Hobby

Als ik de afgelopen blogs doorlees, hier en op Ogma, dan merk ik dat er wel een bepaalde sfeer in zit. Eentje van ‘het moet, het is lastig, hoe ga ik verder, komt er ooit wel een publiceerbaar verhaal uit, wat willen de lezers van mijn blog?’ Ik kan me voorstellen dat je dan denkt ‘als het allemaal zo ingewikkeld is, waarom doe je het dan eigenlijk? Het is toch een hobby? Dat moet je toch voor jezelf doen en leuk vinden?’ Ja het is een hobby, dat klopt. Ik schrijf niet omdat ik denk dat ik er rijk van ga worden. Stiekem zou ik het wel leuk vinden ja, daar ga ik ook niet over liegen. Dat boekenbal en het onderonsje met Connie blijven lonken. Maar het is niet mijn hoogste doel – dat is namelijk een verhaal schrijven waarvan ik zelf zeg ‘dit is het beste dat er in mij zat. En lieve lezer, wat jij er van vindt, dat mag je zelf weten.’ En dat een hobby altijd leuk is… tijdens het trainen van de marathon dacht ik soms ook ‘welke idioot wil dit?’ – toch noem ik hardlopen ook een hobby.

Waarom ik het doe, schrijven? Het simpele antwoord is dat ik schrijven echt heel leuk vind. Hopelijk verbaast je dat niet :).

Inzicht

Het iets minder simpele antwoord is dat schrijven mij ook vaak inzicht geeft. Mijn boek gaat over een vrouw die naar Innsbruck vertrekt, met haar man. Precies dus wat ik zelf ook deed. Verhuizen naar het buitenland was heel lang een droom van mij, of beter van ons: mijn eega wilde dit ook graag, misschien wilde hij het nog wel meer dan ik. Wat ik me eigenlijk nooit had gerealiseerd, was dat het voor mij ook letterlijk een droom was. Weggaan, alles achter me laten, opnieuw beginnen en op zo’n manier een betere versie van mezelf worden. Ik dacht oprecht dat als ik in een ander land opnieuw zou beginnen, ik zelf ook mee zou veranderen. Is het nog nodig om te zeggen dat het niet zo ging? Vast niet. Ik realiseerde me pas dat ik er zo aan begon naar aanleiding van een opmerking van mijn redacteur. Nadat ik dus de hele eerste versie van mijn manuscript al had geschreven.

Schrijftherapie

Toen ik bij wat vrienden en bekenden ging navragen of ik echt zo was als Seffi – namelijk wat naief en dromerig, met een vage droom van wonen in het buitenland waarbij op magische wijze alles anders zou worden – zeiden ze eigenlijk allemaal ja. Het kwam in me op om te vragen ‘en waarom heb je dat dan toen niet gezegd’ – maar voor ik de vraag kon stellen had ik hem zelf al beantwoord. Ik zou ze vierkant uitgelachen hebben en vrolijk mijn plannen hebben doorgezet.

Nu ben ik inmiddels al weer ‘even’ terug uit het buitenland. En toch, toch leer ik nog steeds over mezelf en hoe ik was toen, daar. Hoe het kon gaan zoals het gegaan is. Omdat bij mij inzichten pas later komen, of door andere dingen worden aangezwengeld. Dat is niet erg – het is waarschijnlijk zelfs heel menselijk. En dat ik daar soms moeite mee heb, dat zijn ongetwijfeld weer die hoge normen. Schrijven is voor mij dus eigenlijk ook een vorm van therapie.

Daar komt de lezer om de hoek

Om terug te komen op dat boek en het schrijven voor mezelf en niet voor eventuele lezers – dat heb ik dus met versie 1 naar mijn idee al gedaan. Toen ik eenmaal de vorm had, heb ik het in sneltreinvaart opgeschreven. Heerlijk. Ik heb me nergens druk om gemaakt, behalve om het gevoel ‘dit verhaal moet er uit, het moet op papier komen want het neemt te veel ruimte in mijn hoofd in.’ Maar nu die versie er eenmaal ligt: naar mijn idee** is het een verhaal zonder echte kop en staart, zonder uitleg over het hoe en waarom. Leesbaar, maar zeker niet het beste dat ik in me heb. Want helemaal blij en tevreden, nee dat ben ik nog niet. Niet over de vorm, niet over de namen van de personages en niet over het gevoel dat uit het boek naar voren komt. En dus vind ik het boek ook nog niet geschikt voor mijn lezers. Want natuurlijk zijn jullie er wel bij; door mee te lezen ben je voor mij onderdeel van mijn queeste geworden.

Maar vergis je niet: ik geniet van dit pad. Niet altijd, niet tijdens het schrijven van iedere pagina, maar uiteindelijk weet ik dat ergens dat prachtig vormgegeven boek op me wacht. En op jou natuurlijk – want je wil vast weten waar al deze inzichten toe leiden.