Rondom het verschijnen van Verdwaald in Tirol zijn op heel wat interviews op verschillende blogs met mij verschenen. Dus wil je mij beter leren kennen? Goed nieuws! Uit die interviews heb ik dit nieuwe interview samengesteld. Nog meer weten? Klik dan vooral door!

Melanie – interview op Bookstamel

Ik ken jou natuurlijk al een tijdje. Maar veel van mijn lezers zullen nog niet weten wie je bent. Dus zou je jezelf even kort kunnen voorstellen aan de lezers.

Astrid: Leuk dat je mij wil interviewen Melanie! Mijn naam is Astrid Habraken, 41, getrouwd met de man die 20 jaar geleden door André Hazes te zingen mijn hart heeft gestolen. Ik ben gek op lezen, schrijven en wandelen op het strand. Geboren en getogen in Eindhoven, voor mijn studie en ok, ook wel voor de liefde, ben ik naar Leiden vertrokken en daar ben ik ook blijven wonen nadat ik mijn diploma haalde. In 2010 ben ik met mijn man naar Innsbruck vertrokken, voor zijn werk. En omdat ik als freelance tekstschrijver werk, kon ik daar mijn werk gewoon blijven doen. Na ook nog anderhalf jaar in Erlangen (Duitsland) gewoond te hebben, zijn we in 2014 naar Nederland terug gekomen. Eerst woonden we in hartje Rotterdam, nu in hartje Wassenaar, een klein verschil 😊

Lees door via Bookstamel.

Jenny – blog op IkReis

Wonen in het buitenland, waarom wilden jullie dat?

Al sinds de eerste keer dat ik samen met mijn man, toen nog mijn vriend, op vakantie ging, droomden we weg bij het idee hoe het zou zijn om in dat vakantieland te wonen. Een vakantie in Zweden zorgde er voor dat we een thuiscursus Zweeds gingen doen, want wat was dat een fijn land om te zijn! Tijdens onze eerste grote reis, door de VS, zaten we op een gegeven moment op een terras. En ook al hadden we net een huis gekocht, op dat moment besloten we dat we het gingen doen. Emigreren dus – misschien niet voor altijd, maar in ieder geval voor een tijdje. We hebben in totaal zo’n vier jaar in Oostenrijk en Duitsland gewoond. Sinds 2014 zijn we terug in Nederland.

Mijn man kreeg de kans om een tijd in Oostenrijk te werken; in Innsbruck in Tirol. Hoewel dat nooit op mijn lijstje stond van mogelijke bestemmingen – ik sprak best slecht Duits en ik houd niet echt van sneeuw en bergen – hoefde ik niet lang na te denken. Hoe anders dan Nederland kon het zijn? Best wel anders, daar kwam ik al snel achter! Ik schreef inmiddels ook een boek gebaseerd op mijn ervaringen, Verdwaald in Tirol.

Lees door via IkReis.

Kim – interview op Boekbeschrijfster

Jouw debuut is verschenen tijdens de coronacrisis. Hierdoor heb je geen officiële live boekpresentatie kunnen houden. Wat had je voor plannen tijdens je boekpresentatie?
Ik zou op 8 mei een programma hebben in theater De Warenar in Wassenaar. Daar zouden een aantal sprekers zijn – veel van hen hebben een filmpje opgenomen. Het leuke daaraan is dat je het op ieder moment nog kan kijken. En dat ik meer mensen aan het woord kon laten.
Maar ik had ook aan een vriendin van mij gevraagd of ze Stéphanie wilde ‘spelen.’ Ik had een bepaalde episode uit het boek bedacht. Dat hadden we nog niet geoefend en konden we dus ook niet opnemen.

Na de overhandiging van het eerste exemplaar zou er tijd zijn om het glas te heffen en natuurlijk om het boek te kopen en te laten signeren. Dat glas heffen heb ik nu met mijn man gedaan. En het verkopen gaat allemaal online. En natuurlijk via de lokale boekhandel, met de belofte dat ik het als deze gekke tijd voorbij is alsnog zal signeren.

Lees door via Boekbeschrijfster.

