denken aan Loes. En bedacht ik ‘ik ga haar een berichtje sturen. Wie weet kunnen we eens wandelen op het strand in het voorjaar.’ O enne de Bruna, best vriendelijke dames hoor. Maar ze heten geen Loes.
0 reacties