Als ik terugdenk aan de middelbare school, dan heb ik het idee dat iedereen al lang wist wat hij of zij wilde worden. Ik wist het niet. Het ging van kinderpsycholoog naar econoom naar hotelier. Alles leek me leuk. Uiteindelijk werd ik freelancer en tot op de dag van vandaag vind ik het lastig om te zeggen wat ik nu als freelancer precies doe in vijf woorden, of in één functie. Content maken en verbeteren – als schrijver, of als contentmanager of als onderwijskundige.
En eigenlijk past dat toch wel bij mijn jeugddroom. Want als ik nog wat verder terugdenk, dan droomde ik al toen ik tien was van één ding. Een boek schrijven.
Fantaseren over een jeugdboek
De eerste keer dat ik dacht ‘ik ga een boek schrijven’ sliep ik nog in mijn zolderkamer, in mijn ouderlijk huis. Het boek ging over een meisje dat in de zomervakantie niet alleen op paardenkamp ging, ze ging ook met een vriendin naar een pretpark. En o ja, ook nog naar het buitenland, maar dan misschien niet met haar eigen familie, maar met die van nog een vriendin. Het verhaal werd steeds wilder en minder realistisch. Ik fantaseerde er op los. Haalde er mijn favoriete scenes bij van Mandy van de Wildhof en Manege Picadero – series die ik verslond. Uit dat laatste boek kwam denk ik ook dat idee van het paardenkamp. Want zelf was ik een beetje veel bang voor paarden. Nu nog altijd, als ik heel eerlijk ben. Maar wat gaf het, dat het niet realistisch was – het was tenslotte een jeugddroom.
Schrijver van lesboeken
De kriebel van ‘ik wil een boek schrijven’ kwam steeds terug. En gelukkig kreeg ik op opstellen en later op onderzoeksverslagen en mijn scriptie ook de feedback dat ik prettig schreef. Wel zo fijn – dan weet je in ieder geval dat er kans is op een leesbaar verhaal! Jaren later ging mijn jeugddroom deels in vervulling. Ik mocht lesmateriaal gaan schrijven. Eerst was het vooral herschrijven, waardoor mijn naam niet als auteur maar als redacteur werd opgenomen. Maar nog een paar jaar later was het zo ver: mijn naam kwam in het colofon als auteur en via bol.com kun je mijn boeken kopen. Boeken ja – want het bleef niet bij een uitgever en ook niet bij een boek.
Verder dromen
Maar ja. Ik moest me houden aan allerlei regels. En hoewel ik de voorbeelden mocht bedenken, stond de inhoud voor een groot deel vast. Soms zelfs de structuur al. Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op mijn werk. En ik vind het geweldig dat ik een bijdrage mag leveren aan de opleiding van een grote groep leerlingen. Maar toch. De droom van mijn boek, die bleef toch nog onvervuld.
De queeste ten einde
Het idee waar dat boek dan over moest gaan was er inmiddels wel. Een verhaal over Innsbruck, over denken dat je helemaal opnieuw kunt beginnen in een nieuw land, ver van alles wat je lastig vond in je oude leven. Een verhaal over jezelf kwijtraken en ook over jezelf terugvinden. Mijn verhaal dus. Maar wel als roman. Zodat ik mijn creativiteit kwijt kon. Eenmaal terug in Nederland verdween het idee soms naar de achtergrond. Maar de wens bleef. Langzaam maar zeker vielen de puzzelstukjes in elkaar. Door gesprekken met vrienden. Door de dingen die gebeurden tijdens het weer wennen in Nederland. Door het gevoel van ‘ik voel me eindelijk weer ergens thuis’ dat lang kwijt was.
En nu is het dan zo ver. Jemig. Ik weet even niet wat te schrijven.
0 reacties