En dan is daar het gevreesde moment. Het moment waarop je denkt ‘en nu?’ Het moment waarop ik bij ieder idee denk ‘nee, dat is het niet.’ Waarbij iedere aanpassing die ik doe aan mijn manuscript me doet twijfelen: ‘Is dit het wel? Maakt dit het verhaal beter? Of leidt het alleen maar af van wat ik eigenlijk wil vertellen? En wat wil ik eigenlijk vertellen? Op wat voor verhaal wachten mijn lezers?’
Ik heb dus last van een writers block. Hoe veel ik ook nadenk, tijd inruim, een nieuwe opzet bedenk: het lukt me niet om het ook goed op papier te krijgen. Of ik begin er wel aan, maar denk na een dag ‘nah, stom.’ Na twee afwijzingen – ja ook de tweede uitgever heeft negatief bericht gestuurd – en het gesprek met mijn redacteur weet ik dat mijn manuscript nog een boel aandacht verdient. De ingrediënten zijn er – maar het recept is nog niet bedacht. En met alle ingrediënten die er zijn, kan het een stoofpot worden, maar net zo goed een soep of een lekkere quiche. Maar de spannende vraag is nu: waar heb ik meer zin in?
Ik schreef al eens eerder over hoe het schrijfproces geen rechte weg is van A naar B en hoe lastig ik dat soms vind. Maar sinds dat moment leek het ineens anders te zijn. Alle stukjes waren op zijn plek gevallen en ik maakte tijdens de schrijfweek in Portugal en later tijdens mijn schrijfretraite zo veel meters, dat het manuscript ineens af was. En hoewel ik wel twijfelde of het goed genoeg was en zeker wist dat er nog minimaal een correctieronden en misschien wel meerdere zouden volgen, dacht ik ‘ik weet nu hoe het moet.’ Even was er twijfel na het gesprek met de redacteur, maar dat leek ook snel weer opgelost.
Tsja. Inmiddels is het ruim een maand later. Ik deed een poging om het begin te herschrijven, want dat was stap 1. Maar ik was niet tevreden, het liep niet. En het bleef te veel lijken op wat het was, alleen dan in de zij-vorm in plaats van de ik-vorm. Ik ging terug naar mijn allereerste begin, maar daar was ik niet voor niets vanaf gestapt. Langzaam maar zeker begon mijn oorspronkelijke idee weer binnen te komen. Geen roman, maar blogachtige artikelen. Maar wie zit daar, inmiddels bijna 9 jaar na vertrek, eigenlijk op te wachten? Jij?
En dus, een klein lezersonderzoek. Want ik kan wel bedenken dat ik zin heb in een lekkere quiche (klik even door voor een van mijn favorieten :)), maar waar heb jij zin in? Wat zou je graag lezen, waar ben je benieuwd naar? De feiten, niet zoals ze waren maar terugkijkend op? Of een geromantiseerde versie van de feiten? Of maakt het je niet uit – ga je het toch wel lezen? Dat mag natuurlijk ook 🙂
He Astrid! Ik ga het sowieso lezen maar ik lees liever niet een geromantiseerde versie maar een versie waar je op de feiten terugkijkt….
Hai Astrid, wat een ellende om zo ‘vast’ te zitten. Ik vraag me eigenlijk af: wat lees JIJ het liefste? Zou dat niet het ekkerste zijn omdat ook zelf te schrijven? Zelf hou ik van feiten en dan het liefste afwisselend tussen ‘nu’ en ‘verleden’ zodat het lekker opbouwt voordat het allemaal samenkomt. Jouw boek ga ik hoe dan ook ABSOLUUT lezen 😉
Heel veel succes!
xMargot
Een geromantiseerde versie van de feiten met een portie fixtie
ja Astrid, een lastig parket. Ik was er zelf nooit aan begonnen, maar dat hoef ik ook niet zo nodig. Is het echt het verhaal van jou, jouw levensverhaal? Dan schrijf je toch echt in de ik vorm en wordt het niet echt een geromantiseerd iets maar iets waar de nadruk op feiten liggen. Omdat goed in een boek verwoord te krijgen? Ja dat kan volgens mij heel moeilijk zijn. Ik denk dat je inderdaad moet bedenken, hoe wel JIJ dat het wordt, want JIJ bent ook degene die het schrijft.
ik ben ook zo wie zo iemand die het gaat lezen als het uit komt, en uitkomen zal dat boek ook !!!
Succes.
Ha Astrid, wat lastig! Ik zou – hoe moeilijk ook – kiezen voor de vorm waar jouw hart naar uitgaat, waar je het meeste gevoel bij hebt of het meeste lol aan beleeft. Ik ga het hoe dan ook lezen.
Ik las laatst het boek De liefde niet van Margriet van der Linden en ik vond het zelf wat storend dat het zo overduidelijk haar eigen verhaal is maar toch in romanvorm geschreven in de derde persoon en met een zekere afstand, waardoor het een soort rare tussenvorm werd voor mijn gevoel. In dat geval had ik liever een autobiografie gelezen. Ik denk als je voor de romanvorm kiest, dat je de werkelijkheid dan best los mag laten als dat in dienst staat van het verhaal.
Maar goed, dat is dus mijn subjectieve mening 🙂
Hoi Astrid,
Ik ga het hoe dan ook lezen 🙂 Zijn de feiten genoeg om er een goed verhaal van te maken? Of wordt het leuker als je er hier en daar iets bij bedenkt en/of zaken romantiseert? Als het verhaal er beter van wordt, zou ik de feiten wat losser laten. Maar hé, dat is ook maar een mening. Succes met de voortgang!
Dorien
Hoi Astrid ~ schrijf gewoon wat het lekkerst wegschrijft. Onlangs las ik ~ Voorbij, voorbij van Clairy Polak. Waar gebeurd maar geschreven als een roman. Het resultaat was heel vreemd en niet geslaagd wat mij betreft. Ze had het gewoon als heriinering moeten opschrijven dan zou het een odrukwekkend verhaal geweest zijn. Nu is het een matige roman. Het gaat over haar demente man.