Patricia – interview op DonderDesign

Hardlopen speelt een rol in je boek maar ook in jouw leven. Wat betekent hardlopen voor je?

In Innsbruck was het mijn reden om naar buiten te gaan. Door te gaan hardlopen leerde ik de stad kennen. Dat was later in Duitsland ook zo. En toen we naar Rotterdam verhuisden was het weer zo. Het geeft me vrijheid en laat me mijn eigen grenzen verleggen. En: het maakt mijn hoofd leeg.

Wat is het mooiste wat je met hardlopen hebt bereikt?

Dat jij dat nou moet vragen 😊 Dat is toch echt de Marathon van Rotterdam uitlopen. De hele voorbereiding was eigenlijk geweldig. De eerste keer meer dan een halve lopen, de eerste 30 KM en de Road Through Rotterdam met mensen van de Facebook-groep Rotterdam Marathon Deelnemers. De dag zelf was aan de ene kant een hel. Het was super warm en toen ik voor de tweede keer langs ons huis kwam, zo rond de 23 kilometer, dacht ik ‘dit gaat me nooit lukken.’ Maar al het support van vrienden, maar ook van toeschouwers, gaf me in deel twee de kracht om door te gaan. Ooit ga ik het nog een keer doen – in Rotterdam of in Berlijn. Want de halve marathon van Berlijn is toch wel nummer twee op de lijst van mooie hardloopmomenten.

Lees door via DonderDesign.

Joanne – interview op Inspiration.nl

Wat zou jij tegen je 21 jarige ik willen zeggen?

Goede keuze! Toen ik 21 werd, was ik namelijk aan het twijfelen of ik weer zou gaan studeren. Ik was op mijn 19e gestopt met mijn eerste studie en ik had een fijne baan en een leuk appartement in Eindhoven. En toen ontmoette ik mijn man, die studeerde in Leiden. En ging ik twijfelen. Want om nou alles op te geven om weer te gaan studeren was best een grote stap. Ik heb het uiteindelijk wel gedaan en daar ben ik echt heel blij mee. Tijdens mijn studie heb ik heel veel fijne mensen leren kennen. En heel veel geleerd. Mijn liefde voor lezen en schrijven is er nog groter geworden.

Lees door via Inspiration.nl.

Mirjam – interview De Huismus en de Winterkoning

Ergens doet Stéphanie’s leven in Innsbruck me denken aan de huidige corona-crisis. Op een bepaalde manier. Ze zit veel thuis, ze ziet niet veel mensen. Ze heeft niet veel controle over haar leven, ze lijkt alles over zich heen te laten komen. Ergens wil ze wel dingen doen, mensen ontmoeten, maar het komt er maar niet van. Ze lijkt depressief. Je hoort nu ook dat zoveel mensen down zijn, moe, weinig energie hebben. Er veel moeite mee hebben dat ze hun familie niet kunnen zien, niet naar buiten kunnen wanneer ze willen.

Tja, Stéphanie (en ik ook, eerlijk gezegd) heeft onderschat hoe moeilijk het is om opnieuw te beginnen. Ten eerste omdat je nooit helemaal opnieuw begint, je neemt jezelf natuurlijk altijd mee. Het is ook veel moeilijker dan je wellicht zou denken om vriendschappen te sluiten met lokale mensen, uit de stad zelf. Het is wel leuk om andere expats te ontmoeten, maar dat je allebei expat bent, betekent niet automatisch dat je raakvlakken hebt. Vriendschappen opbouwen kost tijd en het is moeilijk als je verwachtingen niet matchen met de realiteit. Overigens zijn we na onze periode in Oostenrijk naar Duitsland gegaan. Daar had ik het heel goed naar mijn zin, onder andere omdat er een grote expatgemeenschap was. En omdat ik veel geleerd had natuurlijk van mijn tijd in Innsbruck.

Lees door via De Huismus en de Winterkoning.

En bekijk zeker ook het vervolg-interview met Mirjam, via Skype:

Nog meer vragen?

Heb je nog vragen die je mij wil stellen? Post ze dan vooral onder deze blog. Als er genoeg komen, doe ik gewoon nog een interview, direct hier.