Het boek: een maand later

Het stond heel groot in mijn agenda op 8 mei: boekpresentatie! Ik heb het gewoon laten staan. En om die dag luister bij te zetten, heb ik live op YouTube lezersvragen beantwoord. En na dat online vraaggesprek klikte er iets in mijn hoofd. Wat precies? Dat vertel ik je zo. Eerst een terugblik op een maand Verdwaald in Tirol en dat doe ik aan de hand van lezersvragen.

De eerste lezersreacties

Het antwoord op de vraag wat nu het spannendste was de afgelopen maand kon ik snel geven. De eerste lezersreacties en reviews. Op een bepaald moment moet je beslissen ‘dit is het beste verhaal dat ik kon schrijven.’ Maar vinden de lezers dat vervolgens ook? Ik hield mijn adem in toen mijn moeder en zussen het boek lazen. Gelukkig – ze waren positief! En toen de eerste review op Ogma – ook positief. En dat bleef zo. Kijk maar op Hebban, Goodreads en Bol.com (en als je het nog niet hebt gedaan: laat ook even jouw review achter 😉 ). Je kunt zeggen ‘je schrijft toch voor jezelf’ en voor een deel is dat ook zeker zo. Maar als ik echt alleen maar voor mezelf zou schrijven, had ik de tekst ook kunnen printen en met een plasticje er om in mijn kast kunnen zetten. Ik wilde meer en ja: dan zijn lezersreacties, reviews en lezersvragen belangrijk. En een beetje spannend.

Verwachtingen

Over de vraag of het gegaan is zoals ik had gewild – met uitzondering van het niet kunnen omhelzen van familie en vrienden – moest ik wat langer nadenken. Maar het uiteindelijke antwoord is ja. Natuurlijk had ik liever een live boekpresentatie gehad. Als je ergens twee jaar hard aan werkt, wil je het moment waarop je zegt ‘nu is het klaar’ graag delen. Ik tenminste wel. Feit is dat mijn eega anders ook de enige was geweest die er zou zijn op de dag dat het boek binnenkwam. Sterker nog: nu was hij thuis aan het werk, anders vermoedelijk niet. Dus nu kon hij het grote moment live vastleggen. En de aandacht op 8 april, daar ben ik meer dan blij mee. Een artikel in de Wassenaarse Krant, heel veel bloemen, port, zelfs een Sachertorte: wat hebben er veel mensen aan me gedacht! Niet alleen die dag, ook later kreeg ik nog bloemen, een bonsai-boompje en mocht ik op 8 mei wijn uit gaan zoeken bij onze Wijnvriend. Het feit dat je de hele presentatie ook nog kunt terug kijken, is een mooie bonus. En eerlijk is eerlijk: ik ben oprecht heel blij dat ik het niet heb uitgesteld. Maar zoals ik in de online vraagsessie al zei: bij het volgende boek wel een live boekpresentatie.

Sachertorte! Wat rook die heerlijk. Veel dank Simone!

Dingen anders doen

Zou ik iets anders doen, anders opschrijven, nu ik de lezersreacties ken? Nee. Ook na vrijdag heb ik hier nog over nagedacht en dat blijft het antwoord. De keuze om het verhaal vanuit Stéphanie te vertellen zorgt er voor dat je over Lex weinig weet – zij weet dat allemaal al en is vooral bezig met zichzelf staande houden. De vertraging in het begin heeft daar ook mee te maken: haar dagen lijken eindeloos te duren, omdat ze niets te doen heeft. En dat zorgt ook voor de versnelling aan het einde: ze heeft weer een doel, waardoor ze minder stil staat bij de kleine dingen. Die vallen sneller van haar af.

Advies aan expats

Ik kreeg ook de vraag wat ik mensen die gaan vertrekken naar het buitenland zou aanraden. Dat is heel simpel: wees realistisch, maak een plan. En vertrek niet zoals Stéphanie en ik deden me alleen de droom ‘eenmaal daar wordt alles anders.’ Want ook al woon je dan in een mooie omgeving, of schijnt de zon altijd: je neemt jezelf mee. Deze vraag kreeg ik trouwens van Lysanne, die zelf ook expat is en in haar recensie aangaf dat ze het juist mooi vindt dat in het boek het leven in het buitenland niet alleen maar als heel positief wordt weergegeven.

Deel twee

De meest gestelde lezersvraag: komt er een deel twee? En jemig, wat heb ik daar over getwijfeld. Voor mij is het verhaal rond en is het eigenlijk aan de lezer om het verder in te vullen. Blijft Stef daar, of gaat ze terug naar Nederland? Samen met Lex, of klapt de relatie? Wat ik wilde vertellen heb ik wel verteld. Waarom dan een deel twee schrijven?

Maar … de afgelopen weken heb ik ook nagedacht over hoe het zou kunnen gaan. Wat daaraan interessant kan zijn, welke uitdagingen er liggen. En om een lang verhaal kort te maken: ik heb een mooie verhaalboog bedacht. En dus komt er een deel twee.

Alle lezersvragen zien? Bekijk dan de opname van de livestream over Verdwaald in Tirol.

De klik

En daarmee kom ik bij de klik die ik aankondigde – want door hardop te zeggen ‘ja, er komt een deel twee!’ merkte ik dat er ook een kriebel ontstond. De kriebel van ‘hop, nu dan ook doorgaan.’ Een kriebel om weer aan het schrijven te gaan, mezelf lekker te verliezen in de wereld van iemand anders.

Daarmee zeg ik niet dat ik stop met het delen van reviews en mooie lezersreacties hoor. Of dat ik die beloofde extra informatie over personages niet meer ga delen. En ook niet dat ik niet meer blij ben bij iedere bestelling in mijn mailbox, want ik doe nog steeds een dansje als er een binnenkomt. Maar het is tijd om weer op pad te gaan. Om te zien waar Stéphanie me naartoe gaat brengen. Natuurlijk neem ik je weer mee – dus ben je klaar om te gaan?

4 Reacties

  1. johanna

    Wat leuk dat ik je blog per toeval ontdek. Ik ben geen expat maar goed geintegreerd na 20 jaar hier in Zwitserland. De aankomende dagen ga ik je blog eens doorlezen. Staat zeker wel wat herkenbaars op. Alhoewel mijn ervaring is dat je toch 4 tot 5 jaar nodig hebt, om in een ander land aan te kkmen.

    Antwoord
    • astrid

      Leuk dat je gaat rondkijken Johanna! En inmiddels denk ik ook dat je wat langer nodig hebt om te wennen in een ander land … Daar was ik wel wat naief in.

      Antwoord
      • Johanna

        Nu dat doorlezen van je blog duurt wel even. Ik zie dat je al een eeuwigheid schrijft. Ook je info over de schrijfvakantie vind ik super. Ik denk daar zelf ook over na. Eigenlijk wil ik ook graag op diverse berichten reageren, maar dat doe ik maar in een apart emailtje, want anders wordt het zo’n wirwar. Als je dat leuk vindt.
        Grüezi

        Antwoord
        • astrid

          Haha ja – ik schrijf sinds 2010; toen wij zelf richting Oostenrijk vertrokken. Inmiddels bijna 10 jaar dus. Mailen mag altijd hoor! Leuk.

          Antwoord

Geef een reactie