Het was u vast al opgevallen: ik houd wel van lijstjes, van opsommen. De laatste weken probeer ik ook steeds om de drie (of vijf of tien, om het even) mooiste / moeilijkste / bijzonderste momenten van onze 2 jaar en 3 maanden Innsbruck te benoemen. Best lastig 🙂 Je kunt je ook afvragen of het wel zo belangrijk is – maar blijkbaar werkt mijn brein nou eenmaal met lijstjes. Wat in ieder geval op het lijstje komt van meest bijzondere dingen die ik in Innsbruck bereikt heb, is dat ik hier ben gaan hardlopen. Ik heb een lange historie van beginnen met een sport en na enige tijd afhaken. Zo bracht ik maanden geld naar verschillende sportscholen – ik had een abonnement, maar ik ging niet. Evenzo ging het met de spinning-lessen en de spinfiets die ik thuis had staan stond ook vooral stof te happen. Toen ik in september 2011 met hardlopen begon, kocht ik daarom ook maar een goedkoop paar schoentjes – veel vertrouwen in mezelf had ik namelijk niet 😉
Ik rondde de eerste Start to run reeks van Evy echter zonder echt veel moeite af. Ook in de winter liep ik door en in maart deed ik mijn eerste officiële 5 km loop. In juni deed ik er nog een en tussendoor werkte ik aan de tweede Start to run serie en lukte het me om 10 km te leren lopen. Mijn volgende uitdaging? Een halve marathon in 2013 – waar en wanneer nog nader te bepalen.
Het is niet zo dat ik op de ochtenden dat ik ga lopen mijn bed uit spring en denk ‘yes, ik mag weer!’ – maar het is wel zo dat ik vrijwel altijd na het lopen een voldaan gevoel heb en dat mijn hoofd leeg is. En dat gevoel is wel echt heel fijn. Het lopen in Innsbruck was ook een reden om naar buiten te gaan, om de stad te verkennen en me de routes eigen te maken. Ik liep met papa, Marjolijn, Els en Christene – maar meestal liep ik alleen. Of alleen; naast skiën is hardlopen volgens mij de meest beoefende sport in Innsbruck. Ook als het regende, -11 was, vroeg in de ochtend of later in de middag kwam ik dus andere hardlopers tegen. Dat gaf me ook een gevoel van ergens deel van uitmaken, erbij horen.
Vandaag liep ik bij -11 en een mooi zonnetje vermoedelijk voor het laatst mijn rondje van de Sill naar de Inn naar de Hofgarten en weer naar huis. 10.02 km in 1:14:10 – ik had het in september 2011 niet durven dromen. Eens kijken of ik in Erlangen een rondje kan uitstippelen dat ik net zo mooi vind. Het uitzicht zal ongetwijfeld heel anders zijn 😉
hallo runmate/dochter (wv),
ik denk dat je die uitzichten, met of zonder gehijg, nog wel zult gaan missen. Elke stad heeft zijn mooie en minder mooie dingen. Maar het lopen langs en in de omgeving van die mooie blauwe Inn, met die bergen op de achtergrond, is toch zeker wel iets om mee te nemen vanuit Oostenrijk. Ik denk dat je het zeker wel zult gaan missen! Bekijk de foto’s over een paar maanden maar eens. Zet ze op je screensaver, dan kun je nog eens wegdromen.
Bedankt voor alle blogs, verhalen en foto’s in de afgelopen (ruim) twee jaar. Ik heb er heel goede herinneringen aan, zeker ook dankzij de mooie wandelingen met prachtige uitzichten. Ook de wandeling met Steven (bijna) naar de top, was letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt in mijn wandelcarriere. En eindelijk kon ik eens over de toppen kijken, waar ik thuis wekelijks tegenaan mocht kijken, bij slecht en goed weer. De lekkere etentjes, de Stiftskeller, het Swarovskymuseum (grapje en ook weer niet, ik vond het wel mooi). Ik vind dat er veel andere dingen in en rond Innsbruck zijn die het gouden dakje laten verbleken.
Dus nogmaals bedankt voor het daar naar toe gaan, ik hoop dat jullie met name en wij, zo af en toe, in en rond Erlangen ook weer zo’n mooie momenten mogen beleven.
En wat het hardlopen betreft: Mütze ab! Mijn pet heb ik niet bij de hand, en al zeker niet in het Duits!
Deddijo (met een snikje).
Niet te lang hoor – alleen jij gebruikt steeds een andere naam en dan moet ik toelaten. Dat kon ik pas nu doen 🙂
Goed bezig dochter! Of je in Erlangen net zo mooi kan lopen, dat is maar de vraag, maar ook daar zul je vast en zeker je rondjes met plezier gaan lopen! Wij zijn trots op je XXX
Dit had je in nederland waarschijnlijk niet snel voor elkaar gekregen. Veel te veel afleiding! Ennuh zus wij ook 1 keer samen gelopen hoor, beetje jammer ☺
Ja maar niet in Innsbruck zustertje – dat was in Duitsland 🙂
hmm, je vader heeft ook een heel verhaal geschreven, maar was denk ik te lang;-)