Voor dit weekend moesten we een beetje improviseren. 23 november is namelijk de dag van de arbeid hier in Japan en dus trekken veel mensen er een lang weekend op uit. Resultaat: op veel plaatsen zitten alle hotels vol. En dan bedoel ik ook echt alle hotels. In Kyoto stond de hoteleigenaresse er ook van te kijken dat zelfs in Nagano niets te boeken was… We kozen uiteindelijk voor Utsonomiya; ongeveer een uur met de shinkansen van Tokyo af én de toegangspoort tot Nikko. Dat is een stadje vol Unesco sites en ook de entree van het nationaal park. Vandaag gingen we er heen – niet alleen, maar met een hele lokale trein vol bezoekers. En op de toegangswegen zagen we ook een heleboel automobilisten die ons ook zouden vergezellen bij het bekijken van de tempels en shrines.

Mijn beeld van Unesco sites is dat het er altijd heel druk is en dat soms niet helemaal duidelijk is waarom de betreffende locatie op de lijst staat en een andere locatie niet. I. Kyoto stond bijvoorbeeld tempel X wel op de lijst en tempel Y, vergelijkbaar in grootte en historie, niet. Het zal wel iets met politiek of ambtenarij te maken hebben. Ook heb ik het idee dat het altijd een soort ‘WOW’ ervaring moet zijn, dus enorm prachtig of indrukwekkend. Je begrijpt wel dat ik soms ietwat teleurgesteld ben na het bezoek aan zo’n plek…

Enfin, Nikko dus. Het was echt heel erg druk, nog drukker dan bij Himeji. We twijfelden dan ook even of we wel bij het Toshogu complex naar binnen wilden, omdat we niet zo veel zinnen hadden in het gedrang. Maar de blik door de poort en het idee dat het nog wel eens even kan duren voor we hier weer komen overtuigt ons toch. En het gehele complex is ook echt mooi – al vond ik de tempel een dag eerder in Utsonomya ook mooi en veel authentieker. Maar ook hier weer veel geduw en gedrang. Ik sla zelf uiteindelijk dan ook een deel (Main oratory) over. Al was dit volgens mijn ega wel de moeite waard. Ik bekijk wel de ruimte met de Crying Dragon, waar de monnik die het woord voert speciaal voor mij (als enige niet native – wat wel wonderlijk was want er liepen echt wel meer toeristen van buiten Japan rond!) ook het verhaal in het Engels deed. Niet dat ik er veel van verstond, want er was nogal wat geroezemoes.

Volgens mij heb ik in Japan meer Unesco sites gezien dan in de rest van mijn leven bij elkaar. Maar behoorden ze nu ook tot de hoogtepunten van de vakantie? Sommige wel – maar dat waren wel de plekken waar het wat minder gierend druk en ietsje minder toeristisch was dan in Nikko. Al had ik het toch ook weer niet willen missen. Lastig hoor, keuzes maken op vakantie 🙂