Ik ging vanavond naar de film met Amerikaanse Mary – een redelijk veel voorkomende activiteit de laatste maanden. Wat ook vaak gebeurt is dat we daarvoor een rondje lopen langs de Inn en daarna nog een tijdje kletsen – afhankelijk van de tijd & de kou duurt het langer of korter. Vandaag gingen we naar een vroege film en bleven we lang door kletsen. Over verhuizen, in het buitenland wonen en getrouwd zijn met een buitenlander, mannen, vakanties, studieschulden en het verschil tussen Nederland en Amerika (niet alleen waar het om studieschulden gaat) en over afscheid nemen. En ineens was het twee uur later en zei Mary ‘I am sorry, I didn’t want to be rude. If I had known that we would be talking out here for so long, I would have invited you in.’  Alsof Mary ooit onbeleefd zou kunnen zijn – nee, echt niet. Mary vloekt namelijk nooit, zegt Oh my word in plaats van Oh my god en pain the bottocks in plaats van pain in the ass. Als ik de film reserveer, zal ze nooit vergeten om me diezelfde avond nog terug te betalen en meestal betaalt ze dan, ondanks mijn protesten, ook te veel terug. Niet alleen verzorgde ze onze planten deze zomer, ze legde ook een lieve kaart neer voor Steven en zorgde voor melk & brood.

Eigenlijk zijn het nooit onbeleefde of onaardige mensen waar je mee blijft nakletsen en kan dat kletsen overal gebeuren – op straat, in het trappenhuis van het studentenhuis waar je samen woont, op een vrijdagmorgen op Skype, na afloop van een gezellig bezoek in de auto na het thuisbrengen. Een goed teken, dat nakletsen. Voor mij betekent het dat ik me op mijn gemak voel bij iemand, dat ik eigenlijk nog niet wil dat het gesprek voorbij is.

Terwijl ik naar huis liep, realiseerde ik me weer eens dat dat wat ik lang niet voor mogelijk had gehouden toch gebeurd is: ik ga Innsbruck toch ook wel missen. Meer specifiek: ik ga toch mensen uit Innsbruck missen en bepaalde gewoontes die hier zijn ontstaan of zich verder hebben ontwikkeld. Dus wie weet komt het er dan toch ooit nog van, dat andere dat ik lang niet voor mogelijk had gehouden: dat ik toch ooit ook nog terug zal willen naar Innsbruck voor een bezoek. En om dan te kletsen met Mary 😉 En ja, voor ik hier wegga, zal ik ook nog een foto van haar maken. Zodat ze niet ‘die mysterieuze Mary uit Innsbruck’  blijft…