Lieve lezer,

Heb je mijn live Q&A gezien, een weekje na het verschijnen van Verdwaald in Tirol? Nee? Geeft niet, kan alsnog. En als je hem wel zag, weet je misschien ook niet meer dat mijn vader deze vraag stelde:

Innsbruck komt er niet al te positief vanaf in je boek. Hoe kijk je nu naar de stad?

Het is een vraag waar ik gisteren, tijdens deel 1 van de roadtrip naar Innsbruck, vaak aan dacht. En waar ik vanochtend in Augsburg, onze overnachtingsplaats, mee wakker werd.

Geen goede voorbereiding

Gisteravond was ik, mede dankzij de taalcorrecties van diezelfde vader, bezig met het aanpassen van blogs. Daarbij zocht ik ook links naar oude blogs en zo kwam ik bij het blog Gevoel, waarin ik beschrijf dat ik me in Duitsland veel meer thuis voelde dan in Oostenrijk. Deels weet ik dat aan de voorbereiding. Die was van mij uit veel beter toen we naar Erlangen verhuisden. Mijn eega was wel goed voorbereid op de verhuizing naar Innsbruck: een baan, bezoekjes aan de stad, appartement zoeken, een beter beeld van wat het leven als expat inhoudt door de contacten met buitenlandse collega’s in Leiden. Dat laatste is een aanname van mij overigens 😉 Een grote tegenstelling met hoe ik vertrok: zonder enig concreet idee wat ik ging doen. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik de meeste dingen die ik in Nederland deed door liet gaan. Van mijn freelance werk tot mijn contact met familie en vrienden. Alleen deed ik dat op zo’n 800 kilometer afstand. Niet heel handig …

Afstandelijke Oostenrijkers

In datzelfde blog schreef ik ook over de afstandelijkheid van de Oostenrijkers. Later heb ik wel gemerkt dat ze dit niet altijd en overal zijn; meer daarover in dit blog voor IkReis. Het heeft vooral tijd nodig om echt met ze in contact te komen. En daar zul je dus in moeten investeren. Dat geldt niet alleen voor het leren kennen van mensen, maar ook voor het leren kennen van je woonplaats. Tot dit inzicht kwam ik eigenlijk nog niet zo lang geleden, namelijk tijdens de lockdown. Toen nam ik namelijk de tijd om te wandelen en te fietsen in Wassenaar en omgeving. Niet dat ik dat nooit deed voor de lockdown, maar ik was ook vooral veel onderweg. Naar opdrachtgevers, naar vrienden, naar familie. Wekenlang in en om huis en het gaf me het gevoel ‘wat wonen we eigenlijk op een prachtige plek.’ Dat gevoel heb ik in Innsbruck nooit gehad. Niet zo gek ook – want ik was meer weg, dan dat ik daar was.

Jezelf kennen

Wat ik me pas veel later heb gerealiseerd, is dat ik mezelf niet zo goed kende toen we vertrokken. Zo dacht ik dat ik goed zonder allerlei sociale contacten kon, zo lang ik mijn eega maar had om mee te kletsen. Fout. En ik dacht ook dat ik me overal wel thuis kon gaan voelen. Dus ook in een stadje ingeklemd door de bergen, zonder grote stad in de buurt. Terwijl ik in die tijd nog echt wel een stadsmeisje was. Eigenlijk had ik ook nog geen idee van mijn eigen hoge standaarden. Die het me vrijwel onmogelijk maakten om te genieten van wat Innsbruck wel te bieden had. Daarnaast deed ik heel veel af met het argument ‘het is maar voor 2 jaar, waarom zou ik … ‘ en vul dat maar aan met integreren, mensen leren kennen, Duits leren enzovoort.

Innsbruck: hart van Tirol

Maar kon Innsbruck hier iets aan doen, of de Tirolers of zelfs Oostenrijk? Nee natuurlijk. Vorig jaar waren we tijdens ons interrailavontuur al even in Innsbruck en dacht ik ook al ‘het had heel anders kunnen zijn.’ Want eigenlijk is Innsbruck een prachtig stadje. Zijn er niet alleen bergen, maar is er ook veel water. Ligt het middenin de groene regio Tirol als kloppend hart. Alleen zag ik dat toen niet. Gelukkig is het ook niet zo gek ver reizen en kan ik er nu alsnog van genieten.

En laten we eerlijk zijn: als ik het er twee jaar enorm naar mijn zin had gehad, had ik er nooit een interessant boek over kunnen schrijven 😉