Afgelopen week kreeg ik opnieuw een prachtige lezersreactie. Dit keer van Marja, ook een van de schrijfmeiden. Waar een schrijfvakantie al niet toe kan leiden. Kijk vooral eerst het filmpje, dan verklaar ik daarna de titel van dit blog.

Marja’s reactie

Quarantaine-tijd

Marja noemt in haar reactie de overeenkomst tussen het isolement van Stéphanie en de huidige tijd, waarin veel mensen ook door een periode van eenzaamheid en isolement heen gaan. Groot verschil: nu zitten we in quarantaine. Blijven we verplicht binnen, zonder dat we daar zelf enige invloed op hebben en zonder dat we iets anders kunnen doen dan afwachten. Een groot verschil – maar het gevoel is deels hetzelfde. Althans, voor mij wel.

Ontheemd

Ik heb het op verschillende plekken gezegd; waaronder in dit interview met Mirjam: ‘Stéphanie en haar ervaringen in Tirol zijn gebaseerd op mijn tijd daar. Maar het is geen autobiografie, Stéphanie is niet Astrid van 10 jaar geleden.’ Wat wel autobiografisch is, is het gevoel van ontheemd en alleen zijn dat ik in het boek beschrijf. Ver weg zijn van iedereen. Je kunt niet even naar een vriendin voor een kop koffie of een lekkere lunch. Of naar je moeder voor een knuffel. Bij het pasgeboren kindje van een vriendin op bezoek. Allemaal dingen die we nu ook niet kunnen. En dat terwijl buiten alles door lijkt te gaan – de vogels fluiten dat het een lieve lust is, de natuur komt in bloei en in we hebben prachtig lenteweer. Ook daar is weer een link met het leven toen, daar in Innsbruck. Een vriendelijk, mooie stadje, prachtige ligging tussen de bergen. Maar voor mij voelde het als een afgesloten enclave.

Ver weg en toch dichtbij

Het heeft me in Innsbruck tijd gekost om er wat van te maken. Om te gaan genieten van de dingen die wel konden. Zoals beeldbellen met familie en vrienden via Skype. Ik verwachtte van mezelf dat ik gewoon door kon gaan, in die nieuwe omgeving. Dat de omstandigheden niet uitmaakten, dat het was alsof ik alleen maar een nieuwe jas had aangedaan. Zo was het natuurlijk niet. En zo is het ook nu niet. Af en toe sta ik onder de douche en lijkt deze hele quarantaine een rare nachtmerrie. Tot ik het nieuws luister. Of met een vriendin een virtuele leesclub houd. En ik me realiseer dat er echt sprake is van een isolement. Vriendin Gera legde ook een brug tussen het boek en het nu. Ze citeert Stéphanie: ‘Het is niet hetzelfde als samen in een restaurant zitten, met een wijntje en een goede maaltijd. Maar het is wel net of Tessa even heel dichtbij was.‘

Vrouw van een wetenschapper

Een van de dingen die ik geleerd heb van onze tijd in het buitenland, is dat mensen snel denken dat wat je ziet op social media of leest op een blog het hele verhaal is. Ik schreef in die tijd op mijn blog Vrouw van een Wetenschapper vooral over de uitstapjes die we maakten. Over het verkennen van de omgeving, de mensen die op bezoek kwamen. Dat ontlokte een vriendin ooit de uitspraak dat ze toch wel wist hoe het daar ging, dat las ze immers op het blog. En tijdens tripjes naar Nederland hoorde ik aan alle kanten ‘geweldig hoor, daar in de bergen wonen.’ De tranen, de twijfels, de eenzaamheid: sommige mensen wisten dat wel, maar dat waren de mensen die door vroegen. Die verder keken dan de blogs lang waren. Die zich realiseerden dat ergens op vakantie zijn iets anders is dan ergens wonen.

En dat brengt me op het strand

Vanochtend liep ik in alle vroegte op het verlaten Wassenaarse Strand. Te denken over of dat wel kon, daar heen fietsen en een stukje gaan wandelen. Ik had besloten het wel te doen. Het is mijn ‘achtertuin’ en ik had het echt even nodig: de wind en de zee alle gedachtes uit mijn hoofd laten waaien. Iets dat ik geleerd heb te waarderen en regelmatig te doen. Juist: ook daar in Innsbruck. Ik deelde er een filmpje van, waardoor je zou kunnen denken ‘dat gaat lekker daar, in Wassenaar.’ En daarom eindig ik dit blog met een oproepje. Vraag af en toe even hoe het met iemand gaat, hoe het echt gaat. Neem niet aan dat je het wel weet door wat je op social media leest en voorbij ziet komen.

Dat gezegd hebbende: ik mis een heleboel mensen op dit moment. En ik ga liever met mijn eega naar het strand dan dat ik er alleen ben. Maar ik ben gezond. En ik zit in quarantaine met de man waar ik ook mee naar een onbewoond eiland zou willen. En jij? Hoe gaat het met jou?