Daar zit je dan, inmiddels 5 dagen in Japan en de eerste stad (Tokyo) al weer verlaten. Tijd voor een blogje over de eerste indrukken. Ik weet niet zo goed wat ik nu eigenlijk verwacht had – ergens had ik toch het idee dat zodra je het vliegtuig uitstapt je begroet zou worden door een menigte buigende Japanners, allemaal klein van formaat en met hetzelfde uiterlijk. Lekker stereotiep, ik geef het meteen toe! Maar nee – die stonden er dus niet. Eigenlijk zag het vliegveld eruit zoals ieder ander groot vliegveld. En verliepen de douane formaliteiten niet anders dan die in Amerika met als grootste verschil dat je een beetje op de gok handelingen uitvoert. Want Engels spraak de ambtenaar niet.
Nou zou dan de schok komen bij het omwisselen van onze vouchers voor de trein en het reserveren van de trein naar Tokyo? Vooraf zag ik hier namelijk wel tegenop -het idee om met een jetlag duidelijk te moeten maken wat we willen. Maar dat bleek ook ongegrond: binnen een kwartier stonden we met pas en reservering voor de trein naar Tokyo buiten. Daar heb ik in Parijs wel eens meer moeite voor moeten doen…
De eerste maaltijd is wel een beetje wennen – eten kiezen puur op de beschrijving levert in het geval van mijn ega een heerlijk stuk tonijn op – maar wel op een manier die we niet helemaal hadden verwacht: nog aan een heel grote graat en gebraden op een bijzondere manier. Maar: wel erg lekker! Hier krijgen we wel voor het eerst ook goed de taal mee en dat is wel echt wennen: je weet niet waar het ene woord begint en het vorige eindigt. Soms lijkt het ook alsof de een wat zegt en de andere dan invallen. Klinkt wel bijzonder!
De eerst keer met de metro dan – zou dat een schok opleveren? Ja als het gaat om de hoeveelheid lijnen – maar alle lijnen hebben een letter en alle stations een cijfer. Even goed kijken en dan lukt ook dat. Een keer ging het wel mis – maar dat werd prima opgelost door de beambte. Lekker efficiënt en servicegericht!
En de hysterie dan? Dat valt me eigenlijk ook wel mee. Vooraf las ik over het mijden van de spits in de metro, je zou als sardientjes in een blik in de wagon staan. Dat viel reuze mee. Ja het was druk – maar niet drukker dan het soms in de metro in Rotterdam is. In de wijk Akihabara was het wel druk en schreeuwerig, maar ik had dat eigenlijk overal verwacht en dus stoorde het me niet.
Van een echte cultuurshock heb ik dus nog geen last gehad. Misschien komt het nog, in de kleinere steden. Wel zijn er veel dingen net even anders. De taal dus en het feit dat je er echt niets van kan maken. Met een lijstje zinnetjes heb ik geprobeerd iets te begrijpen maar dat lukt gewoon niet. Hai is tot op heden het enige woord dat ik echt herken. Verwarrend genoeg betekent het geen hoi maar ja. Dus het gebruiken ervan doen we soms ook verkeerd 🙂 De vriendelijkheid van iedereen – soms voel ik me daardoor een lompe westerling. Lief lachen, keurig buigen, in de rij staan – we doen ons best maar soms lopen we toch een fietser in de weg. Want ja die heb je hier ook veel en ze fietsen meestal gewoon op de stoep!
Wat ik nog het meest fascinerende vind: western style toilets. Hier zijn op veel plekken sta toiletten, maar in gebouwen waar veel westerlingen komen heb je ook (soms alleen) westerse toiletten. Maar zelf heb ik op een westers toilet nog nooit de functies gezien die ze hier hebben. Brilverwarming, ok – misschien in Amerika. Maar een ‘douche’ voor je derrière? Ik vind het enorm fascinerend 🙂 En ben dus al bijna teleurgesteld als ik een toilet zonder extra functies aantref, zoals vandaag in de trein.
Dit zijn echt pas de eerste indrukken, puur gebaseerd op Tokyo. Wie weet komt de cultuurshock nog, of misschien had ik het in mijn hoofd allemaal heel groot gemaakt en kon ik niet echt een shock krijgen.
Komisch aan die western style toilets in Azië vond ik altijd het onbedoelde protest ertegen van locals: modderige schoenafdrukken op de (al dan niet verwarmde) bril.
Nog steeds geen cultuurschok? Ik had ‘m vooral bij terugkomst, dus wees gewaarschuwd ;-). (Maar Madagaskar staat wrsch verder van de westerse beschaving af dan Japan.) Geniet nog even, As. Voor je het weet zit je weer hier, in het land van wind en regen en, als het tegenzit, terroristische aanslagen. X, Barbara